Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Η περίπτωση της εθνικής Γερμανίας…

Όταν μιλάμε για ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας χώρας, συνήθως εννοούμε μια ομάδα ανθρώπων της ίδιας εθνικότητας, οι οποίοι έχουν κληθεί να εκπροσωπήσουν την αντίστοιχη χώρα σε μια διεθνή διοργάνωση. Στην περίπτωση της ομάδας ποδοσφαίρου της Γερμανίας βέβαια ο ορισμός αυτός πάει περίπατο…

Η χώρα της μπύρας είναι φιλόξενη πέραν το δέον, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην εθνική της ομάδα. Γίνεται χρόνια, αλλά φέτος σε μεγαλύτερο βαθμό από ποτέ. Φέτος μάλιστα ο προπονητής της ομάδας, Γιόακιμ Λεβ μπορεί να φτιάξει αν θέλει μια ενδεκάδα με παίκτες, οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απέκτησαν τη γερμανική υπηκοότητα.


Η συγκεκριμένη φιλοσοφία της γερμανικής ομάδας σίγουρα προκαλεί πολλά και ποικίλα σχόλια σε ποδοσφαιρόφιλους αλλά και μη. Τα περισσότερα είναι βέβαια αρνητικά, κυρίως από τους ίδιους τους Γερμανούς. Είναι γνωστό βέβαια ότι ο ρατσισμός στην Γερμανία υπάρχει σε πολύ μεγάλο βαθμό και υπάρχουν πολλές οργανώσεις, όπως το κίνημα των Νεοναζί, που καταφέρεται με ειδεχθείς τρόπους ενάντια σε όσους ζουν στην χώρα τους και δεν είναι βέροι Γερμανοί. Φανατική υποστηρικτής τους φαίνεται πως είναι και η Άνγκελα Μέρκελ, η οποία πριν την έναρξη του Μουντιάλ, δήλωσε πως διαφωνεί με την συγκεκριμένη νοοτροπία της εθνικής ομάδας και πως μόνο όποιος είναι «πραγματικός» Γερμανός αξίζει να φορά τη φανέλα με το εθνόσημο.

Το να προσπαθήσει κάποιος τη γνώμη του καθενός πάνω στο συγκεκριμένο  θέμα νομίζω ότι δεν έχει καμία σημασία, παρά μόνο ματαιοπονεί. Ως τώρα πάντως τα αποτελέσματα δικαιώνουν απόλυτα τον Λεβ και τους παίκτες του, αφού πρόκειται για μια ομάδα που έχει παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο, πολύ πιο θεαματικό από τις παλαιότερες φουρνιές των Γερμανών σε διεθνείς διοργανώσεις. Θέλω να δω επίσης πια θα είναι η αντίδραση των… σκληροπυρηνικών σε περίπτωση που αυτή η ομάδα πετύχει κάποια σημαντική διάκριση σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.


Γιατί όπως και να το κάνουμε, έτσι έχει γίνει το ποδόσφαιρο- ακολουθεί τις γενικότερες διεθνείς εξελίξεις- και αυτό δεν μπορούμε να  το αλλάξουμε. Όταν μάλιστα σκοπός όλων είναι το θέαμα- η ουσία του πιο δημοφιλούς σπορ στον κόσμο- τότε καλό θα είναι να αφήνουμε κάθε ίχνος συντηρητισμού στην άκρη. Πρόκειται άλλωστε για ένα γεγονός που ενώνει ολόκληρο τον κόσμο, δεν τον χωρίζει, ούτε δημιουργεί διχόνοιες. Αρκετές εθνικές ομάδες άλλωστε θα ήθελαν πάρα πολύ να έχουν στο ρόστερ τους έναν Καστίγιο ή οποιονδήποτε άλλο παίκτη και συνεχώς προσπαθούν να το κάνουν σε κάθε καλή ευκαιρία…


Είναι πολύ σημαντικό έτσι κι αλλιώς μια χώρα που κάποτε έδειξε το ρατσιστικό της πρόσωπο με τον χειρότερο τρόπο και το παρελθόν της την βαραίνει δεκαετίες τώρα, να δείχνει- και μέσω του λαοφιλέστατου ποδοσφαίρου- τις φιλικές της προθέσεις προς όλους, δίνοντας έτσι και ένα μήνυμα. Ότι αν προσπαθεί κάποιος, άσχετα με το ποιος είναι και το που βρίσκεται, στο τέλος η προσπάθειά του θα αναγνωριστεί.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Περί κριτικής…

Μαντίλι κουνάει η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, αφού σήμερα γνώρισε την ήττα από την «πρωτάρα» Σλοβακία, με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από έναν όμιλο, τον οποίο συμπλήρωναν η Παραγουάη και η Νέα Ζηλανδία.

Τι θα ακούσει μετά από αυτό το αναπάντεχο γεγονός και αυτός ο κακόμοιρος ο Λίπι. Από εκεί που τον είχαν για θεό οι Ιταλοί και τον παρακαλούσαν γονυπετείς να επιστρέψει στον πάγκο της «σκουάντρα ατζούρα», με την οποία το 2006 είχε φτάσει στην κορυφή του κόσμου, τώρα θα γίνει πιθανώς ο χειρότερος προπονητής του πλανήτη, χειρότερος ίσως και από τον Ότο Ρεχάγκελ…

Από την ώρα της τελικής επιλογής του ρόστερ, ο Ιταλός είχε ακούσει τα εξ’ αμάξης επειδή θέλησε να κάνει μια ανανέωση στην ομάδα, αφήνοντας έτσι εκτός αποστολής ονόματα, όπως ο Τότι, ο Ντελ Πιέρο και άλλα παιδιά, τα οποία είχαν κάνει περήφανο το ιταλικό έθνος στην προηγούμενη διοργάνωση. Θα τα ακούσει επίσης επειδή χρησιμοποίησε ελάχιστα έως καθόλου παίκτες όπως ο Πίρλο ή ο Γκατούζο που τα έχουν τα χρονάκια τους, όμως η εμπειρία δεν τους λείπει και ίσως να μπορούσαν να βοηθήσουν την παραπαίουσα Ιταλία.


Ο Λίπι δηλαδή θα τα ακούσει επειδή έκανε αυτό ακριβώς που δεν έκανε ο Ρεχάγκελ, ο οποίος και αυτός δεν γλίτωσε τα «κράξιμο». Και να πεις ότι ο καημένος ο Μαρσέλο δεν είχε επιλογές; Δέκα ενδεκάδες μπορεί να βρει αν θέλει για την Εθνική. Στην περίπτωση της Εθνικής μας όμως θα έλεγα πως οι επιλογές είναι πολύ πιο περιορισμένες. Και γιατί άλλωστε να αλλάξει την ομάδα, με την οποία έφτασε ως τα τελικά μετά από 16 ολόκληρα χρόνια. Αν κάποιος λοιπόν βλέπει λογικά τα πράγματα και όχι με εμπάθεια θα καταλάβει πως δεν μετράνε τόσο οι παίκτες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά το πόσο καλά δουλεμένο είναι ένα σύνολο. Για αυτό και ομάδες που δουλεύουν συστηματικά τα τελευταία χρόνια, ήρθαν στο Μουντιάλ και έχουν καταπλήξει τους πάντες, ενώ είναι φανερό ότι ομάδες με παίκτες που δεν έχουν κουραστεί από την μακρά και δύσκολη σεζόν που πέρασε, δείχνουν πολύ πιο φρέσκες από άλλες πιο ισχυρές στα χαρτιά και για αυτό και ως τώρα έχουν γίνει τόσες εκπλήξεις.

Για αυτό λοιπόν και δεν είναι λογικό να ρίχνουμε την ευθύνη της αποτυχημένης πορείας μιας ομάδας αποκλειστικά και μόνο σε έναν προπονητή. Δείχνει τουλάχιστον ότι κάποιος δεν ξέρει τα βασικά για το συγκεκριμένο αντικείμενο. Όταν θέλουμε να κάνουμε κριτική, ας σκεφτόμαστε πιο ψύχραιμα και πιο σφαιρικά τα πράγματα και όχι να ανοίγουμε το στόμα μας και όποιον πάρει η μπάλα. Ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους που έχουν αποδείξει την αξία τους. Δεν είναι όλα μονόπλευρα στο ποδόσφαιρο, όπως φυσικά και πουθενά αλλού…

Υ.Γ.: Ο Λίπι σήμερα σε δηλώσεις του ανέφερε ότι αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη...  

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Τέλος εποχής



Αυτό ήταν. Ο Ότο Ρεχάγκελ αποτελεί παρελθόν από τον πάγκο της Εθνικής μας ομάδα μετά από σχεδόν μια δεκαετία. Την πιο λαμπρή δεκαετία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο αγώνας του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος κόντρα στην Αργεντινή, στον οποίο γνωρίσαμε την ήττα, ήταν το κύκνειο άσμα του Γερμανού τεχνικού. Φεύγει όπως ξεκίνησε μια μέρα του Σεπτέμβρη του 2001, αντιμετωπίζοντας την Φινλανδία σε μια χαμένη προκριματική φάση Μουντιάλ. Ηττημένος.

Ενδιάμεσα σε αυτά τα δύο παιχνίδια υπήρξαν πολλά περισσότερα. Υπήρξαν αξέχαστες στιγμές χαράς και εθνικής υπερηφάνειας, συναισθήματα πρωτόγνωρα για την μικρή ποδοσφαιρικά Ελλάδα. Μια χώρα, με την οποία ως τότε οι αντίπαλοι γελούσαν, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης, αναγκάζοντας τους ίδιους αντιπάλους να κλαίνε. Και όλα αυτά τα οφείλουμε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό στον Ότο Ρεχάγκελ, ο οποίος υπήρξε ο σωστός άνθρωπος στην λάθος χώρα…

Δυστυχώς, ο Γερμανός προπονητής έκανε ένα μεγάλο λάθος. Γέμισε με τεράστιες προσδοκίες τους Έλληνες φιλάθλους. Για αυτό και από το 2004 και μετά όταν άρχισε να ασχολείται με την Εθνική μας ομάδα και η κουτσή Μαρία, δέχτηκε σκληρή κριτική για τις επιλογές του. Κι όμως εγώ πιστεύω ότι όλη αυτή η κριτική προέρχεται από την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του. Απλά ως λαός δείχνουμε κάπως περίεργα την αγάπη μας. Δεν αναφέρομαι βέβαια στον κάθε κάφρο που ασχολείται με το ποδόσφαιρο για να έχει απλά κάπου να ξεσπάει τα νεύρα και τον καημό του. Αυτοί υπήρχαν, υπάρχουν και δυστυχώς θα υπάρχουν. Όμως ο κάθε Έλληνας που αγαπάει την μπάλα, πιστεύω ότι αναγνωρίζει το έργο του Ρεχάγκελ και κατά βάθος στεναχωριέται που βλέπει ότι αυτό που πέτυχε ο Όθωνας, δεν θα το ξαναπετύχει ποτέ στην καριέρα του, η οποία άλλωστε βρίσκεται στη δύση της.

Μετά από μια τέτοια λαμπρή πορεία όμως, δεν χωρούν μιζέριες τώρα στο τέλος. Άσχετα με το τι πιστεύει ο καθένας και το τι ευθύνες καταλογίζει στον Ρεχακλή, όλοι οφείλουμε να του αποδώσουμε τις τιμές που του αξίζουν και να φροντίσουμε για την υστεροφημία του. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε το σπουδαίο έργο που ξεκίνησε ο Ότο Ρεχάγκελ και το οποίο δεν περιορίζεται μόνο σε μια ομάδα. Ο άνθρωπος αυτός έκανε πολύ σπουδαιότερα πράγματα, όπως το να δώσει και πάλι στο  ποδόσφαιρο τη θέση που του αξίζει. Αυτή τη δεκαετία, άνοιξαν εκατοντάδες νέες Ακαδημίες ποδοσφαίρου, φτιάχτηκαν καινούρια γήπεδα και ο κόσμος άρχισε να  ασχολείται με το ποδόσφαιρο συστηματικότερα και με μεγαλύτερο επαγγελματισμό. Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε, μια χώρα όπου η κερδοσκοπία ανθίζει και λογικό είναι να γίνουν λάθη. Μπήκαν όμως τα θεμέλια, για ένα καλύτερο αύριο και αυτό το οφείλουμε κυρίως σε αυτό τον άνθρωπο.

Το αύριο αυτό πλέον έφτασε. Αν θέλετε να το περιορίσουμε στον στενό χώρο της Εθνικής μας ομάδας, ακόμα δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα συμβεί από εδώ και πέρα. Όμως το σίγουρο είναι ότι οι βάσεις έχουν μπει για τα καλά, για να δούμε ακόμα πιο σπουδαία πράγματα. Όσο και αν δεν το πιστεύουμε, το ταλέντο υπάρχει. Υπάρχουν παιδιά, τα οποία ξέρουν πολύ μπάλα και αξίζουν να αγωνιστούν στην Εθνική. Αρκεί να γίνει η σωστή διαχείριση από αυτούς που θα έρθουν. Όχι πως θα πάμε να πάρουμε κανα Μουντιάλ. Όμως όλη αυτή η προσπάθεια των δέκα τελευταίων χρόνων, δεν θα πάει χαμένη. Τέρμα τα πισωγυρίσματα, σε έναν τομέα, ο οποίος δεν έχει καμία  σχέση με όλους τους άλλους σε αυτό το κράτος. Ένας τομέας που πλέον λειτουργεί… γερμανικά! Πότε θα βρεθεί άραγε ένας Ρεχάγκελ να συμμαζέψει λιγάκι και τα υπόλοιπα…

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Μαθήματα ψυχής!

Συγκλονιστική! Αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε για αυτή την Εθνική ομάδα. Μια ομάδα που άκουσε πολλά κατά την παραμονή της στη Νότια Αφρική, αλλά ωστόσο χάρη στις συγκλονιστικές της εμφανίσεις κόντρα σε Νιγηρία και Αργεντινή αποζημίωσε ακόμα και τους πιο απαιτητικούς φιλάθλους.

Για άλλη μια φορά αυτή η ομάδα κατάφερε με την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε απέναντι στον Μέσι και την παρέα του, να συγκινήσει όλους τους Έλληνες. Μπορεί να μην καταφέραμε να νικήσουμε το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του Μουντιάλ, μπορεί να μην ξέρουμε τα καντάρια μπάλας που ξέρουν οι Αργεντινοί, όμως τέτοιες ψυχάρες δεν έχει καμία άλλη ομάδα στον κόσμο.

Το σημερινό παιχνίδι έτσι και αλλιώς δεν ήταν ποτέ μέσα στο πρόγραμμα της Εθνικής. Το ξέραμε ότι ήταν σχεδόν απίθανο να ζητήσουμε κάτι παραπάνω από μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Η πρόκριση χάθηκε άλλωστε στο ματς με την Νότια Κορέα. Μια Νότια Κορέα, η οποία έδειξε και σήμερα ότι δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Όπως και να έχει εκείνο το παιχνίδι δεν πήγε όπως θα θέλαμε, όμως όπως ήρθαν τα πράγματα αποδεικνύεται πόσο λάθος έκαναν όλοι που μίλησαν με τόσο σκληρά λόγια για αυτή την ομάδα.

Έτσι κι αλλιώς, η Εθνική ήρθε σε αυτό το Μουντιάλ για να κάνει την υπέρβαση, διώχνοντας από πάνω της τα φαντάσματα του παρελθόντος. Και το έκανε με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Παίζοντας έτσι όπως μόνο αυτή η ομάδα ξέρει στον κόσμο, πέρα από συστήματα και τακτικές, με ελληνική ψυχή. Μια ελληνική ψυχή που ποδοσφαιρικά κατάφερε να αναδείξει ένας Γερμανός, ο μέγιστος Ότο Ρεχάγκελ. Αυτή η «γριά αλεπού» των γηπέδων που εμφάνισε μια ομάδα σήμερα, η οποία έκανε πολλές φορές τον Μαραντόνα και την ομάδα του να βγουν από τα ρούχα τους.

Σήμερα, η Εθνική είχε ένα απίστευτο θράσος μέσα στο γήπεδο, το οποίο πραγματικά με χαροποίησε αφάνταστα. Δεν έδειξε κανέναν σεβασμό στην σπουδαία αυτή Αργεντινή και πολύ καλά έκανε, αφού όπως πολλές φορές έχει δείξει και στο παρελθόν δεν φοβάται κανέναν αντίπαλο. Η Εθνική έχει γίνει πλέον μια ομάδα που άσχετα με το ποιον παίζει σε γεμίζει με προσδοκίες. Σου δίνει την εντύπωση πως μπορεί να κάνει την υπέρβαση ακόμα και απέναντι στους καλύτερους. Αυτό είναι και το πιο σπουδαίο που έχει καταφέρει τόσα χρόνια αυτή η οικογένεια, η οποία οφείλω να ξανατονίσω ότι είναι δημιούργημα του Ότο Ρεχάγκελ. Ενός ανθρώπου που έκανε πολλά λάθη και ακόμα περισσότερα καλά.


Ίσως το σημερινό ματς να ήταν και ένα τέλος εποχής για αυτή την ομάδα. Τόσο για αρκετούς από τους παίκτες που αγωνίστηκαν, όσο και για τον Όθωνα των Ελλήνων. Ωστόσο η καλή δουλεία που έχει γίνει τόσα χρόνια μας γεμίζει όλους με αισιοδοξία για ένα ακόμα πιο λαμπρό μέλλον. Ούτως ή άλλως πίσω από αυτούς τους παίκτες ακολουθεί μια φουρνιά παικτών με αστείρευτο ταλέντο που μας έχουν κάνει περήφανους πολλές φορές με τις μικρές Εθνικές. Για εμάς εδώ το Μουντιάλ τελειώνει. Θεωρώ όμως ότι αν και μέσα μας υπάρχει πικρία από τον αποκλεισμό μας, όλοι νιώθουμε γεμάτοι και ικανοποιημένοι από αυτό που μας έδειξε η Εθνική μας στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής. Και όλοι θα πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι. Πολύ περισσότερο από τους φιναλίστ της προηγούμενης διοργάνωσης, Γάλλους, οι οποίοι δεν πέτυχαν ούτε νίκη και αποκλείστηκαν, αλλά και από πολλές άλλες χώρες, οι οποίες διαθέτουν πολύ πιο «διαφημισμένες» ομάδες από τη δική μας και μόνο μπάλα δεν έχουν παίξει ως τώρα. Αποστολή εξετελέσθη για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και πραγματικά αξίζει σε όλους όσοι το απαρτίζουν ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλες αυτές τις συγκινήσεις που μας προσέφεραν. Άξιοι!

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ο εκκεντρικός κύριος Μαραντόνα

Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ωστόσο ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του και η… άσωτη ζωή που έκανε τον μετέτρεψαν σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στο παγκόσμιο στερέωμα. Αν και τα χρόνια πέρασαν, αρνείται πεισματικά να σοβαρευτεί, παρά το ότι βρίσκεται σε ένα πιο υπεύθυνο πόστο, αυτό του προπονητή. Μιλάω φυσικά για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τον άνθρωπο που κάθε κίνησή του είναι θέμα στα μίντια και που αύριο θα βρεθεί αντιμέτωπος με την Εθνική μας.

Οι δηλώσεις του στην συνέντευξη Τύπου για το επικείμενο ματς είναι άλλωστε και η αφορμή αυτού του κειμένου. Δεν με ενδιαφέρουν βέβαια τα όσα είπε σχετικά με την αυριανή αναμέτρηση, αλλά περισσότερο οι… μπηχτές του σε πρόσωπα και ομάδες αυτού του Μουντιάλ. Άρχισε λοιπόν (πάλι) ο Ντιεγκίτο να κράζει, με πρώτο τον διαιτητή του αγώνα της Βραζιλίας με την Ακτή Ελεφαντοστού και το χέρι που δεν  καταλόγισε στον Φαμπιάνο στην  φάση του δεύτερου γκολ και συνέχισε με τις ομάδες- ονόματα της διοργάνωσης που δεν απέδωσαν ως τώρα τα αναμενόμενα, μιλώντας περιπαικτικά για αυτές.

Εντάξει σαν παίκτης ο Ντιέγκο μπορούμε να πούμε ότι έχει κάποια άλλοθι για την ιδιορρυθμία του. Πρώτον, το νεαρό της ηλικίας και δεύτερον την αρρώστια του. Γιατί η εξάρτηση είναι αρρώστια. Και πάλι όμως δεν μιλούσε τόσο πολύ. Μπορεί να μην ήταν το πρότυπο αθλητή για τα μικρά παιδιά, όμως αυτό είναι άλλο θέμα. Σε ατομικό επίπεδο, από τη στιγμή που έπαιζε την καλύτερη μπάλα στον κόσμο, κανείς δεν μπορούσε να του πει τίποτα για όσα παραπτώματα έκανε. Μαγκιά του στο κάτω- κάτω να μπορεί να είναι κορυφαίος, χωρίς καν να ακολουθεί σταθερές και κανόνες. Πλέον όμως τα χρόνια πέρασαν και ο Μαραντόνα μεγάλωσε και πλέον κατέχει, όπως προείπα, μια πολύ υπεύθυνη θέση, αυτή του προπονητή της εθνικής Αργεντινής. Τα λόγια και οι πράξεις του έχουν άλλη βαρύτητα. Και από τη στιγμή που ακόμα δεν έχεις αποδείξει τίποτα ακόμα σε τεχνικό επίπεδο, φρόνιμο θα ήταν να δουλεύεις περισσότερο και να μιλάς λιγότερο. Γιατί εγώ ο αγαθός, θα μπορούσα να του τα δικαιολογήσω και αυτά αν είχε να επιδείξει κάποιο έργο.

Άσχετα όμως με το τι έχει πετύχει, σαν προπονητής έχεις την υποχρέωση να σέβεσαι τους αντιπάλους σου και όχι να προσπαθείς να τους εκμηδενίσεις. Αν δεν σου κάνουν  στο κάτω- κάτω τι έγινες προπονητής. Για να αντιμετωπίζεις τους… άμπαλους; Ποιο το νόημα. Και σε όλα αυτά να προσθέσω και την προστασία που είχε ο Μαραντόνα όταν έτρωγε τις εξάρες  από την Βολιβία. Τότε που έπρεπε να έχει πάει σπίτι του με κλωτσιές, αλλά τελικά τον έστειλαν για … αδυνάτισμα.


Και πάλι βέβαια όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Όπως και το να μιλάμε περί ηθικής. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε και την πορεία της Αργεντινής σε αυτό το Μουντιάλ για να κρίνουμε επί της ουσίας. Αν και για μένα προπονητής δεν θα γίνει ποτέ ο Μαραντόνα… Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι είτε καλός, είτε κακός, ο Μαραντόνα λατρεύτηκε και συνεχίζεται να λατρεύεται από τον κόσμο για αυτό που είναι . Κάποιοι άλλοι δεν του αναγνωρίζουν την άστατη ζωή που έκανε και αυτό μειώνει την αξία του στα μάτια τους. Όπως και να έχει όμως ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι αυτός που είναι και δεν δέχεται να αλλάξει για κανέναν. Είναι ένα μεγάλο παιδί. Έτσι αντιμετωπίζει τη ζωή, ως παιδί. Και αυτό το κάνει από επιλογή. Ξέρει ότι τσαλακώνει την εικόνα του και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Αυτός το μόνο που ήξερε να κάνει καλά άλλωστε ήταν να παίζει μπάλα. Για όλα τα άλλα ποτέ δεν αρνήθηκε ότι έκανε λάθη. Δεν φαίνεται να τον πολυνοιάζει όμως. Όλα αυτά άλλωστε τον έχουν κάνει σημείο αναφοράς. Είναι ο Μαραντόνα.

Υ.Γ. Ελπίζω αύριο η Εθνική να μην του κάνει τη χάρη να έχει τροφή για νέα… σχόλια μετά το τέλος του αγώνα και να είμαστε εμείς αυτοί που θα γελάμε…

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Άμα έχεις έμπνευση…

Το μότο που με εκφράζει και προσπαθώ να το εφαρμόζω στην καθημερινότητά μου είναι το «Η ζωή θέλει τέχνη». Για μένα αυτή η φράση χαρακτηρίζει τα πάντα. Και όπως είναι φυσικό δεν θα μπορούσε κάτι τέτοιο να μην ισχύει και για τον «βασιλιά των σπορ», το ποδόσφαιρο.

Πριν λίγο έβλεπα την αναμέτρηση της Παραγουάης με την Σλοβακία για το Μουντιάλ, όπου οι Λατινοαμερικάνοι επικράτησαν με 2-0. Το αποτέλεσμα αυτό κατά τη γνώμη μου δεν ήταν προϊόν της τεράστιας δυναμικότητας των δύο ομάδων, αφού και η Σλοβακία όπως μας έχει δείξει από την προκριματική φάση κιόλας, διαθέτει ένα αξιοπρεπέστατο σύνολο. Επίσης δεν μπορείς να πεις ότι και η Παραγουάη είναι η ομάδα φόβητρο. Το αποτέλεσμα λοιπόν αυτό ήταν προϊόν της ατομικής έμπνευσης των νικητών. Δύο στιγμές όπου η ομάδα του Γκεράρντο Μαρτίνο υπερκέρασε κάθε ποδοσφαιρικό σύστημα και χάρη στις καταπληκτικές ενέργειες των παικτών της κατάφερε να σημειώσει δύο πανέμορφα τέρματα, τα οποία της έδωσαν και τους τρεις πολύτιμους βαθμούς.


Σίγουρα η Παραγουάη ήταν πολύ καλύτερη συνολικά στο συγκεκριμένο παιχνίδι, όμως τα γκολ δεν προήλθαν όταν έπαιξε συστηματικά και πειθαρχημένα, αλλά όταν προσπάθησαν να κάνουν το κάτι παραπάνω ατομικά. Αυτό είναι πιστεύω και το «κλειδί» για να κάνει μια ομάδα την υπέρβαση. Η έμπνευση. Υπάρχουν πολλές καλές ομάδες στο παγκόσμιο στερέωμα, όμως στο τέλος αυτές που έχουν το κάτι παραπάνω είναι αυτές που διακρίνονται. Αυτές που διαθέτουν παίκτες, οι οποίοι με μια έμπνευση της στιγμής θα αλλάξουν την ροή του αγώνα.

Τρανό παράδειγμα ομάδας με έλλειψη έμπνευσης θα έλεγα πως είναι και η Αγγλία. Μια ομάδα με τεράστια ποδοσφαιρική παράδοση και που πάντα στο ρόστερ έχει μερικούς σπουδαίους παίκτες. Ποτέ όμως δεν κάνει κάτι το ξεχωριστό. Το παιχνίδι της είναι προβλέψιμο και για αυτό πάντα την «πατάει» σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Αντίθετα οι ομάδες που βρίσκονται πάντα στην κορυφή φτάνουν γιατί διαθέτουν αυτό το «κάτι». Ακόμα και η Εθνική το 2004 έφτασε ως την κορυφή χάρη σε εμπνεύσεις της στιγμής. Μπορεί να κατηγορήθηκε για το αμυντικό της ποδόσφαιρο, όμως τα περισσότερα γκολ που σημείωσε ήταν αποτέλεσμα της ατομικής ικανότητας των παικτών, οι οποίοι ήξεραν να συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους. Από την εκπληκτική τρίπλα του Ζαγοράκη στον Λιαζαραζού, ως τις απίστευτες μπαλιές του «μάγου» Τσιάρτα.


Έτσι γίνεται χρόνια τώρα στο ποδόσφαιρο και αυτό είναι άλλωστε που το κάνει το πιο δημοφιλές σπορ στον πλανήτη. Για αυτό και ομάδες όπως η Βραζιλία είναι από τις πιο αγαπητές στο φίλαθλο κοινό. Γιατί όσο και να έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο πάντα θα υπάρχουν οι παίκτες που με τις εμπνεύσεις τους θα μας ξεσηκώνουν. Αυτή είναι στο κάτω- κάτω και η ουσία του ποδοσφαίρου. Πέρα από το αποτέλεσμα και τις όποιες προτιμήσεις και να έχουμε, πάντα όλοι καθόμαστε κολλημένοι μπροστά από την τηλεόρασή μας ή πάμε στο γήπεδο επιζητώντας το ίδιο πράγμα. Το θέαμα.

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Η θλιβερή ιστορία της Βόρειας Κορέας…

Βρισκόμαστε στο 2010 και όμως συμβαίνουν κάποια πράγματα που μας υπενθυμίζουν πως για κάποιους ανθρώπους δεν είναι όλα δεδομένα. Η υπόθεση που έχει στρέψει τα βλέμματα όλων πάνω της και πρόκειται για ένα περιστατικό άνευ προηγουμένου, δεν είναι άλλη από την «εξαφάνιση» των τεσσάρων παικτών της Βόρειας Κορέας και μάλιστα κατά τη διάρκεια των αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας τους στο Μουντάλ. Οι τέσσερεις παίκτες δεν είχαν δηλωθεί από τον προπονητή τους στην 23άδα πριν από το ματς με την Βραζιλία και έκτοτε οι φήμες άρχισαν να οργιάζουν.
 
Είναι γνωστό ότι το δικτατορικό καθεστώς που υπάρχει στην ασιατική χώρα είναι άκρως αυστηρό, σε βαθμό που δεν επιτρέπει στους πολίτες την έξοδό τους από τη χώρα… Λέγεται λοιπόν πως οι τέσσερεις ποδοσφαιριστές που αγνοούνταν από την περασμένη Τρίτη, αναζήτησαν πολιτικό άσυλο στην χώρα της Νότιας Αφρικής. Η ΦΙΦΑ πάντως έσπευσε να διαψεύσει αμέσως τις φήμες αυτές, ενώ και το τηλεοπτικό συνεργείο του «Associated Press» φαίνεται να την επιβεβαιώνει, αφού το απόγευμα «έπιασε» on camera τους τρεις από τους τέσσερεις αγνοουμένους μέσα στο λεωφορείο που μετέφερε την αποστολή της ομάδας. Το πιο πιθανό είναι μέσα στο λεωφορείο να βρισκόταν και ο τέταρτος…

Χθες πάντως η ομάδα της Βόρειας Κορέας ακύρωσε προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου, ενώ απαγορεύτηκαν σε όλους οι δηλώσεις…  Όπως και να΄χει όμως, η κατάσταση που επικρατεί στην Βόρεια Κορέα, είναι λογικό να εξάπτει την φαντασία σε τέτοιες περιπτώσεις. Το γεγονός αυτό μάλιστα αποτελεί μια καλή αφορμή να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά και σε ανάλογα θέματα που έχουν να κάνουν με την προσωπική ελευθερία του κάθε ατόμου.
Μια κωμικοτραγική κατάσταση που αποκαλύφθηκε πρόσφατα, αποτελεί η… ενοικίαση από το δικτατορικό καθεστώς, Κινέζων υποστηρικτών της Βόρειας Κορέας σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, αφού όπως προαναφέραμε δεν είναι δυνατή για τους βορειοκορεάτες η έξοδος από τη χώρα τους. Υπάρχουν όμως πολύ χειρότερα από αυτό το γεγονός, τα οποία αφορούν την  καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Με αφορμή τη συμμετοχή της χώρας του στο Μουντιάλ, ένας Βορειοκορεάτης  χαμηλόβαθμος αξιωματικός που πλέον ζει στη Βρετανία, δήλωσε στην εφημερίδα «Ιndependent» πως φοβάται για τη ζωή του και πως αν το καθεστώς τον ανακαλύψει θα τον σκοτώσει. Και σίγουρα στην ίδια θέση με τον «φυγά» της ιστορίας μας υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες… Προσπαθούν να επιβιώσουν καθημερινά ανησυχώντας για τη ζωή τους, ενώ οι… αποδράσεις δεν σταματούν, αφού πολλοί είναι αυτοί που αποφασίζουν να κάνουν πολλές χιλιάδες  χιλιόμετρα για να έρθουν στην Ευρώπη προκειμένου να ζήσουν ελεύθεροι.



Η εθνική ομάδα λοιπόν αυτής της χώρας αποτέλεσε αφορμή να έρθει το συγκεκριμένο ζήτημα ξανά στο προσκήνιο και προσωπικά ευελπιστώ πως όλη αυτή η δημοσιότητα που πήρε το γεγονός αυτό, θα αποδειχθεί ευεργετική για αυτό τον λαό που υποφέρει και για όσους βρίσκονται σε αυτή τη θέση. Η εθνική τους ομάδα άλλωστε με την τεράστια προσπάθεια που έκανε κόντρα στην μεγάλη Βραζιλία ήταν αυτή που έφερε ξανά έστω και για λίγο το χαμόγελο στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων. Αυτή η ομάδα που κάνει προπόνηση σε ένα δημόσιο γυμναστήριο (στην πρώτη της παρουσία σε Μουντιάλ το ’66 έκανε σε ένα εργοστάσιο χημικών)…  Παρά τις όποιες αθλιότητες, τις οποίες αντιμετωπίζει, αυτή η ομάδα είναι μια όαση αισιοδοξίας μέσα στην μιζέρια της… Και σίγουρα τρανή απόδειξη του μεγαλείου του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα, που σκοπός του είναι φυσικά μνα ενώνει και όχι να χωρίζει, άσχετα αν πλέον αυτό το έχουμε ξεχάσει. Αυτή η ιστορία, η οποία συμβαίνει και επί των ημερών μας, αποτελεί και ένα μάθημα για όλους μας. Να μην σταματάμε ποτέ να προσπαθούμε για να πετύχουμε τον στόχο μας. Με όποιο μέσο μπορούμε. Να επιμένουμε, για το κοινό καλό.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Το Μουντιάλ των αντιφάσεων...

Σαν Έλληνες χαρήκαμε ιδιαίτερα από τη χθεσινή νίκη της εθνικής μας ομάδας και δίκαια. Όμως, εκτός από τους πανηγυρισμούς, το μάτι μου σήμερα έπεσε σε ένα ολιγόλεπτο βίντεο, με τις συνεχόμενες διαμαρτυρίες που γίνονται καθημερινά στους δρόμους των κεντρικών πόλεων της Νότιου Αφρικής.

Εκτός του ότι το θέμα έχει πολύ μικρή διάσταση στη διάρκεια των δελτίων ανά τον κόσμο και προσπαθεί να κουκουλωθεί, αναρωτήθηκα αν άραγε επαναλαμβάνεται η ιστορία…
Αυτό γιατί κάποτε τα καράβια με τους μαύρους εργάτες από την Αφρική έφταναν κατά χιλιάδες στην Αμερική για να χτίσουν ένα νέο κόσμο για τους «ανώτερους» λευκούς…
Έτσι, παρά την αρχική παραδοχή ότι αυτό το μουντιάλ θα δείξει ότι όλοι στον κόσμο είμαστε ίσοι τελικά στον κόσμο αυτό και να αποτελέσει ένα εφαλτήριο από όπου θα ξεκινήσει η πολυαναμενόμενη ανάπτυξη και η απαρχή της «φυγής» της Αφρικής από την ανέχεια, είμαστε ακόμα στο σημείο μηδέν.


Τελικά βλέπουμε ανθρώπους να έχουν δουλέψει και να δουλεύουν προς τέρψιν των- και πάλι «σύγχρονων πλέον ανώτερων» λευκών- ώστε να απολαύσουν τον βασιλιά των σπορ ...
Προς Θεού, δεν κατακρίνω το ποδόσφαιρο και το (κακό μέχρι σήμερα) θέαμα που προσφέρει και τη μορφή ψυχαγωγίας που μας προσφέρει, πιστεύω όμως ότι πρέπει να σκεπτόμαστε παραπάνω από ότι μας «ταΐζουν» σε κάθε περίπτωση. Για αυτό πριν αράξουμε σήμερα στην καναπεδάρα μας μπροστά στην 32’,το λιγότερο, ιντσών τηλεόραση μας έτσι για να ξεσκάσουμε λίγο από τα άγχη μας, ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο από τις χίλιες βουβουζέλες…

Μανώλης Βλαχάκης

Ένα καλοστημένο σόου…

Άλλη μια σειρά τελικών στο ΝΒΑ πέρασε την ιστορία, με τους Λέικερς του Κόμπε και της παρέας του να στέφονται πρωταθλητές στο έβδομο και τελευταίο παιχνίδι τους κόντρα στους Σέλτικς. Άλλη μια τιτανομαχία μεταξύ των δύο κορυφαίων ομάδων του κόσμου ολοκληρώθηκε, λαμβάνοντας και αυτή μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων μονομαχιών ανάμεσα σε αυτά τα δύο μεγαθήρια.

Κάτι όμως δεν μου κολλάει καλά σε όλη αυτή την υπόθεση. Κάπου μου φάνηκε ότι χάθηκε το μπάσκετ και περάσαμε σε άλλα επίπεδα. Το θέαμα που προσέφεραν στους τελικούς οι δύο ομάδες ήταν τουλάχιστον τραγικό, με αποκορύφωμα τον έβδομο και τελευταίο τελικό. Παρόλα αυτά όμως οι αναμετρήσεις ανάμεσα σε Λέικερς και Σέλτικς είχαν μια άγρια ομορφιά. Πάθος, θέληση και δυνατές μονομαχίες ανάμεσα σε παίκτες τέτοιας αξίας τουλάχιστον αποζημιώνουν λίγο τους απαιτητικούς- σαν και εμένα- θεατές. Αυτό που δεν μου άρεσε ωστόσο είναι πως αυτή η άγρια ομορφιά δεν ήταν απόρροια και μόνο τις προσπάθειας των δύο ομάδων, αλλά και κάποιων που καμία σχέση δεν έχουν με το μπάσκετ. Έχουν όμως μεγάλη σχέση με ότι έχει να κάνει με την προώθηση του αθλήματος, το οποίο ξέρουν να το «πουλάνε» άψογα. 


Όπως και να’ χε το πράγμα χθες- ή μάλλον σήμερα το πρωί- ο έβδομος τελικός έπρεπε να γίνει ντέρμπι με το ζόρι και, γιατί όχι, να έχει και μια  εντυπωσιακή ανατροπή. Αυτό είναι άλλωστε αυτό που περίμενε και όλος ο μπασκετικός κόσμος με αγωνία… Πιστεύω όμως ότι όλο αυτό το σκηνικό αδικεί τους ίδιους τους παίκτες, οι οποίοι προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις από την αρχή της σεζόν για το καλύτερο. Ίσως βέβαια όλο αυτό το σόου να είναι και αυτό που ζητάει το αμερικανικό κοινό, αφού τόσα χρόνια υποστηρίζει και επικροτεί την εκάστοτε κίνηση της Αρχής της αμερικανικής ομοσπονδίας. Γιατί αν χθες γίνονταν τα ίδια ακριβώς πράγματα στην Ελλάδα, ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ίσως να θρηνούσαμε θύματα…

Και πάλι όμως όσο και να γίνεται όλο αυτό το σόου, υπό την ανοχή του κόσμου, οι υπεύθυνοι θα πρέπει να γνωρίζουν πως το ΝΒΑ δεν έχει σύνορα και νομίζω πως συμφωνούν με αυτό, βάσει των όσων κάνουν κάθε χρόνο για να το προωθήσουν σε όλη την Υφήλιο. Και πλέον αυτό που βλέπουμε είναι λιγότερο μπάσκετ και περισσότερο… κομφετί. Που είναι η δεκαετία των ’80 και ’90, με τις απίστευτες μονομαχίες του Τζόρνταν με τον Μάτζικ, του Μάτζικ με τον Μπέρντ και όχι μόνο. Τότε που σέντερ θεωρείτο ο τεράστιος Χακίμ Ολάζουοον και όχι ο Ντουάιτ Χάουαρντ. Και όλα αυτά μέσα σε ένα πιο μπασκετικό πλαίσιο και που το μάρκετινγκ, το οποίο και τότε υπήρχε αναδείκνυε το άθλημα και τους αθλητές και δεν λειτουργούσε για ένα και μόνο αποτέλεσμα. Το σόου. Η εποχή μας σίγουρα είναι διαφορετική, όμως στον βωμό του θεάματος, ας μην θυσιάσουμε την ουσία, που είναι το ίδιο το μπάσκετ.

Γιατί και τώρα υπάρχουν σπουδαίοι παίκτες, ίσως λιγότερο μπασκετικοί από τους παλαιότερους, καθ’ όλα ικανοί όμως να μας προσφέρουν αξέχαστες μονομαχίες. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να ξυπνήσει λίγο και αυτό το αποχαυνωμένο κοινό, που πορώνεται με την κάθε αηδία που του πλασάρουν… Και για να μην σας μπαίνουν ιδέες στο μυαλό, δέχομαι ότι και φέτος το πρωτάθλημα το πήρε η καλύτερη ομάδα. Με διαφορά. Δεν το πήρε όμως με τον τρόπο που έπρεπε. Και αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι. Αν το είχαν πάρει όπως αρμόζει σε παίκτες της αξίας του Κόμπε Μπράιαντ, θα είχαν αποδοθεί και οι ανάλογες τιμές. Ποτέ πρωταθλήματα σαν αυτό δεν θα φτάσουν, αλλά ούτε καν θα πλησιάσουν την αίγλη παλαιότερων πρωταθλημάτων. Και ποτέ δεν θα γίνει κάτι τέτοιο εφ’ όσον το μπάσκετ δεν είναι στο επίκεντρο. Όταν αυτοί που πρέπει αντιμετωπίσουν αυτό το σπουδαίο άθλημα που μας έχει προσφέρει τεράστιες συγκινήσεις με σεβασμό, τότε και αυτό θα σεβαστεί με τη σειρά του αυτούς και πάνω από όλους τον κόσμο. Τον κόσμο που πραγματικά ξέρει τι θέλει να βλέπει.

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Έγραψε ιστορία και έκλεισε στόματα!

Λοιπόν δεν θα γράψω πολλά σήμερα. Δεν έχω και κουράγιο μετά από τόσα πανηγύρια… Απλά χαίρομαι απίστευτα γιατί σήμερα η Εθνική εκτός από το ότι έγραψε ιστορία, έκλεισε και στόματα. Αν και δέχθηκε ένα αστείο γκολ και μάλιστα πολύ νωρίς (ξανά), κατάφερε και ανασυντάχθηκε και να αντιδράσει ιδανικά.

Τι τεράστια ψυχικά αποθέματα διαθέτουν αυτοί οι παίκτες! Καλά αυτό το ξέραμε βέβαια. Σήμερα όμως παίξαμε και μπάλα αξιώσεων. Τριάντα τελικές ευκαιρίες είχε η ομάδα. Δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο ποτέ. Σίγουρα για… άμπαλοι μια χαρά τα πήγαν. Χάρμα ιδέσθαι ήταν τα παιδιά του Ότο σήμερα. Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς. Μέχρι που και πλάκα έκανε με τους ταλαίπωρους Νιγηριανούς ο Σαμαράς στο τέλος. Και φυσικά ένα τεράστιο μπράβο στον μεγάλο Ρεχάγκελ που έκανε εκπληκτικό κοουτσάρισμα, επιμένοντας ως επί το πλείστον στους παίκτες που οι περισσότεροι έκραζαν όλες αυτές τις μέρες. Δεν χρειάζεται να αναλωθώ σε ονόματα. Όλοι τα ξέρετε.



Ένα απλό μπράβο είναι λίγο για αυτά τα παιδιά που όχι μόνο έσπασαν μια βαριά αρνητική παράδοση χρόνων, αλλά και κράτησαν ψηλά το ποδοσφαιρικό φρόνημα των Ελλήνων, έστω και αν δεν το αξίζουμε… Τώρα τουλάχιστον ας σταματήσει η μουρμούρα και όλοι μαζί ας ενισχύσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε την ομάδα, η οποία θα δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα κόντρα στην σπουδαία Αργεντινή, η οποία σήμερα έδειξε τα δόντια της στους αξιοπρεπείς Νοτιοκορεάτες που σίγουρα- αν και δέχθηκαν τέσσερα γκολ- έδειξαν ότι δεν είναι τυχαία ομάδα.

Και να μην γίνει βέβαια αυτό που όλοι ονειρευόμαστε, νομίζω ότι η αποστολή της Εθνικής στην Νότια Αφρική χαρακτηρίζεται απόλυτα πετυχημένη. Μην αρχίσουμε τα ίδια σε περίπτωση που χάσουμε από τον Μέσι και την παρέα του. Εκεί είναι που θα ξεφτιλιστούμε ακόμα περισσότερο σαν φίλαθλοι. Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω αυτή την ομάδα που με δικαίωσε απόλυτα. Και μην αρχίσετε να λέτε εσείς οι κακοπροαίρετοι για κόκκινες και άλλες τέτοιες μπούρδες. Αν βλέπετε έστω και λίγη μπάλα, καταλάβατε πολύ καλά ποια ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα σήμερα στο γήπεδο. Και μάλιστα κόντρα σε έναν αντίπαλο που δεν μας ταίριαζε καθόλου ποδοσφαιρικά.

                                         

Και να είστε σίγουροι πως μια συγγνώμη έστω και τώρα είναι μεγάλη μαγκιά! Ας είμαστε λοιπόν ενωμένοι την ύστατη αυτή έστω στιγμή και ας αλλάξουμε την στάση με την οποία αντιμετωπίζουμε αυτή την ομάδα κόσμημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο… Ας πάρουμε παράδειγμα από το πώς λειτουργούν αυτά τα παιδιά, που κόντρα στην σαπίλα του πρωταθλήματός μας και κάθε κάφρου δίνουν μαθήματα ήθους. Κάτι που είναι πολύ πιο σπουδαίο και από το εσωαγωνιστικό κομμάτι. Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Δράση και αντίδραση…

Το θέμα των ημερών που συζητείται στους ποδοσφαιρικούς κύκλους δεν είναι άλλο από την συμμετοχή της Εθνικής μας στο Μουντιάλ και πιο συγκεκριμένα το επικείμενο ματς κόντρα στη Νιγηρία αύριο, που θα κρίνει εν πολλοίς και τη μοίρα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος στη διοργάνωση.

Από την ημέρα της ήττας της Ελλάδας από τη Νότια Κορέα στον πρώτο αγώνα του ομίλου έως και σήμερα όμως η κριτική που γίνεται στους παίκτες είναι δριμία και τις περισσότερες φορές κακοπροαίρετη και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Σίγουρα η εμφάνιση που πραγματοποίησε η Εθνική κόντρα στους Ασιάτες ήταν απογοητευτική, ωστόσο με αφορμή το αποτέλεσμα αυτό βρήκε την ευκαιρία ο… κάθε πικραμένος να βγάλει τη χολή του για τα όσα στραβά έχουν συμβεί όλο αυτό τον καιρό στην ομάδα, κατηγορώντας παίκτες και προπονητή.

Και από την άλλη όταν οι διεθνείς μας βγαίνουν και απαντούν- με σεμνότητα και σεβασμό- στα όσα έχουν ακουστεί, δεχόμενοι χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα τα σχόλια όσων μιλούν με καλή πρόθεση, κατακρίνονται αμέσως από την πλειοψηφία του κόσμου γιατί, λέει, οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν κριτική στην κριτική. Συγγνώμη κύριοι, σε ποια εποχή ζούμε, μήπως έχουμε ακόμα χούντα και δεν το έχω καταλάβει; Μάλλον κάποιοι δεν έχουν αποβάλει αυτή τη νοοτροπία ακόμα από μέσα τους… Θα ήμουν εγώ ποδοσφαιριστής, και μάλιστα ένας από αυτούς τους ήρωες που με έκαναν γνωστό ποδοσφαιρικά σε ολόκληρο των κόσμο, και θα καθόμουν να ακούω την κάθε κουτσή Μαρία να με κριτικάρει μετά από μια στραβή;

Θέλω να δω τι θα λένε όλοι αυτοί αν αύριο η Εθνική κάνει κανα θαύμα και νικήσει τη Νιγηρία… Το θέμα κύριοι είναι ένα. Να δικαιολογεί ο κάθε ποδοσφαιριστής την συμμετοχή του στη διοργάνωση με την παρουσία του εντός του γηπέδου και σε αυτό πιστεύω ότι συμφωνούμε όλοι. Στον πρώτο αγώνα αυτό σίγουρα δεν έγινε, όμως στην ιδιάζουσα περίπτωση της δικής μας Εθνικής, απέναντι σε κάποια πρόσωπα πρέπει να υπάρχει σεβασμός και να μην πέφτουμε πάνω τους σαν τα κοράκια να τους κατασπαράξουμε. Εκτός αν είστε τόσο άμπαλοι και πριν ξεκινήσει το Μουντιάλ νομίζατε ότι θα πάμε για να το πάρουμε. Δεν βλέπετε τι συμβαίνει σε άλλες χώρες πολύ πιο ανεπτυγμένες από εμάς ποδοσφαιρικά που οι… βεντέτες των ομάδων τους έχουν γράψει όλους προ πολλού και κάνουν ότι θέλουν ότι ώρα θέλουν; Που στο κάτω- κάτω αυτό είναι το μεμπτό και όχι το ότι κάποιος βγήκε και απάντησε σε κάτι που ειπώθηκε για το πρόσωπό του.


Το λέω λοιπόν για ακόμα μια φορά. Ας σταματήσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας και ας περιμένουμε να δούμε πως στο καλό θα καταλήξει αυτή η προσπάθεια της Εθνικής μας και ας κάνουμε μετά την κριτική μας. Ούτως ή άλλως για πολλούς το πλήρωμα του χρόνου στην Εθνική έχει περάσει και μετά το τέλος του Μουντιάλ πολλά θα αλλάξουν σε αυτή την ομάδα. Ας μην χαλάμε για ψήλου πήδημα τις καρδιές μας και πάνω από όλα ας μην είμαστε αχάριστοι απέναντι σε ανθρώπους- ποδοσφαιρικούς ήρωες. Ευχαριστηθείτε το και εσείς όσο γίνεται χωρίς πολλά λόγια, για να προσπαθήσουν και αυτοί να συνεχίσουν απερίσπαστοι την δουλεία τους. Έτσι πάει, δράση-αντίδραση…

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Ή το’ χεις ή δεν το’ χεις…


Απόψε είναι η ώρα της Βραζιλίας στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής και οι απανταχού φίλοι του ποδοσφαίρου κάνουν τον σταυρό τους που έφτασε- επιτέλους- η στιγμή να δουν λίγη καλή «μπάλα» σε αυτή τη διοργάνωση.

Η «σελεσάο» αντιμετωπίζει βέβαια μια από τις πιο αδύναμες ομάδες του τουρνουά, ωστόσο δεν είναι αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία. Βοηθάει βέβαια στο γεγονός να δούμε από τους αστέρες των Λατινοαμερικάνων πολλές όμορφες ενέργειες, όμως πόσες φορές δεν έχουμε δει ανάλογο θέαμα από την πιο εντυπωσιακή εθνική του κόσμου απέναντι σε ομάδες πολύ μεγαλύτερης δυναμικότητας. Θα έλεγα ότι η Βραζιλία ακόμα και στην χειρότερη στιγμή της μπορεί να σου προσφέρει αυτό για το οποίο το ποδόσφαιρο έχει περίοπτη θέση σε σχέση με τα υπόλοιπα σπορ. Αυτό άλλωστε την κάνει και την πιο δημοφιλή ομάδα του κόσμου και ακόμα και όταν παίζει η δική σου εθνική ομάδα κόντρα στην Βραζιλία, δεν στενοχωριέσαι τόσο πολύ όσο άλλες φορές, βλέποντας τους πεντάκις παγκόσμιους πρωταθλητές να κάνουν «πάρτυ» μέσα στο γήπεδο και βάζουν το ένα γκολ πίσω από το άλλο…

Το πιο σπουδαίο απ’ όλα όμως πιστεύω ότι είναι το γεγονός ότι αυτή η ομάδα δεν έχει καμία σκοπιμότητα στο παιχνίδι της. Ακόμα και απέναντι στην πιο σκληροτράχηλη αντίπαλο, οι «καριόκας» έχουν ως προτεραιότητά τους, να διασκεδάσουν μέσα στο παιχνίδι και αυτό φαίνεται και δίνει χαρά σε όλους τους φίλους τους ανά τον κόσμο. Αυτό είναι που εκτιμά ο κόσμος και περιμένει με ανυπομονησία κάθε φορά να δει την «σελεσάο» να παίζει. Σε καιρούς μάλιστα που η ατομική πρωτοβουλία και η έμπνευση σπανίζει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, η Βραζιλία είναι μια όαση θεάματος. Θαρρείς πως αυτός ο λαός γεννιέται και αναπνέει για να παίζει ποδόσφαιρο. Λες και έχει μείνει σε μια άλλη εποχή, όπως τότε που οι όλοι αντιμετώπιζαν το ποδόσφαιρο πιο ρομαντικά και δεν τους ενδιέφερε τόσο  πολύ το αποτέλεσμα, αλλά το όμορφο θέαμα…


Κόντρα στην Εθνική Βραζιλίας κάθε σύγχρονο σύστημα πάει… περίπατο. Αν δεν φτύσεις «αίμα» μέσα στο γήπεδο δεν πρόκειται να την νικήσεις. Και αυτό το ξέρει ο κόσμος. Το ξέρουν όλοι. Για αυτό είναι και η μόνη ομάδα σε εθνικό επίπεδο που γεμίζει τα γήπεδα. Σε μια εποχή που ο επαγγελματισμός έχει απλώσει παντού τα «πλοκάμια» του- και στο ποδόσφαιρο εδώ και πολύ καιρό-, οι βραζιλιάνοι παίκτες μπαίνουν στο γήπεδο και δίνουν την δική τους ξεχωριστή παράσταση και ενίοτε γελάνε κιόλας γιατί ξέρουν ότι είναι μάγκες και αντιστέκονται με πείσμα στις τάσεις της εποχής. Ούτε καν το «αντίπαλον δέος», η Αργεντινή δεν έχει καταφέρει να το πετύχει αυτό παρά το ότι βγάζει τον έναν παιχταρά μετά τον άλλο. Πάντα έχουν ως πρώτο στόχο το θετικό αποτέλεσμα και πολλές φορές όταν δεν το παίρνουν, το… γυρνάνε στο μποξ.

Η ομάδα αυτή αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση. Κάθε της αγώνας είναι και ένα σεμινάριο. Και αυτό δεν περιορίζεται μόνο στον χώρο του ποδοσφαίρου. Κάθε εμφάνιση της Βραζιλίας είναι ένα μάθημα προς όλους, ώστε να διδαχτούμε πως αν θέλουμε μπορούμε να καταφέρουμε πολλά όμορφα πράγματα, ενάντια στους καιρούς μας, όπου έχει σχεδόν εξαλειφθεί κάθε δημιουργική προσπάθεια. Ένα μάθημα πως αν αγαπάμε αυτό που κάνουμε και χρησιμοποιούμε σωστά το μυαλό μας μπορούμε να πετύχουμε φανταστικά πράγματα. Ακόμα και αν δεν έχουμε γεννηθεί με αυτό το χάρισμα, σίγουρα αξίζει να προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Ας βάλουμε λίγη σάμπα στη ζωή μας... Προς το παρόν καλή διασκέδαση με τους "χορευτές" της "σελεσάο"

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Βουβουζέλα: Το… ξεκαρδιστικά σπαστικό φετίχ του Μουντιάλ

Πραγματικά αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην ΦΙΦΑ για τη σημερινή της απόφαση να επιτρέψει στους φιλάθλους της Νότιας Αφρικής να χρησιμοποιούν και για το υπόλοιπο του Μουντιάλ τις βουβουζέλες.

Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα σπεύσετε να πείτε ότι είμαι τρελός με αυτά που γράφω και ότι ίσως το κάνω από αντίδραση προς την πλειοψηφία… Και εγώ όταν πρωτοάκουσα τις χιλιάδες βουβουζέλες των Νοτιοαφρικανών στο πρόσφατο Κύπελλο Συνομοσποδιών να βγάζουν αυτόν τον εκνευριστικό ήχο ήθελα να σπάσω την τηλεόρασή μου. Ωστόσο κατάλαβα ότι έπρεπε να συμβιβαστώ με αυτή την κατάσταση γιατί δεν μπορούσα να κάτι για να το αλλάξω.

Όλο αυτό το σκηνικό, με τις βουβουζέλες να καλύπτουν κάθε άλλο ήχο μέσα στο γήπεδο είναι σίγουρα κάτι πρωτόγνωρο για τον περισσότερο κόσμο, σε ενοχλητικό βαθμό. Δεν σου επιτρέπει να ακούσεις τις οποιεσδήποτε ιαχές των φιλάθλων, ενώ ακόμα και όταν μπαίνει κάποιο γκολ σου φαίνεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Όμως θα πρέπει να σεβαστούμε ότι πρόκειται για ένα ποδοσφαιρικό έθιμο της διοργανώτριας χώρας. Πρέπει να σεβαστούμε τη διαφορετικότητα των άλλων και να μην προσπαθούμε να βρούμε μέσα για να την καταπολεμήσουμε. Σίγουρα είναι δύσκολο για πολλούς να κάνουν τη δουλειά τους μέσα στο γήπεδο υπό τον ασταμάτητο και εκκωφαντικό ήχο της βουβουζέλας, ωστόσο πρέπει να το αντιμετωπίσουν. Τουλάχιστον δεν είναι μονόπλευρη η «ζημιά», οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αδικία. Η πρόκληση για όλους λοιπόν είναι να βρουν τα… ψυχικά αποθέματα να το ξεπεράσουν γιατί ούτως ή άλλως όλοι αυτοί που σφυρίζουν με τις βουβουζέλες είναι και αυτοί που γεμίζουν τα γήπεδα και τους δίνουν υπόσταση… Και αντί αυτοί να εξαγριωθούν- που έχουν κάθε δικαίωμα άλλωστε-με τον πόλεμο που γίνεται κατά των βουβουζέλων, το μόνο που κάνουν είναι να τα ακούνε όλα αυτά και να γελάνε. Για να έρθετε στη θέση τους, σκεφτείτε πως θα ήταν να απαγόρευαν σε σας κάτι το οποίο είναι πλέον έθιμο στην χώρα σας. Σκεφτείτε μάλιστα ότι αυτό το κάνουν ξένοι… Αν ένας ξένος ερχόταν σε μια ελληνική ταβέρνα και ζήταγε να καταργηθεί το τζατζίκι επειδή όποιος το τρώει μυρίζει και γίνεται ενοχλητικός πως θα σας φαινόταν;


Ας προσπαθήσουμε λοιπόν όλοι μας να προσαρμοστούμε με αυτή τη νέα για όλους κατάσταση και να συνηθίσουμε αυτό τον κατά γενική ομολογία «σπαστικό» ήχο γιατί μετά και την απόφαση της ΦΙΦΑ, θα μας… συντροφεύει μέχρι και τον μεγάλο τελικό του Μουντιάλ. Και να δείτε κιόλας που με τον καιρό θα το συνηθίσετε- όπως συνέβη και με τον υποφαινόμενο- και ότι με τη νέα αγωνιστική χρονιά όλο και καμιά ξέμπαρκη βουβουζέλα που θα φέρουν οι φίλοι της Εθνικής από τα γήπεδα της Νότιας Αφρικής, θα κάνει την εμφάνισή της στα ελληνικά γήπεδα… Έτσι κι αλλιώς όλα μια συνήθεια είναι!

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Ημέρες και έργα του Ότο Ρεχάγκελ...

Αναμφίβολα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα που έχουν περάσει ποτέ από το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ο Ότο Ρεχάγκελ, ο προπονητής που οδήγησε την
Εθνική Ελλάδος στην μεγαλύτερη επιτυχία που έχει να επιδείξει σε συλλογικό επίπεδο ο ελληνικός αθλητισμός, την κατάκτηση του Euro το 2004.

Ο «άθλος» εκείνος που πέτυχε ο Γερμανός μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που απαρτίζανε τότε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, έκανε όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και όλη την υφήλιο να παραμιλά. Ευθύς αμέσως, οι δημοσιογράφοι έσπευσαν να παρομοιάσουν τον Ρεχάγκελ με σύγχρονο Ηρακλή και με αρχαίο Έλληνα θεό. Όλοι οι Έλληνες τον ένιωσαν σαν ποδοσφαιρικό τους «πατέρα». Έκτοτε ο Ότο οδήγησε την Εθνική σε άλλη μια τελική φάση σε Euro το 2008, αλλά και σε αυτή του τρέχοντος Μουντιάλ, επιτυχία που είχαμε να ζήσουμε από το 1994. Μόνο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 απέτυχε να την οδηγήσει. Σίγουρα επιτεύγματα σαν αυτά μόνο οι κορυφαίες Εθνικές ομάδες του κόσμου έχουν την ευκαιρία να τα απολαμβάνουν με τέτοια συνέπεια. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να τα πετυχαίνει κανείς αυτά με μια ομάδα που μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ήταν αμελητέα ποσότητα στο παγκόσμιο στερέωμα.

Κι όμως η αρνητική κριτική που έχει δεχτεί ο Ότο Ρεχάγκελ από το 2004 και έπειτα από το ελληνικό κοινό είναι άνευ προηγουμένου. Τόσο καυστικά σχόλια δεν έχουν ακούσει ούτε οι προκάτοχοί του, οι οποίοι δεν είχαν πετύχει και απολύτως τίποτα με την «γαλανόλευκη». Κριτική για την τακτική, για τις επιλογές παικτών και ότι άλλο πιθανό μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Η πλειοψηφία των Ελλήνων ζητάει χρόνια τώρα την απομάκρυνσή του από τον πάγκο της Εθνικής. Εγώ μπορώ να δεχτώ ότι ο Ρεχάγκελ από άποψη στρατηγικής και διαχείρισης του έμψυχου υλικού έχει κάνει τραγικά λάθη. Είναι όμως δικαιολογημένη όλη αυτή η κριτική, που αν μη τι άλλο δείχνει μεγάλη εμπάθεια προς το πρόσωπό του;

Για να δώσουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να κάνουμε μια γρήγορη ανασκόπηση στα όσα έχει κάνει για αυτή την ομάδα ο Ρεχάγκελ, κατά τη διάρκεια της θητείας του στον πάγκο της. Ο «Ρεχακλής» λοιπόν ήρθε στην Εθνική, το καλοκαίρι του 2001 ως αντικαταστάτης του Βασίλη Δανιήλ και εν μέσω μιας χαμένης ουσιαστικά για την χώρα μας, προκριματική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τότε, κάθε ποδοσφαιριστής αντιμετώπιζε την Εθνική ως μια ευκαιρία να κάνει το κομμάτι του, ως μια ακόμα ευκαιρία να διεκδικήσει μια καλή μεταγραφή. Όσοι καλούνταν στην ομάδα αμέσως αποκτούσαν μια νοοτροπία «βεντέτας». Εγώ είμαι και άλλος δεν είναι. Και φυσικά όλα αυτά γίνονταν με το αζημίωτο... Μέχρι τότε έβλεπες έντεκα παίκτες να κάνουν ότι τους κατέβει μέσα στο γήπεδο και μόνο σε ομάδα δεν παρέπεμπε το θέαμα που παρακολουθούσαμε. Αυτό το είχε καταλάβει πολύ καλά και ο κόσμος για αυτό το ενδιαφέρον των Ελλήνων για την Εθνική ήταν από πολύ μικρό, έως ελάχιστο. Επί των ημερών του Ρεχάγκελ στην τεχνική ηγεσία όλα αυτά έχουν αλλάξει. Οι ποδοσφαιριστές παρακαλούν να αγωνιστούν για αυτή την ομάδα και όσοι αγωνίζονται για αυτή βάζουν πάνω από όλα το συλλογικό συμφέρον. Για αυτό και αυτή η ομάδα έχει γίνει πλέον «οικογένεια». Όπως σε κάθε οικογένεια βέβαια και σε αυτή υπάρχουν προβλήματα. Ωστόσο, το σημαντικό είναι ότι ο Γερμανός τεχνικός κατάφερε να φτιάξει ένα υγειές σύστημα λειτουργίας εντός της ομάδας και αυτό είναι σίγουρα το μεγαλύτερο κέρδος που αποκομίσαμε από την παρουσία του Ρεχάγκελ στην Εθνική. Και αυτό λίγοι προπονητές στον κόσμο έχουν την ικανότητα να το κάνουν. Μάλιστα, ο Ρεχάγκελ τα τελευταία χρόνια προσπάθησε να «μάθει» και μπάλα στους Έλληνες ποδοσφαιριστές, ώστε να πάψουν να παίζουν πια το απαρχαιωμένο «ταμπούρι» και να προσπαθούν πλέον να χτυπάνε στα ίσα τα παιχνίδια, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν παρατηρήσει αυτό. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη και λογικό είναι να γίνουν λάθη.

Λάθη σε όλους τους τομείς. Τα οποία βέβαια ο Ρεχάγκελ να είστε σίγουροι ότι είναι ο πρώτος που τα καταλαβαίνει, εκτός αν νομίζεται ότι ξέρετε καλύτερα το ποδόσφαιρο από αυτόν… Ωστόσο αυτά τα λάθη μπροστά στα όσα έχει προσφέρει ο Ότο μοιάζουν σαν βότσαλα στον ωκεανό. Δυστυχώς για αυτόν όμως, αυτά είναι που φαίνονται πιο καθαρά και γίνονται ευκολότερα αντιληπτά από τον κόσμο. Ίσως για αυτά μπορεί να φταίει και το ότι τα χρόνια περνάνε για τον Γερμανό, τα αντανακλαστικά μειώνονται και λογικά μετά από τόσα χρόνια έρχεται και ο κορεσμός. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι σε αυτή την περίπτωση το λάθος δεν είναι του Ρεχάγκελ, αλλά της ΕΠΟ, η οποία δεν τον προστάτεψε και αντί να τον αποδεσμεύσει ως θριαμβευτή, τον κράτησε, αφήνοντάς τον, στην μοίρα του, πλέον αρνητικά φορτισμένου απέναντί του, ελληνικού κοινού.

Πλέον είναι σίγουρο πως οι αγώνες τις Εθνικής σε αυτό το Μουντιάλ είναι και οι τελευταίοι του Γερμανού στον ελληνικό πάγκο. Ότι ήταν να ακούσει το άκουσε. Ωστόσο η άποψη του κόσμου για αυτόν επιβάλλεται να αποκατασταθεί. Θα πρέπει όλη να καταλάβουν ότι η κληρονομιά που άφησε ο Ότο στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τεράστια και οφείλουμε να την προστατέψουμε και να την συνεχίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι το πλήρωμα του χρόνου θα αποκαταστήσει το όνομα του Γερμανού στις συνειδήσεις όλων. Ότι και να είναι ο Ρεχάγκελ για τον καθένα μας όμως, το σίγουρο είναι ότι θα παραμείνει για πολύ καιρό ακόμα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Έμεινε στο απόλυτο μηδέν..

Κρίμα!Κρίμα!Κρίμα! Δεν μπορούσε να ξεκινήσει με χειρότερο τρόπο τις υποχρεώσεις της στο Μουντιάλ, η Εθνική Ελλάδος. Και το πιο λυπηρό δεν είναι το γεγονός ότι χάσαμε από μια ομάδα, όπως η Νότια Κορέα, η οποία ήταν στα μέτρα μας, αλλά ότι κανείς από τους παίκτες δεν προσπάθησε όσο πραγματικά μπορούσε. Όλο το πάθος των παικτών έμεινε μάλλον στον όρκο νίκης που έδωσαν πριν από την έναρξη του αγώνα, γιατί από τη στιγμή που σφύριξε ο διαιτητής οι διεθνείς έδειχναν να βρίσκονται σε άλλο γήπεδο. Από κει και πέρα τι να συζητήσουμε για τακτικές και συστήματα. Ο καθένας λέει τα δικά του. Η ουσία του πράγματος όμως είναι μία. Η Εθνική ήταν πολύ κατώτερη των προσδοκιών και μάλιστα έδειξε ένα πρόσωπο που θύμισε... πολύ παλιές εποχές...



Για άλλο έναν αγώνα σε Μουντιάλ λοιπόν η Ελλάδα έμεινε στο απόλυτο μηδέν. Ούτε βαθμό κατάφερε να πάρει, ούτε γκολ να σημειώσει. Μαζί με άλλο ένα μηδενικό για την σημερινή εμφάνιση, έχουμε… μηδέν εις το πηλίκο. Είναι πολύ νωρίς όμως ακόμα για να αρχίσουμε τις μιζέριες. Τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα για την Εθνική, όμως όσο ζει κανείς ελπίζει… Όλα τα παιδιά λοιπόν θα πρέπει να παραμείνουν προσηλωμένα στον στόχο τους και να προσπαθήσουν στα δύο επόμενα ματς να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, αρχίζοντας πρώτα από την βελτίωση της αγωνιστικής τους εικόνας. Έτσι θα έρθουν και τα γκολ που είναι και η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου. Αν προσπαθήσουν να απολαύσουν κιόλας αυτή τη γιορτή του ποδοσφαίρου, ίσως καταφέρουν να αποδώσουν καλύτερα εντός γηπέδου. Ούτως ή άλλως, πιστεύω ότι πιο ανησυχιτικό είναι το γεγονός ότι δεν υπήρχε στην ομάδα πάθος για τη νίκη, παρά τα όποια λάθη σε επίπεδο τακτικής. Γιατί δε νομίζω ότι κάποιος από τους Έλληνες παίκτες σήμερα ευχαριστήθηκε το ματς κόντρα στην Ν. Κορέα. Και αυτό βέβαια είχε αντίκτυπο και σε όσους παρακολούθησαν από την τηλεόραση το παιχνίδι. Όταν βλέπεις εκνευρισμένους τους παίκτες τις ομάδας σου, λογικό είναι να επηρεαστείς και εσύ.


Τέλος πάντων, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε όλοι μας είναι να ξεχάσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το συγκεκριμένο ματς και να προσπαθήσουμε να δούμε τη συνέχεια με όσο μεγαλύτερη αισιοδοξία γίνεται. Αυτή είναι η μαγκιά και η πρόκληση. Αν αφήσουμε αυτό το άσχημο παιχνίδι να μας επηρεάσει, τότε σίγουρα το χάσαμε το στοίχημα. Η πιο εύκολη λύση άλλωστε είναι να αρχίσουμε τα επικριτικά σχόλια προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό που πρέπει όμως να κάνουμε εμείς από την πλευρά μας είναι να στείλουμε τις θερμότερες ευχές μας στην… τιμημένη μας Εθνική και να περιμένουμε την αντίδραση του Ότο Ρεχάγκελ και των παικτών του. Θέλω να πιστεύω ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί μια τόσο κακή εμφάνιση όσο η σημερινή. Ας δείξουμε λοιπόν εμπιστοσύνη στα παιδιά που βρίσκονται στη Νότια Αφρική και ας αφήσουμε το… ταμείο για μετά το τέλος της πορείας μας στην διοργάνωση… Προς το παρόν, μεσολαβούν πολλοί ακόμα αγώνες μέχρι τον δικό μας κόντρα στη Νιγηρία. Ας δούμε λίγο πως αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιπες χώρες το ποδόσφαιρο σε μια διοργάνωση όπως το Μουντιάλ…

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων…

Το εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ ανάμεσα στη Νότια Αφρική και το Μεξικό, εκτός από ένα πολυαναμενόμενο γεγονός για όλη την ποδοσφαιρική υφήλιο (μαζί και τον υποφαινόμενο), ήταν για μένα μια ευκαιρία να κάνω ένα γρήγορο «φλασμπάκ» στα… «πρώτα βήματα» του ποδοσφαίρου, αλλά και γενικότερα του αθλητισμού, συγκρίνοντας τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν τα σπορ σε παλαιότερες εποχές οι άνθρωποι, σε σχέση με το σήμερα και κατά προέκταση το πώς αυτό αντικατοπτρίζεται επί της ουσίας εντός του αγωνιστικού χώρου από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, τους αθλητές.

Το ματς λοιπόν των διοργανωτών του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στο Μεξικό που είναι σίγουρα μια πολύ πιο «ποδοσφαιρική» χώρα από τους Νοτιοαφρικανούς και στο οποίο οι γηπεδούχοι αντιμετώπισαν στα ίσα τον Ράφα Μάρκες και την παρέα του- και μάλιστα λίγο έλλειψε να πάρουν τη νίκη- ήταν άλλη μια τρανή απόδειξη πως τα πράγματα στο παγκόσμιο στερέωμα έχουν αλλάξει. Στις μέρες μας πλέον δεν υπάρχουν «απόλυτα φαβορί», ομάδες φόβητρα που ήξερες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουν από καμία ομάδα και πολύ περισσότερο από ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας. Το παράδειγμα της Βραζιλίας του Πελέ, πούμε, που σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου έριχνε πεντάρες δεν υπάρχει περίπτωση να το ξαναδούμε στο σημερινό ποδόσφαιρο. Ή την ανίκητη αμερικανική Dream Team του Μάικλ Τζόρνταν και τον υπολοίπων «μύθων» του μπάσκετ, δεν υπάρχει περίπτωση να την ξαναδούμε ποτέ. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν πλέον μεγάλου βεληνεκούς παίκτες, αλλά γιατί κάθε αθλητής στις μέρες μας ξέρει απέξω τα μυστικά του αθλήματος, με το οποίο ασχολείται καθαρά επαγγελματικά, χωρίς να αποκλείεται βέβαια ότι αγαπάει αυτό που κάνει, και ξέρει πολύ καλά τι έχει να αντιμετωπίσει και πως πρέπει να το κάνει αυτό ώστε να είναι αυτός και η ομάδα του νικητές.


Επιπλέον υπάρχει και ο άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει και επιφέρει ραγδαίες αλλαγές στον αθλητισμό. Το χρήμα. Όπως σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου, έτσι και σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν δυνατό τα λεφτά να μην εισβάλουν σε κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα. Και φυσικά όπου υπάρχουν λεφτά, υπάρχει και συμφέρον, κάτι που φαίνεται και στην φιλοσοφία με τον οποίο όλες οι ομάδες κατεβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Όπως πρόσφατα είχε πει και ο μεγάλος Ζιντάν σε μια συνέντευξή του «πλέον οι ομάδες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο όχι για να κερδίσουν, αλλά για να μην χάσουν».

Από την μία το γεγονός ότι το χρήμα συσπειρώνεται στις «μεγάλες δυνάμεις» του εκάστοτε αθλήματος, κάνει πιο προβλέψιμα τα πράγματα, από την άλλη όμως το γεγονός ότι πλέον όλες οι ομάδες είναι πιο «σφιγμένες» μέσα στο γήπεδο και το σύστημα είναι ο «νόμος», στον οποίο οφείλουν να υπακούν όλοι οι παίκτες και τον οποίο πια γνωρίζει πολύ καλά και ο πλέον ερασιτέχνης, δίνει την ευκαιρία σε μικρότερες ομάδες να «ξεπεταχτούν» και να μπουν «σφήνα» σε μεγαθήρια, δίνοντας μια άλλη ομορφιά σε αγώνες και διοργανώσεις.


Όπως είπα και στον πρόλογό μου, την αφορμή για αυτό το κείμενο μου την έδωσε ο αγώνας της Νότιας Αφρικής με το Μεξικό. Και αυτό γιατί είδα μια αφρικανική ομάδα που τόσα χρόνια ήταν σχεδόν ανύπαρκτη στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, να αντιμετωπίζει σήμερα επί ίσοις όροις μια πολύ καλύτερη ομάδα, τουλάχιστον στα χαρτιά. Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί όμως τα πράγματα, δεν μπορεί πια να γίνονται διαχωρισμοί, σε παραδοσιακές και μη δυνάμεις. Χώρες της Αφρικής ή της Ασίας που κάποτε δεν είχαν να επιδείξουν πολλά πράγματα στον χώρο του αθλητισμού σε συλλογικό επίπεδο, τώρα έχουν μπει πολύ δυναμικά στο παιχνίδι του ανταγωνισμού και αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο σταθερές με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί να μην συμβεί κάτι τέτοιο άλλωστε όταν ακολουθείς με ευλάβεια τα «βασικά» και λειτουργείς με πειθαρχεία και έχεις εναρμονιστεί με το σύστημα που ακολουθεί η ομάδα σου. Η σύγχρονη τεχνολογία άλλωστε «αποκαλύπτει» πλέον κάθε επιτυχημένη «συνταγή» και οι προπονητές έχουν γίνει οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, αφού μπορούν ταχύτατα να γνωρίζουν τα πάντα για τον αντίπαλό τους και το πώς πρέπει να τον αντιμετωπίσουν. Πλέον υπάρχει ένα ολόκληρο τεχνικό επιτελείο πίσω από κάθε ομάδα που φροντίζει για το πώς θα γυμναστεί κάθε παίκτης, μέχρι και το πώς θα κινηθεί κάθε δευτερόλεπτο μέσα στο γήπεδο.


Βέβαια, όλες αυτές οι αλλαγές έχουν συμβάλει στο να αλλάξει την αγωνιστική συμπεριφορά των ομάδων κατά πολύ, θετικά ή αρνητικά. Μπορεί πλέον να έχουμε τη δυνατότητα να θαυμάζουμε πραγματικούς υπεραθλητές μέσα στα γήπεδα, οι οποίοι δεν σταματούν λεπτό να τρέχουν και που ξέρουν που και πότε να δώσουν μια πάσα με «κλειστά μάτια», ωστόσο όλα αυτά έχουν γίνει σε βάρος της ατομικής πρωτοβουλίας και έμπνευσης. Όλα πλέον είναι αυτοματοποιημένα και ακόμα και κορυφαίοι παίκτες όπως ο Μέσι είναι αναγκασμένοι να λειτουργούν με βάση ορισμένα «καλούπια». Πως εξηγείται άλλωστε και η διαφορά στην απόδοση του Αργεντινού, στην Μπαρτσελόνα και την εθνική της χώρας του. Ίσως να μπορούμε να μιλήσουμε και για διαφορετικού είδους σπορ στις μέρες μας, από αυτά που γνωρίζαμε πριν είκοσι χρόνια, αλλά ακόμα και πιο πρόσφατα. Αν κοιτάξουμε βίντεο από αγώνες μιας άλλης εποχής δεν νομίζω ότι είναι πολλές οι ομοιότητες που θα βρούμε με το σήμερα, αν εξαιρέσουμε τους κανονισμούς, οι οποίοι και αυτοί συνεχίζουν να αλλάζουν, πολλές φορές για λόγους εμπορικούς.


Όταν βέβαια αναφερόμαστε σε κάτι το οποίο είναι καθαρά θέμα γούστου, δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο από εκείνο το σημείο που μας επιτρέπουν τα γεγονότα. Νομίζω όμως ότι ξέρω ποια είναι η άποψη των περισσοτέρων και τι είναι αυτό που θα ήθελαν να βλέπουν από τις αγαπημένες τους ομάδες και γενικότερα στον αθλητισμό. Ούτως ή άλλως το μόνο σίγουρο είναι όσο πιο πολλοί ανακατεύονται με κάτι, όλο και λιγότερο «αθώες» είναι οι προθέσεις και τα μέσα που χρησιμοποιούν για να υπερισχύσουν. Και δεν είναι μόνο το ότι κάποιοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν κακό ακόμα και στους ίδιους τους, τους εαυτούς προκειμένου να πετύχουν (όπως το να ντοπάρονται για παράδειγμα). Το χειρότερο είναι ότι βλάπτουν άλλους, οι οποίοι έχουν τις αγνότερες των προθέσεων και ίσως έχουν πολύ μεγαλύτερο ταλέντο. Αυτό πραγματικά «χαλάει» πολύ όσους βλέπουν ακόμα με ρομαντισμό τον αθλητισμό. Από κει και πέρα το να βρεθεί η λύση μέσα από ένα τέτοιο ταπεινό κείμενο είναι το λιγότερο ουτοπικό. Αυτό που μπορεί να γίνει όμως είναι να αποφασίσουμε ο καθένας μας προσωπικά τι είναι αυτό που θέλουμε να βλέπουμε. Είμαστε όντως ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα; Είμαστε ικανοποιημένοι από την εξέλιξη των πραγμάτων; Όλα βαδίζουν στον σωστό δρόμο; Κλείνοντας, ας συνειδητοποιήσουμε τουλάχιστον ότι εμείς που είμαστε οι απλοί θεατές, ότι είμαστε και ο λόγος που κάποιοι άνθρωποι έχουν πλέον την ευκαιρία να ζουν μια ζωή με όλες τις ανέσεις…

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Μπύρα, πίτσα και μπαλίτσα...

Το Μουντιάλ επιτέλους ξεκινά και η Ελλάδα είναι παρούσα και πάλι μετά από χρόνια στην μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου (πολύ κοινότυπα άρχισα αλλά αυτή είναι η ουσία και μακάρι όλος ο κόσμος να καταλάβαινε τη σπουδαιότητα του γεγονότος αυτού καθ’ αυτού). Ευκαιρία λοιπόν να αφήσουμε την μιζέρια της ελληνικής αθλητικής- και μη- πραγματικότητας και να απολαύσουμε για έναν περίπου μήνα τις συγκινήσεις που μπορεί να μας προσφέρει αυτή η διοργάνωση αρχικά και κατά προέκταση και η Εθνική μας. Προσωπικά, θέλω να παροτρύνω τον κόσμο να μην έχει πολύ μεγάλες απαιτήσεις από τα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ. Θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα, ας μην γελιόμαστε. Από την άλλη βέβαια όλοι έχουμε απαίτηση, μια ομάδα σαν την ελληνική, που απαρτίζεται με παίκτες που πλέον έχουν αποκτήσει σημαντικές εμπειρίες από μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις να μπει στο γήπεδο και να παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές αγωνιστικό πρόσωπο, ανάλογο του επιπέδου ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν είπα να γίνουμε Βραζιλία, αλλά καλό θα ήταν να συμβάλει και η δική μας Εθνική στο όμορφο ποδόσφαιρο που όλοι περιμένουμε να δούμε από μια διοργάνωση όπως το Μουντιάλ…


Επίσης θέλω να πω, πως καιρός είναι να αλλάξει και η νοοτροπία με την οποία ο Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος αντιμετωπίζει την Εθνική Ελλάδος. Ώρες- ώρες είναι πολύ εκνευριστική η αχαριστία της ράτσας μας. Διαγράφουμε με τρομακτική ευκολία, επιτεύγματα που ίσως άλλοι δεν θα φτάσουν ποτέ. Αυτή η ομάδα έβγαλε μια ολόκληρη χώρα στους δρόμους και πρόσφερε σε όλους μας ατέλειωτες στιγμές χαράς και συγκίνησης. Και όλα αυτά από το πουθενά. Θα έλεγα μάλιστα πως αυτή η ομάδα είναι μια όαση αισιοδοξίας, μπροστά στα τόσα λυπηρά που συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητισμό. Ας βάλουμε λοιπόν κάτω τα πράγματα και ας δούμε πως έχει η κατάσταση, πάνω απ’ όλα για το δικό μας καλό. Είναι κρίμα να χαλάμε τις καρδιές μας και αντί να καθόμαστε με την παρέα μας και να βλέπουμε τα ματσάκια μας, απολαμβάνοντας τις πίτσες και τις μπυρίτσες μας, να ψάχνουμε γελοίες αφορμές για να βρίσουμε τον Χαριστέα, τον Ρεχάγκελ και οποιονδήποτε άλλο παίκτη. Στο κάτω-κάτω δεν μας χρώσταγαν και τίποτα. Απλά, ακόμα και αν αυτά τα παιδιά δεν ξέρουν «καντάρια» μπάλα, μόνο με τον τσαμπουκά και την μαγκιά τους, θέλησαν κάποτε να δείξουν ότι αξίζουν τον σεβασμό όλων και το κατάφεραν με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. Πήραν εκεί που κανείς δεν το περίμενε, ένα τρόπαιο, που ποτέ ως τώρα δεν έχουν σηκώσει παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις, όπως η Αγγλία ή η Πορτογαλία.


Ας στηρίξουμε λοιπόν την προσπάθεια αυτών των παιδιών και ας μην είμαστε κακοπροαίρετοι. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας μια εικόνα για το τι μπάλα θα δούμε από την Εθνική. Μην γινόμαστε λοιπόν γραφικοί, με κακόβουλα σχόλια απέναντί της. Θα γίνουν άλλωστε εκατοντάδες ματς κατά τη διάρκεια αυτού του Μουντιάλ και θα υπάρξουν αγώνες για όλα τα γούστα… Επιστρέφοντας ξανά στα της Εθνικής, πιστεύω πως το μόνο σίγουρο είναι πως πιο πολύ από όλους αυτοί οι παίκτες θέλουν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν σε αυτή τη μεγάλη διοργάνωση. Καλό θα ήταν λοιπόν να κάνουμε και εμείς ότι καλύτερο μπορούμε σαν φίλαθλοι. Δοκιμάστε το και εσείς οι πιο απαιτητικοί. Θα δείτε ότι θα νιώσετε καλύτερα… Και τα λάθη για τους ανθρώπους είναι άλλωστε. Αν και οι ομάδες δεν έκαναν λάθη, δεν θα ήταν το ποδόσφαιρο το άθλημα που αγαπούν με τόσο πάθος, τόσα εκατομμύρια κόσμου ανά την υφήλιο. Ας το ευχαριστηθούμε λοιπόν όσο περισσότερο γίνεται!







Αυτό για όσους ξεχνάνε εύκολα... Όποιος δει το βίντεο και δεν ανατριχιάσει θέλω να μου το πει...

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Αγγελόπουλοι κα Σία αποφασίζουν να δράσουν...

Έξω από το γήπεδο



Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να αποχωρεί, ενώ ο υποφαινόμενος προσπαθεί-πιο μακριά από την εστία των γεγονότων αυτή τη φορά- να απαθανατήσει τις στιγμές... "Ένθερμοι" οπαδοί και αστυνομία πάντα στις θέσεις τους...

Φασούλας to the rescue...

Βίντεο από τον τέταρτο τελικό

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Το παρασκήνιο ενός «αιώνιου» τελικού

Άλλο ένα πρωτάθλημα μπάσκετ τελείωσε, με τον Παναθηναϊκό να «στέφεται» πρωταθλητής για όγδοη συνεχόμενη σεζόν. Ωστόσο, αυτό θα έλεγα ότι είναι το λιγότερο ενδιαφέρον από όλα. Την Κυριακή στο ΣΕΦ διεξήχθη ίσως ο πιο επεισοδιακός τελικός «αιωνίων» που έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια, πλούσιος σε κωμικοτραγικά περιστατικά και παρασκήνια. Έφτασα στο γήπεδο λίγο μετά τις 21:00 το βράδυ και τελικά έφυγα στις 3:00 τα ξημερώματα. Γυρνώντας σπίτι με έπιασε η «φαγούρα» να κάτσω και να γράψω τα όσα συνέβησαν και όπως τα έζησα εγώ από τη δική μου σκοπιά και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω όσο πιο καλά μπορώ μέσα στις επόμενες γραμμές. Πιστεύω ότι είναι άξια αναφοράς. Να σημειώσω ότι δεν θέλω να πάρω το μέρος κάποιας πλευράς και για αυτό το λόγο θα προσπαθήσω να κάνω όσο λιγότερα σχόλια μπορώ. Ο καθένας άλλωστε μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.



Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ενώ βρισκόμουν καθ’ οδόν προς το γήπεδο, φίλοι μου που είχαν ήδη φτάσει με ενημέρωναν συχνά τηλεφωνικώς ότι στο γήπεδο γίνεται χαμός. Ότι υπάρχουν επεισόδια ανάμεσα στους οπαδούς του Ολυμπιακού και τις Δυνάμεις της Αστυνομίας που βρίσκονταν στο γήπεδο. Με πληροφόρησαν πως δυνάμεις των ΜΑΤ έχουν ρίξει δακρυγόνα μέσα στο κλειστό και πως η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν αποπνικτική. Φτάνοντας τελικά στο ΣΕΦ και βγαίνοντας από το αμάξι διαπίστωσα και μόνος μου πως κατ’ αρχάς κάτι τέτοιο είχε γίνει στον περιφερειακό χώρο του γηπέδου. Λίγο πριν την είσοδο υπήρχε ένας υποτυπώδης αστυνομικός έλεγχος. Μας ενημέρωσαν επίσης πως από κάποιες θύρες είχε απαγορευτεί η είσοδος των φιλάθλων. Φτάνοντας έξω από τη θύρα 8, διαπίστωσα πως δεν γινόταν καν έλεγχος εισιτηρίων από τα άτομα που βρίσκονταν εκεί για αυτό τον λόγο, τα οποία μάλιστα στη συνέχεια έφυγαν και όποιος… τύχαινε να περνάει έξω από το ΣΕΦ, μπορούσε ελεύθερα και ανεμπόδιστα να μπει μέσα. Μέσα στο κλειστό επικρατούσε πραγματικά χάος. Τα μισά φώτα στους διαδρόμους του γηπέδου ήταν σπασμένα, ενώ τα κιόσκια με τα αναψυκτικά ήταν διαλυμένα ολοσχερώς και όποιος ήθελε μπορούσε να πάρει ότι θέλει. Από τα νερά και τις πορτοκαλάδες εκεί γύρω είχαν σχηματιστεί μικρές λιμνούλες και αν κάποιος δεν πρόσεχε και γλιστρούσε μέσα στα νερά, άνετα μπορούσε να σπάσει κανα πόδι. Τα ΜΑΤ που βρίσκονταν γύρω από το παρκέ φυσικά δεν το κούναγαν ρούπι από τη θέση τους. Κάθονταν καρτερικά και περίμεναν μέχρι να τους έρθει κανένα μπουκάλι στο κεφάλι…




Τα όσα συνέβησαν με την είσοδο των παικτών του Παναθηναϊκού στο παρκέ για ζέσταμα είναι λίγο πολύ γνωστά. Αφού οι αδερφοί Αγγελόπουλοι ήρθαν μετ’ επευφημιών κοντά στην κερκίδα, παρακάλεσαν τον κόσμο να σταματήσει τη ρίψη αντικειμένων, για να αρχίσει το ματς και να μπορέσει η ομάδα να «μιλήσει» μέσα στο γήπεδο. Το ξεκίνημα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο για τους «ερυθρόλευκους», ωστόσο κάποια στιγμή έπεσε «μουγκαμάρα». Αυτό βέβαια δεν άρεσε στον κόσμο που βρήκε ευκαιρία για νέες «περιπέτειες». Τα αντικείμενα άρχισαν να πέφτουν και πάλι βροχή, ενώ μετά από μια κροτίδα που εξερράγη δίπλα στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς μέσα σε χειροκροτήματα από τον κόσμο, ο Σέρβος πήρε την ομάδα του και πήγαν στα αποδυτήρια. Την ίδια στιγμή, έξω από τη θύρα 7 κάποιοι οπαδοί άναβαν μια φωτιά γιατί μάλλον είχαν πουντιάσει από την παγωμάρα που είχε πέσει στο γήπεδο από την εμφάνιση της ομάδας. Λίγο αργότερα άρχισε ο πετροπόλεμος με τις Δυνάμεις που βρίσκονταν έξω από το γήπεδο. Βρήκα λοιπόν και εγώ σαν τρελό και ανέμελο παιδί την ευκαιρία να πάω να κάτσω σε ένα πεζουλάκι ανάμεσα στις δύο «παρατάξεις» και να απολαύσω το θέαμα. Οι οπαδοί είχαν σπάσει ένα μέρος της τζαμαρίας, είχαν ξηλώσει διάφορα μέσα από το γήπεδο και έτσι είχαν αρκετά πολεμοφόδια για να πετάξουν, μαζί με πέτρες που έβρισκαν έξω από το γήπεδο. Και οι αστυνόμοι βέβαια άνθρωποι είναι και αυτοί. Με σταυρωμένα τα χέρια θα κάθονταν; Άρχισαν λοιπόν να πετάνε και αυτοί ότι έβρισκαν πρόχειρο, ανταλλάσοντας βρισιές με τους πορωμένους οπαδούς. «Θα σας γ… τις μανούλες σας» οι οπαδοί, «Έλα ρε Αλβανέ να δούμε ποιος θα γ… τη μάνα ποιου» οι αστυνομικοί. «Γ… τον Πειραιά σας» συμπλήρωναν κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους. Η κορυφαία ατάκα βέβαια ειπώθηκε τη στιγμή που ένας από τους ανεγκέφαλους Ολυμπιακούς προσπάθησε να αποφύγει με εντυπωσιακό τρόπο μια πέτρα που εκτοξεύθηκε προς το μέρος του. «Για να σε δω πόσο ωραία χορεύεις», είπε τότε ο δράστης αστυνομικός, με φωνή 10χρονου παιδιού που νόμιζε ότι είχε βρει τρόπο να πάει με τα πόδια στο φεγγάρι…



Και ενώ έξω συνέβαιναν αυτά, ο κόσμος μέσα στο γήπεδο είχε αρχίσει να αποχωρεί από το γήπεδο ξενερωμένος, χωρίς κάποιος να δώσει εντολή εκκένωσης του γηπέδου. Μετά από λίγο κάνει πάλι την εμφάνισή του ο πρόεδρος. «Παιδιά πηγαίνετε στα πέταλα για να συνεχιστεί ο αγώνας» προέτρεπε ο Παναγιώτης τον «καλό» κόσμο που είχε απομείνει με χειροκροτήματα. Εγώ με τους φίλου μου το παίξαμε έξυπνοι και πήγαμε να καθίσουμε κοντά στα VIP. Με τα πολλά ξαναρχίζει το ματς, με την εικόνα των παικτών του Ολυμπιακού να είναι ακόμα χειρότερη. Ο εκνευρισμός των οπαδών ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Και αφού προκοπή από την ομάδα δεν έβλεπε, ένα λεπτό πριν το τέλος του αγώνα, αποφασίζει να πάρει και πάλι την κατάσταση στα χέρια του. Καθίσματα αρχίζουν να ίπτανται δεξιά και αριστερά, όπου υπήρχαν ΜΑΤ, μαζί με τα κλασσικά και μη εξαιρετέα μπουκαλάκια βέβαια που ανάγκασαν τους παίκτες του Παναθηναϊκού να καταφύγουν και πάλι στη λύση των αποδυτηρίων. Κάπου εκεί κατάλαβαν όλοι ότι η παράσταση τελείωσε εντός παρκέ και άρχισαν να αποχωρούν και οι… τελευταίοι των Ολυμπιακών.



Βέβαια, η παράσταση τελείωσε μόνο εντός παρκέ. Όποιος βιάστηκε να βάλει εκεί τέλος στην βραδιά του στο ΣΕΦ έχασε. Προσωπικά, δεν ήμουν διατεθειμένος να τα παρατήσω τόσο νωρίς. Το φαληρικό στάδιο είχε γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι. Ο καθένας μπορούσε να κάνει ότι θέλει και με την πιο αστεία δικαιολογία μπορούσε να πάει όπου ήθελε. Πηγαίνοντας προς τις αίθουσες των δημοσιογράφων με τους φίλους μου λοιπόν συναντήσαμε μία ομάδα οργισμένων οπαδών, οι οποίοι απευθύνονταν σε μια ομάδα αστυνομικών, που είχε συλλάβει κάποια νεαρά άτομα. Τον ρόλο του διαμεσολαβητή είχε αναλάβει ο δήμαρχος Πειραιά, Παναγιώτης Φασούλας. «Ρε Παναγιώτη τι μπουρδέλο είναι αυτό», ωρύονταν οι οπαδοί. «Ρε αλήτες, αφήστε τα παιδιά να φύγουν. Δεν ντρέπεστε λιγάκι;». Μα καλά δεν ντρέπονται λίγο αυτοί οι άνθρωποι όταν συλλαμβάνουν ταραξίες; Να τους κρατήσουν να τους κάνουν τι…
Τελικά δεν έμαθα τι απέγιναν οι πιτσιρικάδες. Ο Παναγιώτης Φασούλας με τη συνοδεία των αστυνομικών τους οδήγησαν στον ταξίαρχο- σε αυτόν έλεγαν ότι πήγαιναν- προκειμένου να βρεθεί κάποια λύση.


Λίγα μέτρα πιο δίπλα, οι πιο «τυχεροί» αστυνομικοί που βρίσκονταν έξω από τα αποδυτήρια των «πρασίνων» και που δεν ήταν τόσο πολυάσχολοι, έπαιρναν με χαρά από τους παίκτες του Παναθηναϊκού δώρο αναμνηστικά μπλουζάκια, τα οποία έγραφαν «Πρωταθλητής Ελλάδος 2009-2019»…


Κάπου εκεί λοιπόν τα ενδιαφέροντα τελείωσαν για εμάς εντός του γηπέδου και έτσι αποφασίσαμε να πάμε έξω από τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, όπως και κάναμε, μπας και ψαρέψουμε εκεί κανα λαβράκι. Εκεί βρήκαμε μια άλλη διμοιρία αστυνομικών, οι οποίοι περίμεναν την αποστολή του Παναθηναϊκού να βγει και να μπει με ασφάλεια στο πούλμαν της ομάδας για να φύγει. Έπιασα και εγώ λοιπόν την κουβέντα με έναν αστυνομικό για να περάσει η ώρα. Άρχισα να τον ρωτάω διάφορα μπας και μου λυθεί καμιά απορία για τα όσα συμβαίνουν τόσα χρόνια στα γήπεδα. «Μα καλά δεν μπορεί η Αστυνομία να πάρει πάνω της την ευθύνη και να κάνει όπως αυτή ξέρει το καθήκον της σε τέτοιες περιπτώσεις; Δεν μπορεί να μην έχει την ικανότητα να το κάνει», ρώτησα εντελώς αθώα τον αστυνομικό, ο οποίος μου φάνηκε πολύ ξηγημένος και όπως μου είπε ότι είναι άρρωστος Ολυμπιακός και παλιότερα ήταν και σε κάποιον σύνδεσμο. «Η Αστυνομία μπορεί να κάνει πολλά» μου είπε με σιγουριά. «Δεν πρόκειται όμως ποτέ να γίνει τίποτα γιατί όλοι οι υψηλά ιστάμενοι φοβούνται για τη θέση τους και την μελλοντική τους ανέλιξη». «Είμαι χρόνια στα γήπεδα και έχουν δει πολλά τα μάτια μου», πρόσθεσε. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ότι μια φορά σε ένα ματς του Παναθηναϊκού κάποιοι οπαδοί της ομάδας επιτέθηκαν στον Βαρδινογιάννη, οι οποίοι συνελήφθηκαν. Την ίδια μέρα οι ίδιοι οι δικηγόροι του μεσολάβησαν για να αφεθούν ελεύθεροι. Τα ίδια γίνονται και τώρα. Τα ίδια κάνει ο Κόκκαλης στο ποδόσφαιρο τόσο χρόνια, τα ίδια κάνουν και οι Γιαννακόπουλοι στο μπάσκετ δώδεκα χρόνια τώρα και για αυτό τους «περνάνε» τα πάντα. Νομίζεις ότι δεν τους ξέρουν αυτούς που κάνουν τα επεισόδια; Αλλά ποιοι δεν θέλουν να έχουν τον δικό τους προσωπικό στρατό. Στην περίπτωση του σημερινού αγώνα(σ.σ. της Κυριακής) η Αστυνομία ήταν υπεύθυνη μόνο για την ομαλή είσοδο του κόσμου στο γήπεδο και την διασφάλιση της τάξης. Αλλά πώς να γίνουν αυτά από τη στιγμή που η ΚΑΕ δεν είχε φροντίσει να υπάρχουν ούτε οι απαραίτητοι σεκιουριτάδες που θα ελέγχανε τον κόσμο, αλλά και κανείς που θα τσέκαρε αν οι οπαδοί είχαν εισιτήριο για να μπουν στο γήπεδο».



Και οι δύο πλευρές θα μπορούσαν σίγουρα να έχουν κάνει πολλά περισσότερα. Ο άνθρωπος όμως ήταν ξεκάθαρος. Δεν υπάρχει θέληση να αλλάξει κάτι. Αρχίσαμε να φέρνουμε παραδείγματα ξένων χωρών σε θέματα ασφάλειας στα γήπεδα…Τι παραπάνω να πούμε για αυτό το θέμα. Θα στενοχωρηθούμε. Και λίγο πριν φύγουμε για να πάμε στα σπίτια μας μετά από ένα πλούσιο εξάωρο στο ΣΕΦ, έρχεται και μας ζητάει ένα τσιγάρο γνωστός δημοσιογράφος, με τον οποίο- τι παράξενο- πιάσαμε την κουβέντα. «Μείον δύο βαθμούς για τον Ολυμπιακό στο επόμενο πρωτάθλημα γιατί έχασες με διακοπή αγώνα. Δύο πρωταθλήματα έχασε σήμερα ο Ολυμπιακός»… «Αλλά αν ήταν μάγκας ο Γιαννάκης, όταν στο ΟΑΚΑ έπεφταν βίδες στο γήπεδο έπρεπε να πάρει την ομάδα και να σηκωθεί να φύγει. Ας τα τεχνικά ζητήματα (στα οποία ο δημοσιογράφος δεν θέλησε να αναφερθεί προς τιμήν του γιατί δεν είναι αρμόδιος). Αυτή ήταν η μεγάλη μ…. του Γιαννάκη. Ο Ομπράντοβιτς ήξερε πολύ καλά τι έκανε σήμερα». Και μιλώντας για τις μακακίες του Γιαννάκη θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση- προσωπικά πιστεύω ότι οι παρενθέσεις είναι το ζουμί κάθε υπόθεσης- γιατί πριν από λίγο είχε αποχωρήσει από το γήπεδο ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Το πρόσεξε αυτό και η συμπαθέστατη κόρη του Παναγιώτη Γιαννάκη που βρισκόταν λίγο πίσω μου. Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό της αλλά βλέποντας τον αρχηγό του Ολυμπιακού να βγαίνει σαν κύριος από τα αποδυτήρια ψέλλισε κάτι που… ακούστηκε σαν… «Τώρα Παπαλουκά δεν σε πονάει το πόδι σου έεε;». Ο αρχηγός του Ολυμπιακού ως γνωστόν τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε πρόβλημα στο πόδι…Κλείνει η παρένθεση.



Ο Ολυμπιακός λοιπόν την Κυριακή έχασε δύο πρωταθλήματα, αλλά και πολλά περισσότερα. Ξενέρωσαν μέχρι και αυτοί οι άνθρωποι που φέτος ξόδεψαν ένα κομματάκι από την τεράστια περιουσία τους-διόλου ευκαταφρόνητο- για να «κάνουν την ομάδα πάλι πρώτη». Έχασε και το ελληνικό μπάσκετ. Είχαν βγει και οι παίκτες του Παναθηναϊκού, βγήκαν από πίσω τους και οι διαιτητές, οι οποίοι μέσα σε αποδοκιμασίες και ειρωνικά σχόλια από κάτι ελάχιστους που είχαν μείνει, μπήκαν σε κάτι μικρές λιμουζινίτσες που τους περίμεναν και έφυγαν. Έφυγε και άλλη μια μπασκετική χρονιά. Μια από τα ίδια. Δεν θα σχολιάσω όμως περισσότερο αυτό το θέμα και ευελπιστώ ότι όσοι διαβάσουν αυτό το κειμενάκι δεν θα αρχίσουν να μιλούν με οπαδικό υπόβαθρο και τέτοιες μικρότητες. Δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο αυτός ο σκοπός μου. Εγώ να καταγράψω αυτά που έζησα ήθελα. Τα όποια συμπεράσματα τα αφήνω σε εσάς και στους αρμόδιους, ευελπιστώντας ότι μέσα σε ένα χρόνο θα γίνει κάποιο θαύμα και θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Κάντε το μπάσκετ πάλι πρώτο ρε παιδιά…