Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ο εκκεντρικός κύριος Μαραντόνα

Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ωστόσο ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του και η… άσωτη ζωή που έκανε τον μετέτρεψαν σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στο παγκόσμιο στερέωμα. Αν και τα χρόνια πέρασαν, αρνείται πεισματικά να σοβαρευτεί, παρά το ότι βρίσκεται σε ένα πιο υπεύθυνο πόστο, αυτό του προπονητή. Μιλάω φυσικά για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τον άνθρωπο που κάθε κίνησή του είναι θέμα στα μίντια και που αύριο θα βρεθεί αντιμέτωπος με την Εθνική μας.

Οι δηλώσεις του στην συνέντευξη Τύπου για το επικείμενο ματς είναι άλλωστε και η αφορμή αυτού του κειμένου. Δεν με ενδιαφέρουν βέβαια τα όσα είπε σχετικά με την αυριανή αναμέτρηση, αλλά περισσότερο οι… μπηχτές του σε πρόσωπα και ομάδες αυτού του Μουντιάλ. Άρχισε λοιπόν (πάλι) ο Ντιεγκίτο να κράζει, με πρώτο τον διαιτητή του αγώνα της Βραζιλίας με την Ακτή Ελεφαντοστού και το χέρι που δεν  καταλόγισε στον Φαμπιάνο στην  φάση του δεύτερου γκολ και συνέχισε με τις ομάδες- ονόματα της διοργάνωσης που δεν απέδωσαν ως τώρα τα αναμενόμενα, μιλώντας περιπαικτικά για αυτές.

Εντάξει σαν παίκτης ο Ντιέγκο μπορούμε να πούμε ότι έχει κάποια άλλοθι για την ιδιορρυθμία του. Πρώτον, το νεαρό της ηλικίας και δεύτερον την αρρώστια του. Γιατί η εξάρτηση είναι αρρώστια. Και πάλι όμως δεν μιλούσε τόσο πολύ. Μπορεί να μην ήταν το πρότυπο αθλητή για τα μικρά παιδιά, όμως αυτό είναι άλλο θέμα. Σε ατομικό επίπεδο, από τη στιγμή που έπαιζε την καλύτερη μπάλα στον κόσμο, κανείς δεν μπορούσε να του πει τίποτα για όσα παραπτώματα έκανε. Μαγκιά του στο κάτω- κάτω να μπορεί να είναι κορυφαίος, χωρίς καν να ακολουθεί σταθερές και κανόνες. Πλέον όμως τα χρόνια πέρασαν και ο Μαραντόνα μεγάλωσε και πλέον κατέχει, όπως προείπα, μια πολύ υπεύθυνη θέση, αυτή του προπονητή της εθνικής Αργεντινής. Τα λόγια και οι πράξεις του έχουν άλλη βαρύτητα. Και από τη στιγμή που ακόμα δεν έχεις αποδείξει τίποτα ακόμα σε τεχνικό επίπεδο, φρόνιμο θα ήταν να δουλεύεις περισσότερο και να μιλάς λιγότερο. Γιατί εγώ ο αγαθός, θα μπορούσα να του τα δικαιολογήσω και αυτά αν είχε να επιδείξει κάποιο έργο.

Άσχετα όμως με το τι έχει πετύχει, σαν προπονητής έχεις την υποχρέωση να σέβεσαι τους αντιπάλους σου και όχι να προσπαθείς να τους εκμηδενίσεις. Αν δεν σου κάνουν  στο κάτω- κάτω τι έγινες προπονητής. Για να αντιμετωπίζεις τους… άμπαλους; Ποιο το νόημα. Και σε όλα αυτά να προσθέσω και την προστασία που είχε ο Μαραντόνα όταν έτρωγε τις εξάρες  από την Βολιβία. Τότε που έπρεπε να έχει πάει σπίτι του με κλωτσιές, αλλά τελικά τον έστειλαν για … αδυνάτισμα.


Και πάλι βέβαια όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Όπως και το να μιλάμε περί ηθικής. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε και την πορεία της Αργεντινής σε αυτό το Μουντιάλ για να κρίνουμε επί της ουσίας. Αν και για μένα προπονητής δεν θα γίνει ποτέ ο Μαραντόνα… Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι είτε καλός, είτε κακός, ο Μαραντόνα λατρεύτηκε και συνεχίζεται να λατρεύεται από τον κόσμο για αυτό που είναι . Κάποιοι άλλοι δεν του αναγνωρίζουν την άστατη ζωή που έκανε και αυτό μειώνει την αξία του στα μάτια τους. Όπως και να έχει όμως ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι αυτός που είναι και δεν δέχεται να αλλάξει για κανέναν. Είναι ένα μεγάλο παιδί. Έτσι αντιμετωπίζει τη ζωή, ως παιδί. Και αυτό το κάνει από επιλογή. Ξέρει ότι τσαλακώνει την εικόνα του και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Αυτός το μόνο που ήξερε να κάνει καλά άλλωστε ήταν να παίζει μπάλα. Για όλα τα άλλα ποτέ δεν αρνήθηκε ότι έκανε λάθη. Δεν φαίνεται να τον πολυνοιάζει όμως. Όλα αυτά άλλωστε τον έχουν κάνει σημείο αναφοράς. Είναι ο Μαραντόνα.

Υ.Γ. Ελπίζω αύριο η Εθνική να μην του κάνει τη χάρη να έχει τροφή για νέα… σχόλια μετά το τέλος του αγώνα και να είμαστε εμείς αυτοί που θα γελάμε…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου