Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Μπύρα, πίτσα και μπαλίτσα...

Το Μουντιάλ επιτέλους ξεκινά και η Ελλάδα είναι παρούσα και πάλι μετά από χρόνια στην μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου (πολύ κοινότυπα άρχισα αλλά αυτή είναι η ουσία και μακάρι όλος ο κόσμος να καταλάβαινε τη σπουδαιότητα του γεγονότος αυτού καθ’ αυτού). Ευκαιρία λοιπόν να αφήσουμε την μιζέρια της ελληνικής αθλητικής- και μη- πραγματικότητας και να απολαύσουμε για έναν περίπου μήνα τις συγκινήσεις που μπορεί να μας προσφέρει αυτή η διοργάνωση αρχικά και κατά προέκταση και η Εθνική μας. Προσωπικά, θέλω να παροτρύνω τον κόσμο να μην έχει πολύ μεγάλες απαιτήσεις από τα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ. Θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα, ας μην γελιόμαστε. Από την άλλη βέβαια όλοι έχουμε απαίτηση, μια ομάδα σαν την ελληνική, που απαρτίζεται με παίκτες που πλέον έχουν αποκτήσει σημαντικές εμπειρίες από μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις να μπει στο γήπεδο και να παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές αγωνιστικό πρόσωπο, ανάλογο του επιπέδου ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν είπα να γίνουμε Βραζιλία, αλλά καλό θα ήταν να συμβάλει και η δική μας Εθνική στο όμορφο ποδόσφαιρο που όλοι περιμένουμε να δούμε από μια διοργάνωση όπως το Μουντιάλ…


Επίσης θέλω να πω, πως καιρός είναι να αλλάξει και η νοοτροπία με την οποία ο Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος αντιμετωπίζει την Εθνική Ελλάδος. Ώρες- ώρες είναι πολύ εκνευριστική η αχαριστία της ράτσας μας. Διαγράφουμε με τρομακτική ευκολία, επιτεύγματα που ίσως άλλοι δεν θα φτάσουν ποτέ. Αυτή η ομάδα έβγαλε μια ολόκληρη χώρα στους δρόμους και πρόσφερε σε όλους μας ατέλειωτες στιγμές χαράς και συγκίνησης. Και όλα αυτά από το πουθενά. Θα έλεγα μάλιστα πως αυτή η ομάδα είναι μια όαση αισιοδοξίας, μπροστά στα τόσα λυπηρά που συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητισμό. Ας βάλουμε λοιπόν κάτω τα πράγματα και ας δούμε πως έχει η κατάσταση, πάνω απ’ όλα για το δικό μας καλό. Είναι κρίμα να χαλάμε τις καρδιές μας και αντί να καθόμαστε με την παρέα μας και να βλέπουμε τα ματσάκια μας, απολαμβάνοντας τις πίτσες και τις μπυρίτσες μας, να ψάχνουμε γελοίες αφορμές για να βρίσουμε τον Χαριστέα, τον Ρεχάγκελ και οποιονδήποτε άλλο παίκτη. Στο κάτω-κάτω δεν μας χρώσταγαν και τίποτα. Απλά, ακόμα και αν αυτά τα παιδιά δεν ξέρουν «καντάρια» μπάλα, μόνο με τον τσαμπουκά και την μαγκιά τους, θέλησαν κάποτε να δείξουν ότι αξίζουν τον σεβασμό όλων και το κατάφεραν με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. Πήραν εκεί που κανείς δεν το περίμενε, ένα τρόπαιο, που ποτέ ως τώρα δεν έχουν σηκώσει παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις, όπως η Αγγλία ή η Πορτογαλία.


Ας στηρίξουμε λοιπόν την προσπάθεια αυτών των παιδιών και ας μην είμαστε κακοπροαίρετοι. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας μια εικόνα για το τι μπάλα θα δούμε από την Εθνική. Μην γινόμαστε λοιπόν γραφικοί, με κακόβουλα σχόλια απέναντί της. Θα γίνουν άλλωστε εκατοντάδες ματς κατά τη διάρκεια αυτού του Μουντιάλ και θα υπάρξουν αγώνες για όλα τα γούστα… Επιστρέφοντας ξανά στα της Εθνικής, πιστεύω πως το μόνο σίγουρο είναι πως πιο πολύ από όλους αυτοί οι παίκτες θέλουν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν σε αυτή τη μεγάλη διοργάνωση. Καλό θα ήταν λοιπόν να κάνουμε και εμείς ότι καλύτερο μπορούμε σαν φίλαθλοι. Δοκιμάστε το και εσείς οι πιο απαιτητικοί. Θα δείτε ότι θα νιώσετε καλύτερα… Και τα λάθη για τους ανθρώπους είναι άλλωστε. Αν και οι ομάδες δεν έκαναν λάθη, δεν θα ήταν το ποδόσφαιρο το άθλημα που αγαπούν με τόσο πάθος, τόσα εκατομμύρια κόσμου ανά την υφήλιο. Ας το ευχαριστηθούμε λοιπόν όσο περισσότερο γίνεται!







Αυτό για όσους ξεχνάνε εύκολα... Όποιος δει το βίντεο και δεν ανατριχιάσει θέλω να μου το πει...

1 σχόλιο:

  1. Καταρχάς φίλε Μάνο πολύ ωραίο το άρθρο σου, αλλά μάλλον είσαι πολύ ρομαντικός τύπος...
    Δεν μπορώ να κρύψω οτι ανατρίχιασα βλέποντας το βίντεο από τον άθλο της Πορτογαλίας (ειδικά το γκόλ στον ημιτελικό με έκανε να το πανηγυρίσω πάλι), όμως έχω κάποιες ενστάσεις σε αυτά που λές..
    Σίγουρα το Μουντιάλ είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή του πλανήτη και καλό θα είναι να δούμε όσα περισσότερα παιχνιδάκια γίνεται και για το θέαμα αλλά και για να γνωρίσουμε διαφορετικές ποδοσφαιρικές κουλτούρες..και η Εθνική μας είναι εκεί παρούσα..ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!
    Όμως δεν είναι δυνατόν να μην σχολιάσω αρνητικά την παρουσία του Ότο Ρεχάγκελ στον πάγκο μας..δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να βρίσκεται στον πάγκο της Εθνικής πλέον στα 73 του χρόνια!!!Μας προσέφερε την ύψιστη χαρά το 2004, όμως πλέον χάνει πόντους στην συνείδηση μας..δεν μπορεί να προσφέρει κάτι!!Δεν περιμένω ποτέ να παίξουμε σαν την Ισπανία ή σαν την Αργεντινή, αλλά ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω στην αποστολή της Εθνικής το 30% των ποδοσφαιρστών να μην έχουν ούτε συμμετοχή στις ομάδες τους!!ΒΑΡΕΘΗΚΑ να βλέπω τον Χαριστέα και τον Σεϊταρίδη...Χαθήκανε βρε παιδιά οι καλοί Έλληνες ποδοσφαιριστές??Δεν είναι δυνατόν να μην γίνεται μια ριζική ανανέωση στην ομάδα, και μην μου πείτε οτι έχει και τον Νίνη και τον Μαλεζά στην αποστολή, γιατί ανάθεμα κι αν πάρουν λεπτά συμμετοχής!!
    Όπως και να έχει με όλες τις ενστάσεις μου προς το πρόσωπο του Ρεχάγκελ, καλή επιτυχία στην Εθνική μας ομάδα και εύχομαι την πρόκριση στον Β' γύρο (έστω και με τον Χαριστέα βασικό-αχχ)

    Ένας αναγνώστης του blog σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή