Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Ένα καλοστημένο σόου…

Άλλη μια σειρά τελικών στο ΝΒΑ πέρασε την ιστορία, με τους Λέικερς του Κόμπε και της παρέας του να στέφονται πρωταθλητές στο έβδομο και τελευταίο παιχνίδι τους κόντρα στους Σέλτικς. Άλλη μια τιτανομαχία μεταξύ των δύο κορυφαίων ομάδων του κόσμου ολοκληρώθηκε, λαμβάνοντας και αυτή μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων μονομαχιών ανάμεσα σε αυτά τα δύο μεγαθήρια.

Κάτι όμως δεν μου κολλάει καλά σε όλη αυτή την υπόθεση. Κάπου μου φάνηκε ότι χάθηκε το μπάσκετ και περάσαμε σε άλλα επίπεδα. Το θέαμα που προσέφεραν στους τελικούς οι δύο ομάδες ήταν τουλάχιστον τραγικό, με αποκορύφωμα τον έβδομο και τελευταίο τελικό. Παρόλα αυτά όμως οι αναμετρήσεις ανάμεσα σε Λέικερς και Σέλτικς είχαν μια άγρια ομορφιά. Πάθος, θέληση και δυνατές μονομαχίες ανάμεσα σε παίκτες τέτοιας αξίας τουλάχιστον αποζημιώνουν λίγο τους απαιτητικούς- σαν και εμένα- θεατές. Αυτό που δεν μου άρεσε ωστόσο είναι πως αυτή η άγρια ομορφιά δεν ήταν απόρροια και μόνο τις προσπάθειας των δύο ομάδων, αλλά και κάποιων που καμία σχέση δεν έχουν με το μπάσκετ. Έχουν όμως μεγάλη σχέση με ότι έχει να κάνει με την προώθηση του αθλήματος, το οποίο ξέρουν να το «πουλάνε» άψογα. 


Όπως και να’ χε το πράγμα χθες- ή μάλλον σήμερα το πρωί- ο έβδομος τελικός έπρεπε να γίνει ντέρμπι με το ζόρι και, γιατί όχι, να έχει και μια  εντυπωσιακή ανατροπή. Αυτό είναι άλλωστε αυτό που περίμενε και όλος ο μπασκετικός κόσμος με αγωνία… Πιστεύω όμως ότι όλο αυτό το σκηνικό αδικεί τους ίδιους τους παίκτες, οι οποίοι προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις από την αρχή της σεζόν για το καλύτερο. Ίσως βέβαια όλο αυτό το σόου να είναι και αυτό που ζητάει το αμερικανικό κοινό, αφού τόσα χρόνια υποστηρίζει και επικροτεί την εκάστοτε κίνηση της Αρχής της αμερικανικής ομοσπονδίας. Γιατί αν χθες γίνονταν τα ίδια ακριβώς πράγματα στην Ελλάδα, ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ίσως να θρηνούσαμε θύματα…

Και πάλι όμως όσο και να γίνεται όλο αυτό το σόου, υπό την ανοχή του κόσμου, οι υπεύθυνοι θα πρέπει να γνωρίζουν πως το ΝΒΑ δεν έχει σύνορα και νομίζω πως συμφωνούν με αυτό, βάσει των όσων κάνουν κάθε χρόνο για να το προωθήσουν σε όλη την Υφήλιο. Και πλέον αυτό που βλέπουμε είναι λιγότερο μπάσκετ και περισσότερο… κομφετί. Που είναι η δεκαετία των ’80 και ’90, με τις απίστευτες μονομαχίες του Τζόρνταν με τον Μάτζικ, του Μάτζικ με τον Μπέρντ και όχι μόνο. Τότε που σέντερ θεωρείτο ο τεράστιος Χακίμ Ολάζουοον και όχι ο Ντουάιτ Χάουαρντ. Και όλα αυτά μέσα σε ένα πιο μπασκετικό πλαίσιο και που το μάρκετινγκ, το οποίο και τότε υπήρχε αναδείκνυε το άθλημα και τους αθλητές και δεν λειτουργούσε για ένα και μόνο αποτέλεσμα. Το σόου. Η εποχή μας σίγουρα είναι διαφορετική, όμως στον βωμό του θεάματος, ας μην θυσιάσουμε την ουσία, που είναι το ίδιο το μπάσκετ.

Γιατί και τώρα υπάρχουν σπουδαίοι παίκτες, ίσως λιγότερο μπασκετικοί από τους παλαιότερους, καθ’ όλα ικανοί όμως να μας προσφέρουν αξέχαστες μονομαχίες. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να ξυπνήσει λίγο και αυτό το αποχαυνωμένο κοινό, που πορώνεται με την κάθε αηδία που του πλασάρουν… Και για να μην σας μπαίνουν ιδέες στο μυαλό, δέχομαι ότι και φέτος το πρωτάθλημα το πήρε η καλύτερη ομάδα. Με διαφορά. Δεν το πήρε όμως με τον τρόπο που έπρεπε. Και αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι. Αν το είχαν πάρει όπως αρμόζει σε παίκτες της αξίας του Κόμπε Μπράιαντ, θα είχαν αποδοθεί και οι ανάλογες τιμές. Ποτέ πρωταθλήματα σαν αυτό δεν θα φτάσουν, αλλά ούτε καν θα πλησιάσουν την αίγλη παλαιότερων πρωταθλημάτων. Και ποτέ δεν θα γίνει κάτι τέτοιο εφ’ όσον το μπάσκετ δεν είναι στο επίκεντρο. Όταν αυτοί που πρέπει αντιμετωπίσουν αυτό το σπουδαίο άθλημα που μας έχει προσφέρει τεράστιες συγκινήσεις με σεβασμό, τότε και αυτό θα σεβαστεί με τη σειρά του αυτούς και πάνω από όλους τον κόσμο. Τον κόσμο που πραγματικά ξέρει τι θέλει να βλέπει.

1 σχόλιο:

  1. Αν και έχει χιλιοσυζητηθεί, έχω ηθικό χρέος να πω πως οι τωρινοί παίχτες είναι αρκετά σκαλιά καλύτεροι λόγω της γενικότερης εξέλιξης. Κάτι που γίνεται σε κάθε άθλημα, από τον στίβο μέχρι το κρίκετ. Αυτό που διαφέρει τώρα, είναι ότι με το ιντερνετ, facebook, tweeter και γενικά με τα τεράστια κύματα πληροφόρησης, δε γίνεται πλέον να τους εξιδανικεύσουμε στα μάτια μας, γιατί μαθαίνουμε κάθε θνητή τους αδυναμία και ανωριμότητα.

    Μπασκετικά όμως, είναι αναπόφευκτο το μέλλον να είναι καλύτερο από το παρελθόν. Λόγω σωματοδομής, εκγύμνασης, DNA, εξειδικευμένης προπόνησης και άλλων απλών λόγων.

    Για αυτό καλό είναι ο κάθε παίχτης να κρίνεται στην εποχή του κι όχι σε σύγκριση με άλλες.

    Πολύ ωραίο το site! KEEP IT UP!! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή