Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Ημέρες και έργα του Ότο Ρεχάγκελ...

Αναμφίβολα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα που έχουν περάσει ποτέ από το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ο Ότο Ρεχάγκελ, ο προπονητής που οδήγησε την
Εθνική Ελλάδος στην μεγαλύτερη επιτυχία που έχει να επιδείξει σε συλλογικό επίπεδο ο ελληνικός αθλητισμός, την κατάκτηση του Euro το 2004.

Ο «άθλος» εκείνος που πέτυχε ο Γερμανός μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που απαρτίζανε τότε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, έκανε όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και όλη την υφήλιο να παραμιλά. Ευθύς αμέσως, οι δημοσιογράφοι έσπευσαν να παρομοιάσουν τον Ρεχάγκελ με σύγχρονο Ηρακλή και με αρχαίο Έλληνα θεό. Όλοι οι Έλληνες τον ένιωσαν σαν ποδοσφαιρικό τους «πατέρα». Έκτοτε ο Ότο οδήγησε την Εθνική σε άλλη μια τελική φάση σε Euro το 2008, αλλά και σε αυτή του τρέχοντος Μουντιάλ, επιτυχία που είχαμε να ζήσουμε από το 1994. Μόνο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 απέτυχε να την οδηγήσει. Σίγουρα επιτεύγματα σαν αυτά μόνο οι κορυφαίες Εθνικές ομάδες του κόσμου έχουν την ευκαιρία να τα απολαμβάνουν με τέτοια συνέπεια. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να τα πετυχαίνει κανείς αυτά με μια ομάδα που μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ήταν αμελητέα ποσότητα στο παγκόσμιο στερέωμα.

Κι όμως η αρνητική κριτική που έχει δεχτεί ο Ότο Ρεχάγκελ από το 2004 και έπειτα από το ελληνικό κοινό είναι άνευ προηγουμένου. Τόσο καυστικά σχόλια δεν έχουν ακούσει ούτε οι προκάτοχοί του, οι οποίοι δεν είχαν πετύχει και απολύτως τίποτα με την «γαλανόλευκη». Κριτική για την τακτική, για τις επιλογές παικτών και ότι άλλο πιθανό μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Η πλειοψηφία των Ελλήνων ζητάει χρόνια τώρα την απομάκρυνσή του από τον πάγκο της Εθνικής. Εγώ μπορώ να δεχτώ ότι ο Ρεχάγκελ από άποψη στρατηγικής και διαχείρισης του έμψυχου υλικού έχει κάνει τραγικά λάθη. Είναι όμως δικαιολογημένη όλη αυτή η κριτική, που αν μη τι άλλο δείχνει μεγάλη εμπάθεια προς το πρόσωπό του;

Για να δώσουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να κάνουμε μια γρήγορη ανασκόπηση στα όσα έχει κάνει για αυτή την ομάδα ο Ρεχάγκελ, κατά τη διάρκεια της θητείας του στον πάγκο της. Ο «Ρεχακλής» λοιπόν ήρθε στην Εθνική, το καλοκαίρι του 2001 ως αντικαταστάτης του Βασίλη Δανιήλ και εν μέσω μιας χαμένης ουσιαστικά για την χώρα μας, προκριματική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τότε, κάθε ποδοσφαιριστής αντιμετώπιζε την Εθνική ως μια ευκαιρία να κάνει το κομμάτι του, ως μια ακόμα ευκαιρία να διεκδικήσει μια καλή μεταγραφή. Όσοι καλούνταν στην ομάδα αμέσως αποκτούσαν μια νοοτροπία «βεντέτας». Εγώ είμαι και άλλος δεν είναι. Και φυσικά όλα αυτά γίνονταν με το αζημίωτο... Μέχρι τότε έβλεπες έντεκα παίκτες να κάνουν ότι τους κατέβει μέσα στο γήπεδο και μόνο σε ομάδα δεν παρέπεμπε το θέαμα που παρακολουθούσαμε. Αυτό το είχε καταλάβει πολύ καλά και ο κόσμος για αυτό το ενδιαφέρον των Ελλήνων για την Εθνική ήταν από πολύ μικρό, έως ελάχιστο. Επί των ημερών του Ρεχάγκελ στην τεχνική ηγεσία όλα αυτά έχουν αλλάξει. Οι ποδοσφαιριστές παρακαλούν να αγωνιστούν για αυτή την ομάδα και όσοι αγωνίζονται για αυτή βάζουν πάνω από όλα το συλλογικό συμφέρον. Για αυτό και αυτή η ομάδα έχει γίνει πλέον «οικογένεια». Όπως σε κάθε οικογένεια βέβαια και σε αυτή υπάρχουν προβλήματα. Ωστόσο, το σημαντικό είναι ότι ο Γερμανός τεχνικός κατάφερε να φτιάξει ένα υγειές σύστημα λειτουργίας εντός της ομάδας και αυτό είναι σίγουρα το μεγαλύτερο κέρδος που αποκομίσαμε από την παρουσία του Ρεχάγκελ στην Εθνική. Και αυτό λίγοι προπονητές στον κόσμο έχουν την ικανότητα να το κάνουν. Μάλιστα, ο Ρεχάγκελ τα τελευταία χρόνια προσπάθησε να «μάθει» και μπάλα στους Έλληνες ποδοσφαιριστές, ώστε να πάψουν να παίζουν πια το απαρχαιωμένο «ταμπούρι» και να προσπαθούν πλέον να χτυπάνε στα ίσα τα παιχνίδια, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν παρατηρήσει αυτό. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη και λογικό είναι να γίνουν λάθη.

Λάθη σε όλους τους τομείς. Τα οποία βέβαια ο Ρεχάγκελ να είστε σίγουροι ότι είναι ο πρώτος που τα καταλαβαίνει, εκτός αν νομίζεται ότι ξέρετε καλύτερα το ποδόσφαιρο από αυτόν… Ωστόσο αυτά τα λάθη μπροστά στα όσα έχει προσφέρει ο Ότο μοιάζουν σαν βότσαλα στον ωκεανό. Δυστυχώς για αυτόν όμως, αυτά είναι που φαίνονται πιο καθαρά και γίνονται ευκολότερα αντιληπτά από τον κόσμο. Ίσως για αυτά μπορεί να φταίει και το ότι τα χρόνια περνάνε για τον Γερμανό, τα αντανακλαστικά μειώνονται και λογικά μετά από τόσα χρόνια έρχεται και ο κορεσμός. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι σε αυτή την περίπτωση το λάθος δεν είναι του Ρεχάγκελ, αλλά της ΕΠΟ, η οποία δεν τον προστάτεψε και αντί να τον αποδεσμεύσει ως θριαμβευτή, τον κράτησε, αφήνοντάς τον, στην μοίρα του, πλέον αρνητικά φορτισμένου απέναντί του, ελληνικού κοινού.

Πλέον είναι σίγουρο πως οι αγώνες τις Εθνικής σε αυτό το Μουντιάλ είναι και οι τελευταίοι του Γερμανού στον ελληνικό πάγκο. Ότι ήταν να ακούσει το άκουσε. Ωστόσο η άποψη του κόσμου για αυτόν επιβάλλεται να αποκατασταθεί. Θα πρέπει όλη να καταλάβουν ότι η κληρονομιά που άφησε ο Ότο στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τεράστια και οφείλουμε να την προστατέψουμε και να την συνεχίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι το πλήρωμα του χρόνου θα αποκαταστήσει το όνομα του Γερμανού στις συνειδήσεις όλων. Ότι και να είναι ο Ρεχάγκελ για τον καθένα μας όμως, το σίγουρο είναι ότι θα παραμείνει για πολύ καιρό ακόμα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου