Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων…

Το εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ ανάμεσα στη Νότια Αφρική και το Μεξικό, εκτός από ένα πολυαναμενόμενο γεγονός για όλη την ποδοσφαιρική υφήλιο (μαζί και τον υποφαινόμενο), ήταν για μένα μια ευκαιρία να κάνω ένα γρήγορο «φλασμπάκ» στα… «πρώτα βήματα» του ποδοσφαίρου, αλλά και γενικότερα του αθλητισμού, συγκρίνοντας τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν τα σπορ σε παλαιότερες εποχές οι άνθρωποι, σε σχέση με το σήμερα και κατά προέκταση το πώς αυτό αντικατοπτρίζεται επί της ουσίας εντός του αγωνιστικού χώρου από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, τους αθλητές.

Το ματς λοιπόν των διοργανωτών του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στο Μεξικό που είναι σίγουρα μια πολύ πιο «ποδοσφαιρική» χώρα από τους Νοτιοαφρικανούς και στο οποίο οι γηπεδούχοι αντιμετώπισαν στα ίσα τον Ράφα Μάρκες και την παρέα του- και μάλιστα λίγο έλλειψε να πάρουν τη νίκη- ήταν άλλη μια τρανή απόδειξη πως τα πράγματα στο παγκόσμιο στερέωμα έχουν αλλάξει. Στις μέρες μας πλέον δεν υπάρχουν «απόλυτα φαβορί», ομάδες φόβητρα που ήξερες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουν από καμία ομάδα και πολύ περισσότερο από ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας. Το παράδειγμα της Βραζιλίας του Πελέ, πούμε, που σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου έριχνε πεντάρες δεν υπάρχει περίπτωση να το ξαναδούμε στο σημερινό ποδόσφαιρο. Ή την ανίκητη αμερικανική Dream Team του Μάικλ Τζόρνταν και τον υπολοίπων «μύθων» του μπάσκετ, δεν υπάρχει περίπτωση να την ξαναδούμε ποτέ. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν πλέον μεγάλου βεληνεκούς παίκτες, αλλά γιατί κάθε αθλητής στις μέρες μας ξέρει απέξω τα μυστικά του αθλήματος, με το οποίο ασχολείται καθαρά επαγγελματικά, χωρίς να αποκλείεται βέβαια ότι αγαπάει αυτό που κάνει, και ξέρει πολύ καλά τι έχει να αντιμετωπίσει και πως πρέπει να το κάνει αυτό ώστε να είναι αυτός και η ομάδα του νικητές.


Επιπλέον υπάρχει και ο άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει και επιφέρει ραγδαίες αλλαγές στον αθλητισμό. Το χρήμα. Όπως σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου, έτσι και σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν δυνατό τα λεφτά να μην εισβάλουν σε κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα. Και φυσικά όπου υπάρχουν λεφτά, υπάρχει και συμφέρον, κάτι που φαίνεται και στην φιλοσοφία με τον οποίο όλες οι ομάδες κατεβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Όπως πρόσφατα είχε πει και ο μεγάλος Ζιντάν σε μια συνέντευξή του «πλέον οι ομάδες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο όχι για να κερδίσουν, αλλά για να μην χάσουν».

Από την μία το γεγονός ότι το χρήμα συσπειρώνεται στις «μεγάλες δυνάμεις» του εκάστοτε αθλήματος, κάνει πιο προβλέψιμα τα πράγματα, από την άλλη όμως το γεγονός ότι πλέον όλες οι ομάδες είναι πιο «σφιγμένες» μέσα στο γήπεδο και το σύστημα είναι ο «νόμος», στον οποίο οφείλουν να υπακούν όλοι οι παίκτες και τον οποίο πια γνωρίζει πολύ καλά και ο πλέον ερασιτέχνης, δίνει την ευκαιρία σε μικρότερες ομάδες να «ξεπεταχτούν» και να μπουν «σφήνα» σε μεγαθήρια, δίνοντας μια άλλη ομορφιά σε αγώνες και διοργανώσεις.


Όπως είπα και στον πρόλογό μου, την αφορμή για αυτό το κείμενο μου την έδωσε ο αγώνας της Νότιας Αφρικής με το Μεξικό. Και αυτό γιατί είδα μια αφρικανική ομάδα που τόσα χρόνια ήταν σχεδόν ανύπαρκτη στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, να αντιμετωπίζει σήμερα επί ίσοις όροις μια πολύ καλύτερη ομάδα, τουλάχιστον στα χαρτιά. Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί όμως τα πράγματα, δεν μπορεί πια να γίνονται διαχωρισμοί, σε παραδοσιακές και μη δυνάμεις. Χώρες της Αφρικής ή της Ασίας που κάποτε δεν είχαν να επιδείξουν πολλά πράγματα στον χώρο του αθλητισμού σε συλλογικό επίπεδο, τώρα έχουν μπει πολύ δυναμικά στο παιχνίδι του ανταγωνισμού και αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο σταθερές με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί να μην συμβεί κάτι τέτοιο άλλωστε όταν ακολουθείς με ευλάβεια τα «βασικά» και λειτουργείς με πειθαρχεία και έχεις εναρμονιστεί με το σύστημα που ακολουθεί η ομάδα σου. Η σύγχρονη τεχνολογία άλλωστε «αποκαλύπτει» πλέον κάθε επιτυχημένη «συνταγή» και οι προπονητές έχουν γίνει οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, αφού μπορούν ταχύτατα να γνωρίζουν τα πάντα για τον αντίπαλό τους και το πώς πρέπει να τον αντιμετωπίσουν. Πλέον υπάρχει ένα ολόκληρο τεχνικό επιτελείο πίσω από κάθε ομάδα που φροντίζει για το πώς θα γυμναστεί κάθε παίκτης, μέχρι και το πώς θα κινηθεί κάθε δευτερόλεπτο μέσα στο γήπεδο.


Βέβαια, όλες αυτές οι αλλαγές έχουν συμβάλει στο να αλλάξει την αγωνιστική συμπεριφορά των ομάδων κατά πολύ, θετικά ή αρνητικά. Μπορεί πλέον να έχουμε τη δυνατότητα να θαυμάζουμε πραγματικούς υπεραθλητές μέσα στα γήπεδα, οι οποίοι δεν σταματούν λεπτό να τρέχουν και που ξέρουν που και πότε να δώσουν μια πάσα με «κλειστά μάτια», ωστόσο όλα αυτά έχουν γίνει σε βάρος της ατομικής πρωτοβουλίας και έμπνευσης. Όλα πλέον είναι αυτοματοποιημένα και ακόμα και κορυφαίοι παίκτες όπως ο Μέσι είναι αναγκασμένοι να λειτουργούν με βάση ορισμένα «καλούπια». Πως εξηγείται άλλωστε και η διαφορά στην απόδοση του Αργεντινού, στην Μπαρτσελόνα και την εθνική της χώρας του. Ίσως να μπορούμε να μιλήσουμε και για διαφορετικού είδους σπορ στις μέρες μας, από αυτά που γνωρίζαμε πριν είκοσι χρόνια, αλλά ακόμα και πιο πρόσφατα. Αν κοιτάξουμε βίντεο από αγώνες μιας άλλης εποχής δεν νομίζω ότι είναι πολλές οι ομοιότητες που θα βρούμε με το σήμερα, αν εξαιρέσουμε τους κανονισμούς, οι οποίοι και αυτοί συνεχίζουν να αλλάζουν, πολλές φορές για λόγους εμπορικούς.


Όταν βέβαια αναφερόμαστε σε κάτι το οποίο είναι καθαρά θέμα γούστου, δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο από εκείνο το σημείο που μας επιτρέπουν τα γεγονότα. Νομίζω όμως ότι ξέρω ποια είναι η άποψη των περισσοτέρων και τι είναι αυτό που θα ήθελαν να βλέπουν από τις αγαπημένες τους ομάδες και γενικότερα στον αθλητισμό. Ούτως ή άλλως το μόνο σίγουρο είναι όσο πιο πολλοί ανακατεύονται με κάτι, όλο και λιγότερο «αθώες» είναι οι προθέσεις και τα μέσα που χρησιμοποιούν για να υπερισχύσουν. Και δεν είναι μόνο το ότι κάποιοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν κακό ακόμα και στους ίδιους τους, τους εαυτούς προκειμένου να πετύχουν (όπως το να ντοπάρονται για παράδειγμα). Το χειρότερο είναι ότι βλάπτουν άλλους, οι οποίοι έχουν τις αγνότερες των προθέσεων και ίσως έχουν πολύ μεγαλύτερο ταλέντο. Αυτό πραγματικά «χαλάει» πολύ όσους βλέπουν ακόμα με ρομαντισμό τον αθλητισμό. Από κει και πέρα το να βρεθεί η λύση μέσα από ένα τέτοιο ταπεινό κείμενο είναι το λιγότερο ουτοπικό. Αυτό που μπορεί να γίνει όμως είναι να αποφασίσουμε ο καθένας μας προσωπικά τι είναι αυτό που θέλουμε να βλέπουμε. Είμαστε όντως ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα; Είμαστε ικανοποιημένοι από την εξέλιξη των πραγμάτων; Όλα βαδίζουν στον σωστό δρόμο; Κλείνοντας, ας συνειδητοποιήσουμε τουλάχιστον ότι εμείς που είμαστε οι απλοί θεατές, ότι είμαστε και ο λόγος που κάποιοι άνθρωποι έχουν πλέον την ευκαιρία να ζουν μια ζωή με όλες τις ανέσεις…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου