Τέλος εποχής

Αυτό ήταν. Ο Ότο Ρεχάγκελ αποτελεί παρελθόν από τον πάγκο της Εθνικής μας ομάδα μετά από σχεδόν μια δεκαετία. Την πιο λαμπρή δεκαετία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο αγώνας του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος κόντρα στην Αργεντινή, στον οποίο γνωρίσαμε την ήττα, ήταν το κύκνειο άσμα του Γερμανού τεχνικού. Φεύγει όπως ξεκίνησε μια μέρα του Σεπτέμβρη του 2001, αντιμετωπίζοντας την Φινλανδία σε μια χαμένη προκριματική φάση Μουντιάλ. Ηττημένος.

Ενδιάμεσα σε αυτά τα δύο παιχνίδια υπήρξαν πολλά περισσότερα. Υπήρξαν αξέχαστες στιγμές χαράς και εθνικής υπερηφάνειας, συναισθήματα πρωτόγνωρα για την μικρή ποδοσφαιρικά Ελλάδα. Μια χώρα, με την οποία ως τότε οι αντίπαλοι γελούσαν, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης, αναγκάζοντας τους ίδιους αντιπάλους να κλαίνε. Και όλα αυτά τα οφείλουμε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό στον Ότο Ρεχάγκελ, ο οποίος υπήρξε ο σωστός άνθρωπος στην λάθος χώρα…

Δυστυχώς, ο Γερμανός προπονητής έκανε ένα μεγάλο λάθος. Γέμισε με τεράστιες προσδοκίες τους Έλληνες φιλάθλους. Για αυτό και από το 2004 και μετά όταν άρχισε να ασχολείται με την Εθνική μας ομάδα και η κουτσή Μαρία, δέχτηκε σκληρή κριτική για τις επιλογές του. Κι όμως εγώ πιστεύω ότι όλη αυτή η κριτική προέρχεται από την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του. Απλά ως λαός δείχνουμε κάπως περίεργα την αγάπη μας. Δεν αναφέρομαι βέβαια στον κάθε κάφρο που ασχολείται με το ποδόσφαιρο για να έχει απλά κάπου να ξεσπάει τα νεύρα και τον καημό του. Αυτοί υπήρχαν, υπάρχουν και δυστυχώς θα υπάρχουν. Όμως ο κάθε Έλληνας που αγαπάει την μπάλα, πιστεύω ότι αναγνωρίζει το έργο του Ρεχάγκελ και κατά βάθος στεναχωριέται που βλέπει ότι αυτό που πέτυχε ο Όθωνας, δεν θα το ξαναπετύχει ποτέ στην καριέρα του, η οποία άλλωστε βρίσκεται στη δύση της.

Μετά από μια τέτοια λαμπρή πορεία όμως, δεν χωρούν μιζέριες τώρα στο τέλος. Άσχετα με το τι πιστεύει ο καθένας και το τι ευθύνες καταλογίζει στον Ρεχακλή, όλοι οφείλουμε να του αποδώσουμε τις τιμές που του αξίζουν και να φροντίσουμε για την υστεροφημία του. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε το σπουδαίο έργο που ξεκίνησε ο Ότο Ρεχάγκελ και το οποίο δεν περιορίζεται μόνο σε μια ομάδα. Ο άνθρωπος αυτός έκανε πολύ σπουδαιότερα πράγματα, όπως το να δώσει και πάλι στο  ποδόσφαιρο τη θέση που του αξίζει. Αυτή τη δεκαετία, άνοιξαν εκατοντάδες νέες Ακαδημίες ποδοσφαίρου, φτιάχτηκαν καινούρια γήπεδα και ο κόσμος άρχισε να  ασχολείται με το ποδόσφαιρο συστηματικότερα και με μεγαλύτερο επαγγελματισμό. Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε, μια χώρα όπου η κερδοσκοπία ανθίζει και λογικό είναι να γίνουν λάθη. Μπήκαν όμως τα θεμέλια, για ένα καλύτερο αύριο και αυτό το οφείλουμε κυρίως σε αυτό τον άνθρωπο.

Το αύριο αυτό πλέον έφτασε. Αν θέλετε να το περιορίσουμε στον στενό χώρο της Εθνικής μας ομάδας, ακόμα δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα συμβεί από εδώ και πέρα. Όμως το σίγουρο είναι ότι οι βάσεις έχουν μπει για τα καλά, για να δούμε ακόμα πιο σπουδαία πράγματα. Όσο και αν δεν το πιστεύουμε, το ταλέντο υπάρχει. Υπάρχουν παιδιά, τα οποία ξέρουν πολύ μπάλα και αξίζουν να αγωνιστούν στην Εθνική. Αρκεί να γίνει η σωστή διαχείριση από αυτούς που θα έρθουν. Όχι πως θα πάμε να πάρουμε κανα Μουντιάλ. Όμως όλη αυτή η προσπάθεια των δέκα τελευταίων χρόνων, δεν θα πάει χαμένη. Τέρμα τα πισωγυρίσματα, σε έναν τομέα, ο οποίος δεν έχει καμία  σχέση με όλους τους άλλους σε αυτό το κράτος. Ένας τομέας που πλέον λειτουργεί… γερμανικά! Πότε θα βρεθεί άραγε ένας Ρεχάγκελ να συμμαζέψει λιγάκι και τα υπόλοιπα…