Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ο Ντιρκ, το Ντάλας και το δαχτυλίδι…


Αν δεν ήσουν κάτοικος του Μαϊάμι και φανατικός υποστηρικτής των Χιτ, σου αρέσει το μπάσκετ και παρακολουθούσες τους τελικούς του ΝΒΑ, νομίζω ότι ανυπομονούσες για ένα μόνο πράγμα. Να δεις τον Ντιρκ Νοβίτσκι και την παρέα του να σηκώνουν το πρώτο τους τρόπαιο στην καριέρα τους και πρώτο τίτλο στην ιστορία των Μάβερικς.

Προς τέρψιν, λοιπόν, όλων, η ομάδα του μεγάλου Γερμανού νίκησε για τέταρτη φορά τις «φωτιές» του Μαϊάμι και μέσα στο σπίτι τους πήρε την πολυπόθητη «κούπα», γράφοντας ιστορία με χρυσά γράμματα. Σε μια σειρά τελικών που θα κάνουμε πολύ καιρό να ξεχάσουμε ο Νοβίτσκι έδειξε χαρακτήρα και δεν λύγισε από το βάρος του αουτσάιντερ, αλλά έχοντας όλες τις πιθανότητες εναντίον του, έκανε αυτό που στην αρχή της χρονιάς ίσως φαινόταν αστείο.


Πραγματοποιώντας εμφανίσεις- χάιλαιτ σε όλη την διάρκεια των πλέι οφ και έχοντας πριν «σκουπίσει» τους πρωταθλητές Λέικερς του Κόμπε Μπράιναντ ξεκίνησε με μειονέκτημα έδρας μια σειρά τελικών, έχοντας να αντιμετωπίσει το απόλυτο φαβορί από το ξεκίνημα της σεζόν, την ομάδα των Big Three. Την ομάδα του «Βασιλιά» Λεμπρόν Τζέιμς, του Ντουέιν Ουέιντ και του Κρις Μπος. Και όμως από το πρώτο κιόλας ματς ο Ντιρκ έδειξε ότι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Έχασε το πρώτο ματς, όμως ήταν αυτός που σχεδόν μόνος του γύρισε ένα ματς που οχτώ λεπτά πριν το τέλος έμοιαζε χαμένο, με το Ντάλας να χάνει με δεκαπέντε πόντους, κάνοντας το μπρέικ. Και όταν πάλι το Μαϊάμι άλωσε την έδρα των Μάβερικς, κάνοντας το 2-1 στην σειρά και με τον Νοβίτσκι να αστοχεί στο καθοριστικό σουτ που θα μπορούσε να στείλει το ματς στην παράταση, ο Γερμανός δεν το έβαλε κάτω. Όχι μόνο έβγαλε όλο το τέταρτο ματς με γρίπη, αλλά ήταν και αυτός που πήρε την ομάδα του από το χέρι και την οδήγησε στην ισοφάριση και στην συνέχεια  στο 3-2.  


Με τον Λεμπρον μάλιστα να έχει μείνει από καύσιμα, ειδικά στα κρίσιμα σημεία των τελικών και τους υπόλοιπους Χιτ να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το αμυντικό παιχνίδι των Μαβς, θα περίμενε κανείς μια αντίδραση από το Μαϊάμι, από την  στιγμή μάλιστα που η σειρά επέστρεφε για να ολοκληρωθεί στο σπίτι τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ. Οι Μάβερικς απέδειξαν ότι τα χρόνια και τα προγνωστικά δεν παίζουν μπάσκετ, παρά μόνο οι ομάδες. Και στο παρκέ του γηπέδου υπήρχε μόνο μια ομάδα. Τι και αν ο Νοβίτσκι «έσπασε» τα καλάθια στο πρώτο ημίχρονο. Τι και αν οι Χιτ προσπαθούσαν με κάποια ξεσπάσματα των αστεριών τους να μείνουν ζωντανοί. Την κρίσιμη στιγμή ο Ντιρκ ήταν παρών, όπως πάντα όταν το ματς πλησιάζει προς το τέλος του και είναι η στιγμή για τους μεγάλους παίκτες. «Ζεστός» και έχοντας και την τεράστια βοήθεια των συμπαικτών του. Πώς να το χάσει λοιπόν;


Το τελικό 105-95 του έκτου τελικού ήταν το φινάλε μιας ονειρεμένης σειράς. Μιας σειράς τελικών που θα μείνει στην ιστορία. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία του αθλήματος ήταν μέσα στο παρκέ σε αυτούς τους τελικούς. Νοβίτσκι, Τζέιμς, Ουέιντ, Μπος, Κιντ. Για τον Γερμανό των τόσων ατομικών διακρίσεων, ήρθε επιτέλους και το πολυπόθητο δαχτυλίδι που ολοκληρώνει με τον ιδανικό τρόπο το παζλ της τεράστιας καριέρας του. Ο Ουέιντ έχασε την ευκαιρία να κάνει το δύο στα δύο σε τελικούς απέναντι στους Μάβερικς, ενώ ο Λεμπρον έχασε για ακόμα μια φορά σε τελικούς. Σίγουρα και τους δύο, όπως και τον Μπος θα τους ακολουθεί για καιρό αυτή η ήττα, μέχρι τουλάχιστον να καταφέρουν αυτό που για πολλούς μοιάζει θέμα χρόνου. Όπως και να ‘ χει πάντως η συντριβή τους από τον Ντιρκ και την αρμάδα του αποτελεί πληγή στην κατά τα άλλα λαμπρή καριέρα τους. Ο Τζέισον Κιντ  επίσης αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Βασικός και αναντικατάστατος στα 38 του και έχοντας χάσει δύο τελικούς στο παρελθόν, ήρθε σε αυτά τα παιχνίδια για να κάνει μερικά από τα πιο μεστά παιχνίδια της καριέρας του. Δημιουργία, εξαιρετική άμυνα, κρίσιμα καλάθια, τα έκανε όλα και συνέφερε, δείχνοντας περίτρανα πως το μπάσκετ δεν ξεχνιέται και δίκαια αξίζει να συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα πλέι μέικερ όλων των εποχών.

Μιλώντας όμως για παίκτες μεμονωμένα και όχι για την ομάδα του Ντάλας χάνεις την ουσία. Και η ουσία είναι πως αυτή η ομάδα αποτελεί τρανό δείγμα του μεγαλείου του ομαδικού αθλητισμού, ο οποίος δεν χωρά βεντετισμούς και μπορεί να κάνει και τους ειδικούς να μοιάζουν με τον τελευταίο παίκτη του στοιχήματος. Η ομάδα του Ρικ Καρλάιλ στηρίχθηκε σε ένα σύνολο που το χαρακτήρισαν «γερόντια», όμως έδειξε την οξυδέρκεια και την αποτελεσματικότητα που άλλοι θα χρειαστούν πολύ καιρό για να την φτάσουν. Και μάλιστα καλά θα κάνουν να μιμηθούν αυτά τα γερόντια αν θέλουν να βελτιώσουν κάτι από το παιχνίδι τους στο μέλλον… Ακόμα και όταν ο μεγάλος Ντιρκ Νοβίτκσι «κόλλαγε» πάντα υπήρχε κάποιος στην πλάτη του για να τον καλύψει. Είτε ήταν βασικός, είτε προερχόταν από τις τελευταίες θέσεις του πάγκου.


Αυτό είναι που κάνει ακόμα πιο ξεχωριστή την επιτυχία της ομάδας αυτής. Έχουμε πολλά χρόνια να δούμε στο ΝΒΑ ομάδα με τέτοιο πλουραλισμό, τέτοιο πάθος  και τέτοια μαχητικότητα για τη νίκη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αλλά και τόσο καλή ομαδική λειτουργία, που ξέρει ποια είναι τα κενά της και κάνει το καλύτερο δυνατό για να τα καλύψει, που συνδυάζει την ικανότητα με το μυαλωμένο παιχνίδι. Αυτοί ήταν οι Ντάλας Μάβερικς του Ντιρκ Νοβίτσκι που αν και ήταν ο καλύτερος, δεν έβαλε στιγμή τον εαυτό του πάνω από την ομάδα. Αυτό είναι το μεγαλείο τους. Πρωταθλητές και πολυτιμότερος παίκτης πανάξια και μακάρι να δούμε και άλλα παρόμοια παραδείγματα στο μέλλον. Kόντρα στους Big Three και σε άλλους Big Three… Γιατί τότε είναι που φαίνονται οι σπουδαίοι!