Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Φοβού τους… αποκλεισμένους!


Πριν την έναρξη του φετινού τελικού Κυπέλλου στο Μπάσκετ ανάμεσα στους δύο «αιωνίους» υπήρχε ξεκάθαρο φαβορί. Μην τα ξαναλέμε… Λίγο η κεκτημένη ταχύτητα με την οποία ερχόταν ο Παναθηναϊκός από την Βαρκελώνη, λίγο οι σημαντικές απώλειες του Ολυμπιακού και μπλα, μπλα, μπλα… είχαν δώσει στους «πράσινους» την pole positionΌταν όμως στο παρκέ βρίσκονται δύο από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη- αν όχι οι κορυφαίες- ποτέ δεν μπορεί ο μέσος φίλαθλος που βλέπει το ματς να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Όλα είναι ρευστά μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο…  

Για να περάσουμε όμως στο δια ταύτα, σήμερα υπήρχε μεγάλος νικητής και αυτός ήταν ο Ολυμπιακός. Όχι βέβαια γιατί πήρε κανέναν σούπερ τίτλο, αλλά γιατί κέρδισε πολλά άλλα πιο σημαντικά. Κατ’ αρχάς κέρδισε- καθαρά και δίκαια- τον, μόλις λίγες μέρες πριν εστεμμένο, πρωταθλητή Ευρώπης. Πράγμα που, κατά την γνώμη μου, αποτελούσε μονόδρομο για τους «ερυθρόλευκους» πριν από την έναρξη του αγώνα. Και αυτό γιατί όλοι γνώριζαν ότι για την ομάδα του Ομπράντοβιτς μια επικείμενη ήττα θα πέρναγε… στα ψιλά μετά από την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης. Για τον Ολυμπιακό όμως ενδεχόμενη ήττα θα σήμαινε ένδειξη συμπτωμάτων παλαιότερων χρόνων. Θα σήμαινε πισωγύρισμα...


Κυρίως γιατί μετά τον απρόσμενο αποκλεισμό του από το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα, το μόνο που του απέμεινε για αν σώσει την χρονιά ήταν οι «εγχώριοι» τίτλοι. Το Κύπελλο λοιπόν έγινε μια γρήγορη αγχολυτική δόση, την στιγμή που πιθανή απώλειά του θα έκανε τα πόδια των παικτών ακόμα πιο βαριά για τη συνέχεια. Τη συνέχεια μιας χρονιάς που ξεκίνησε με πολλές φιλοδοξίες.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Αντίθετα, οι παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς έβγαλαν στο παρκέ όλο τους το πάθος για την κούπα, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, καταφέρνοντας να επιβάλουν τον δικό τους ρυθμό στον τελικό. Βέβαια το πάθος πολλές φορές γίνεται αιτία για επιπόλαια λάθη, τα οποία δεν έλειψαν από την ομάδα του Πειραιά, όμως εν τέλει δεν αποδείχθηκαν μοιραία.  Το πάθος λοιπόν και η θέληση υπερίσχυσαν των όποιων τακτικών έβγαλε από το… καπέλο του ο «Ζοτς» στην προσπάθειά του να «κλέψει» το ματς και κάπως έτσι ο Ολυμπιακός έφτασε στην τρίτη του φετινή νίκη σε ισάριθμα ματς κόντρα στον μεγάλο του αντίπαλο.


Κάτι που αποτελεί μάλλον και το μόνο στοιχείο που είναι ικανό να προβληματίσει τους υποστηρικτές του «τριφυλλιού» και το οποίο αποτελεί το σημείο εκκίνησης για το υπόλοιπο της σεζόν, μέχρι την ανάδειξη του πρωταθλητή. Γιατί όπως και να’ χει, τρεις απανωτές νίκες κόντρα στον κάτοχο της Ευρωλίγκα, είναι από μόνο του ένας λόγος για να περηφανεύεται κανείς. Χωρίς όμως να φτάνει σε σημεία έπαρσης πέραν του δέοντος, γιατί τα ζόρικα τώρα αρχίζουν και, ως γνωστόν, καλύτερα γελάει όποιος γελάει τελευταίος.

Και επειδή σίγουρα καμιά ομάδα δεν θέλει να κλείσει τη χρονιά με σκυμμένο το κεφάλι, θα πρέπει να στρωθούν και οι δύο στην δουλειά γιατί ο τίτλος του πρωταθλητή σίγουρα θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Ένας τίτλος, ο οποίος βγάζει, στις συνειδήσεις των φιλάθλων τουλάχιστον, τον «άτυπο» νικητή της χρονιάς… Αν ο Παναθηναϊκός πάρει και τον δεύτερο μεγάλο τίτλο της χρονιάς, αναδεικνύεται μεγάλος νικητής και με διαφορά. Αν όμως ο Ολυμπιακός κάνει το νταμπλ, όσο και να υπάρχει το… μαξιλαράκι της Ευρωλίγκας, αυτό δεν θα αρέσει σε κανέναν φίλο των «πρασίνων»... Ποιος θα κάνει το… 2-1 λοιπόν; Θα το ξέρουμε σε λίγο καιρό.  Το καλό πάντως τώρα αρχίζει!


Υ.Γ.: Μπράβο σε όλους τους φιλάθλους που βρέθηκαν στο  γήπεδο. Είναι κάπως μίζερο να λέμε μπράβο στα αυτονόητα, ωστόσο μια επιβράβευση ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Το αντίθετο θά’ λεγα. Κρίμα που πρέπει να πάει… στον διάολο η τιμή του εισιτηρίου για να δούμε ένα  ματς χωρίς καραγκιοζιλίκια… 

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Seis veces campeón

Την ιστορία την γράφουν οι μεγάλοι άνδρες. Όπου μεγάλοι, ο λόγος γίνεται για το μέγεθος της αξίας τους φυσικά. Όταν μάλιστα πρόκειται για μια ομάδα που απαρτίζεται κατά κόρον από τέτοιους άνδρες, τότε αυτόματα γίνεται το αδιαφιλονίκητο φαβορί.


Ως φαβορί πήγε λοιπόν στην Βαρκελώνη και ο Παναθηναϊκός για να διεκδικήσει την έκτη ευρωπαϊκή «κούπα» στην ιστορία του, κατόρθωμα το οποίο θα τον καθιστούσε τον απόλυτο άρχοντα του θεσμού από τις απαρχές του. Απέναντι σε μια τόσο μεγάλη πρόκληση, σιγά μην άφηνε ο Διαμαντίδης και η παρέα του να πάει στα σκουπίδια αυτή η ευκαιρία.


Αφού στον ημιτελικό απέκλεισε την Σιένα, η οποία εξέπληξε όλη την μπασκετική Ευρώπη, αποκλείοντας τον φιναλίστ της περσινής σεζόν, Ολυμπιακό, στα προημιτελικά, δεν θα «κώλωνε» μπροστά στην πολύ υποδεέστερη Μακάμπι, η οποία μάλλον θα πρέπει να είναι υπέρ το δέον ευχαριστημένη και μόνο από τη συμμετοχή της σε αυτόν τον τελικό.

Οι ισραηλινοί σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του αγώνα ακολουθούσαν του «πράσινους» στο σκορ και η διαφορά θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αν η παίκτες του Μπλατ δεν έβαζαν και τα μακρινά σουτ.

Αν και η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά για την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος έχασε για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω τραυματισμού τον Μάριτς και γνώρισε δύο φορές την ήττα από τον «αιώνιο» στο πρωτάθλημα, ήρθε αυτή η μεγάλη επιτυχία για να «σβήσει» όλα τα προηγούμενα.

Αυτό που μένει είναι να δούμε πως θα τελειώσει αυτή η χρονιά για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος διεκδικεί άλλους δύο τίτλους εντός των συνόρων και απέναντί του θα βρει έναν «διψασμένο» για τίτλο Ολυμπιακό. Από την πλευρά του οι «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να βρουν τα ψυχικά αποθέματα να ξεπεράσουν την τρανταχτή απουσία του Νεστέροβιτς και φυσικά να σταματήσουν μια ομάδα που έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα από την Βαρκελώνη για να κάνει άλλο ένα τρεμπλ.
Όλα αυτά βέβαια έρχονται προσεχώς. Για την ώρα υπάρχουν μόνο τα επινίκια… Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στον μεγαλύτερο όλων των ανδρών αυτών. Αναφέρομαι βέβαια στον Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος είναι αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος ευρωπαίοςς παίκτης της δεκαετίας. Όπως ένα  ξεχωριστό μπράβο αξίζει και ο «μαέστρος» Ζέλικο Ομπράντοβιτς που για μια ακόμα φορά έκανε τα μαγικά του στην τακτική, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά στο παρκέ του Παλάου Σαν Τζόρντι.


Και βέβαια, ευτυχώς που υπάρχει και το μπάσκετ και μπορούμε και πλησιάζουμε χώρες όπως η Ισπανία σε αίγλη και κούπες σαν χώρα! Με Έλληνες πρωταγωνιστές, όπως ο Μητσάρας, ο Τσαρτσαρής, ο Φώτσης, αλλά και ο Μπουρούσης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης από τον «αιώνιο» αντίπαλο. Όλοι τους μεγάλοι άντρες που έχουν φέρει την χώρα μας στην ελίτ του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου μπάσκετ και μας έχουν κάνει τόσες φορές περήφανους, ανεξάρτητα από τις… προτιμήσεις του καθενός.

Seis veces campeón λοιπόν (για να μην ξεφεύγω και πολύ από το «ψητό» της ημέρας), όπως έλεγε και ο ισπανός εκφωνητής που άκουγα, γιατί… όπως και να’ χει κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (καλύτερα ισπανικά, παρά κρατικά)… Ευελπιστώ βέβαια πως αυτό που θα αλλάξει είναι η συμπεριφορά των φιλάθλων μέσα και έξω από το γήπεδο στα τα σπουδαία ντέρμπι που ακολουθούν. Ας κάνουν την αρχή οι φίλοι του Παναθηναϊκού που πήραν λίγο από τον ευρωπαϊκό αέρα της Βαρκελώνης και που έκατσαν «παναγίτσες» δίπλα στους ισραηλινούς αντιπάλους τους… Οψόμεθα.



Υ.Γ.: Μεγάλοι άντρες θεωρώ ότι είναι και όσοι έχουν μάθει να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και ξέρουν να αναγνωρίζουν την αξία του άλλου, όποιος και να’ ναι αυτός. Ως τέτοιο θέλω να θεωρώ και εμένα, σε τέτοιους θέλω να πιστεύω ότι απευθύνομαι…