Seis veces campeón

Την ιστορία την γράφουν οι μεγάλοι άνδρες. Όπου μεγάλοι, ο λόγος γίνεται για το μέγεθος της αξίας τους φυσικά. Όταν μάλιστα πρόκειται για μια ομάδα που απαρτίζεται κατά κόρον από τέτοιους άνδρες, τότε αυτόματα γίνεται το αδιαφιλονίκητο φαβορί.

Ως φαβορί πήγε λοιπόν στην Βαρκελώνη και ο Παναθηναϊκός για να διεκδικήσει την έκτη ευρωπαϊκή «κούπα» στην ιστορία του, κατόρθωμα το οποίο θα τον καθιστούσε τον απόλυτο άρχοντα του θεσμού από τις απαρχές του. Απέναντι σε μια τόσο μεγάλη πρόκληση, σιγά μην άφηνε ο Διαμαντίδης και η παρέα του να πάει στα σκουπίδια αυτή η ευκαιρία.

Αφού στον ημιτελικό απέκλεισε την Σιένα, η οποία εξέπληξε όλη την μπασκετική Ευρώπη, αποκλείοντας τον φιναλίστ της περσινής σεζόν, Ολυμπιακό, στα προημιτελικά, δεν θα «κώλωνε» μπροστά στην πολύ υποδεέστερη Μακάμπι, η οποία μάλλον θα πρέπει να είναι υπέρ το δέον ευχαριστημένη και μόνο από τη συμμετοχή της σε αυτόν τον τελικό.

Οι ισραηλινοί σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του αγώνα ακολουθούσαν του «πράσινους» στο σκορ και η διαφορά θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αν η παίκτες του Μπλατ δεν έβαζαν και τα μακρινά σουτ.

Αν και η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά για την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος έχασε για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω τραυματισμού τον Μάριτς και γνώρισε δύο φορές την ήττα από τον «αιώνιο» στο πρωτάθλημα, ήρθε αυτή η μεγάλη επιτυχία για να «σβήσει» όλα τα προηγούμενα.

Αυτό που μένει είναι να δούμε πως θα τελειώσει αυτή η χρονιά για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος διεκδικεί άλλους δύο τίτλους εντός των συνόρων και απέναντί του θα βρει έναν «διψασμένο» για τίτλο Ολυμπιακό. Από την πλευρά του οι «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να βρουν τα ψυχικά αποθέματα να ξεπεράσουν την τρανταχτή απουσία του Νεστέροβιτς και φυσικά να σταματήσουν μια ομάδα που έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα από την Βαρκελώνη για να κάνει άλλο ένα τρεμπλ.

Όλα αυτά βέβαια έρχονται προσεχώς. Για την ώρα υπάρχουν μόνο τα επινίκια… Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στον μεγαλύτερο όλων των ανδρών αυτών. Αναφέρομαι βέβαια στον Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος είναι αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος ευρωπαίοςς παίκτης της δεκαετίας. Όπως ένα  ξεχωριστό μπράβο αξίζει και ο «μαέστρος» Ζέλικο Ομπράντοβιτς που για μια ακόμα φορά έκανε τα μαγικά του στην τακτική, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά στο παρκέ του Παλάου Σαν Τζόρντι.

Και βέβαια, ευτυχώς που υπάρχει και το μπάσκετ και μπορούμε και πλησιάζουμε χώρες όπως η Ισπανία σε αίγλη και κούπες σαν χώρα! Με Έλληνες πρωταγωνιστές, όπως ο Μητσάρας, ο Τσαρτσαρής, ο Φώτσης, αλλά και ο Μπουρούσης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης από τον «αιώνιο» αντίπαλο. Όλοι τους μεγάλοι άντρες που έχουν φέρει την χώρα μας στην ελίτ του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου μπάσκετ και μας έχουν κάνει τόσες φορές περήφανους, ανεξάρτητα από τις… προτιμήσεις του καθενός.

Seis veces campeón λοιπόν (για να μην ξεφεύγω και πολύ από το «ψητό» της ημέρας), όπως έλεγε και ο ισπανός εκφωνητής που άκουγα, γιατί… όπως και να’ χει κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (καλύτερα ισπανικά, παρά κρατικά)… Ευελπιστώ βέβαια πως αυτό που θα αλλάξει είναι η συμπεριφορά των φιλάθλων μέσα και έξω από το γήπεδο στα τα σπουδαία ντέρμπι που ακολουθούν. Ας κάνουν την αρχή οι φίλοι του Παναθηναϊκού που πήραν λίγο από τον ευρωπαϊκό αέρα της Βαρκελώνης και που έκατσαν «παναγίτσες» δίπλα στους ισραηλινούς αντιπάλους τους… Οψόμεθα.

Υ.Γ.: Μεγάλοι άντρες θεωρώ ότι είναι και όσοι έχουν μάθει να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και ξέρουν να αναγνωρίζουν την αξία του άλλου, όποιος και να’ ναι αυτός. Ως τέτοιο θέλω να θεωρώ και εμένα, σε τέτοιους θέλω να πιστεύω ότι απευθύνομαι…