Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Η περίπτωση της εθνικής Γερμανίας…

Όταν μιλάμε για ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας χώρας, συνήθως εννοούμε μια ομάδα ανθρώπων της ίδιας εθνικότητας, οι οποίοι έχουν κληθεί να εκπροσωπήσουν την αντίστοιχη χώρα σε μια διεθνή διοργάνωση. Στην περίπτωση της ομάδας ποδοσφαίρου της Γερμανίας βέβαια ο ορισμός αυτός πάει περίπατο…

Η χώρα της μπύρας είναι φιλόξενη πέραν το δέον, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην εθνική της ομάδα. Γίνεται χρόνια, αλλά φέτος σε μεγαλύτερο βαθμό από ποτέ. Φέτος μάλιστα ο προπονητής της ομάδας, Γιόακιμ Λεβ μπορεί να φτιάξει αν θέλει μια ενδεκάδα με παίκτες, οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απέκτησαν τη γερμανική υπηκοότητα.


Η συγκεκριμένη φιλοσοφία της γερμανικής ομάδας σίγουρα προκαλεί πολλά και ποικίλα σχόλια σε ποδοσφαιρόφιλους αλλά και μη. Τα περισσότερα είναι βέβαια αρνητικά, κυρίως από τους ίδιους τους Γερμανούς. Είναι γνωστό βέβαια ότι ο ρατσισμός στην Γερμανία υπάρχει σε πολύ μεγάλο βαθμό και υπάρχουν πολλές οργανώσεις, όπως το κίνημα των Νεοναζί, που καταφέρεται με ειδεχθείς τρόπους ενάντια σε όσους ζουν στην χώρα τους και δεν είναι βέροι Γερμανοί. Φανατική υποστηρικτής τους φαίνεται πως είναι και η Άνγκελα Μέρκελ, η οποία πριν την έναρξη του Μουντιάλ, δήλωσε πως διαφωνεί με την συγκεκριμένη νοοτροπία της εθνικής ομάδας και πως μόνο όποιος είναι «πραγματικός» Γερμανός αξίζει να φορά τη φανέλα με το εθνόσημο.

Το να προσπαθήσει κάποιος τη γνώμη του καθενός πάνω στο συγκεκριμένο  θέμα νομίζω ότι δεν έχει καμία σημασία, παρά μόνο ματαιοπονεί. Ως τώρα πάντως τα αποτελέσματα δικαιώνουν απόλυτα τον Λεβ και τους παίκτες του, αφού πρόκειται για μια ομάδα που έχει παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο, πολύ πιο θεαματικό από τις παλαιότερες φουρνιές των Γερμανών σε διεθνείς διοργανώσεις. Θέλω να δω επίσης πια θα είναι η αντίδραση των… σκληροπυρηνικών σε περίπτωση που αυτή η ομάδα πετύχει κάποια σημαντική διάκριση σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.


Γιατί όπως και να το κάνουμε, έτσι έχει γίνει το ποδόσφαιρο- ακολουθεί τις γενικότερες διεθνείς εξελίξεις- και αυτό δεν μπορούμε να  το αλλάξουμε. Όταν μάλιστα σκοπός όλων είναι το θέαμα- η ουσία του πιο δημοφιλούς σπορ στον κόσμο- τότε καλό θα είναι να αφήνουμε κάθε ίχνος συντηρητισμού στην άκρη. Πρόκειται άλλωστε για ένα γεγονός που ενώνει ολόκληρο τον κόσμο, δεν τον χωρίζει, ούτε δημιουργεί διχόνοιες. Αρκετές εθνικές ομάδες άλλωστε θα ήθελαν πάρα πολύ να έχουν στο ρόστερ τους έναν Καστίγιο ή οποιονδήποτε άλλο παίκτη και συνεχώς προσπαθούν να το κάνουν σε κάθε καλή ευκαιρία…


Είναι πολύ σημαντικό έτσι κι αλλιώς μια χώρα που κάποτε έδειξε το ρατσιστικό της πρόσωπο με τον χειρότερο τρόπο και το παρελθόν της την βαραίνει δεκαετίες τώρα, να δείχνει- και μέσω του λαοφιλέστατου ποδοσφαίρου- τις φιλικές της προθέσεις προς όλους, δίνοντας έτσι και ένα μήνυμα. Ότι αν προσπαθεί κάποιος, άσχετα με το ποιος είναι και το που βρίσκεται, στο τέλος η προσπάθειά του θα αναγνωριστεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου