Έβγαλε γλώσσα...

Μετά από δεκαπέντε χρόνια αφλογιστίας, μετά από δεκαπέντε χρόνια χωρίς μεγάλο τίτλο, μετά τόσες απογοητεύσεις, ο Ολυμπιακός είναι ξανά πρωταθλητής Ελλάδας στο μπάσκετ.

Μοιάζει σχεδόν σαν ψέμα. Ακόμα κι ο πιο σκληροπυρηνικός οπαδός των ερυθρολεύκων θα χρειαστεί αρκετό καιρό για να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς έχει συμβεί.

Δεν είναι δα και λίγο αυτό που συνέβη. Ο Ολυμπιακός έριξε από τον θρόνο την, κατά γενική ομολογία, καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη την τελευταία εικοσαετία. Αλλά ακόμα πιο αξιοθαύμαστο είναι το πώς συνέβη.  Γιατί συνέβη σχεδόν από το πουθενά.

Όταν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι είδαν ότι τα ηχηρά ονόματα και οι ακριβοπληρωμένες μεταγραφές δεν απέδωσαν, αποφάσισαν να χτίσουν την ομάδα ξεκινώντας πάλι από την αρχή. Οι πρόεδροι του Ολυμπιακού έδωσαν το ελεύθερο σε έναν εκ των κορυφαίων ευρωπαίων προπονητών, να φτιάξει μια νεανική ομάδα, με στόχο να παίξει ελκυστικό μπάσκετ και χωρίς καμία πίεση, να προσπαθήσει για το καλύτερο δυνατό. Ούτως ή άλλως, ασχέτως αποτελέσματος, κανείς δεν θα έριχνε ευθύνες σε αυτούς τους παίκτες εάν τα πράγματα δεν πήγαιναν κατ’ ευχή.

Ωστόσο, αυτό αποδείχθηκε πως ήταν και το κλειδί. Χωρίς την πίεση του κόσμου του, που τόσα χρόνια ξόδεψε κάθε ίχνος υπομονής, περιμένοντας μια μεγάλη διάκριση από τους ερυθρόλευκους, οι παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο οποίος αποδείχθηκεε πως είναι ο μάγος του mentality, είχαν την «ελευθερία» να δουλέψουν απερίσπαστοι βήμα-βήμα, μέρα-μέρα, για… ότι βγει.

Και βγήκε. Γιατί αυτή η ελευθερία έλυσε τα χέρια και τα πόδια των παικτών. Τους μεταμόρφωσε στην κυριολεξία. Είδαμε παίκτες όπως ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας ή ο Μάντζαρης να μετατρέπονται από παγκίτες σε βασικούς πυλώνες της ομάδας. Παίκτες όπως ο Άντιτς, ο Χάινς, ο Γκετσεβίτσιους ή ο… πειραγμένος Κέσελ του τελευταίου μήνα, να μετατρέπονται από ρολίστες μικρομεσαίων ομάδων, σε παίκτες ικανούς να ανταπεξέλθουν στο κορυφαίο επίπεδο. Είδαμε όλους τους ξένους της ομάδας να παίζουν με τέτοιο πάθος, λες και μεγάλωσαν στην Κοκκινιά. Σε αυτούς προστίθενται οι Ντόρσεϊ και Λο που αναμφισβήτητα αποτελούν τις κορυφαίες χειμερινές μεταγραφές στην ιστορία του Ολυμπιακού (και μην ξεχάσουμε πως ειδικά ο Ντόρσεϊ έφτασε στο Λιμάνι εν μέσω… μουρμουρητών) και- δένοντας τάχιστα στον κορμό της ομάδας- η συμβολή τους στην μεταμόρφωση αυτή των Πειραιωτών μετά τα μέσα της χρονιάς ήταν τεράστια.

Αυτή η ελευθερία απέβαλε και τον φόβο των παικτών. Αυτόν τον δισταγμό που εμφανίστηκε στο παρκέ ουκ ολίγες στιγμές. Μερικές από αυτές πολύ καθοριστικές. Όπως τότε στο Βερολίνο που ο Γκριρ αντί να σουτάρει το τρίποντο της νίκης προτίμησε να πασάρει στον εξασθενημένο από τον πυρετό, Μπουρούση. Ή τότε που ο Άκερ προτίμησε το λέι απ, αντί να καρφώσει την μπάλα στην μπασκέτα του ΟΑΚΑ, με το γνωστό αποτέλεσμα. 

Τώρα είδαμε μέτριους σουτέρ, να σουτάρουν λες και είναι τα μεγαλύτερα “πιστόλια” της Ευρώπης. Είδαμε να μετατρέπονται σε αρχισκόρερς, παίκτες που δεν γράφονταν ούτε στις στατιστικές κατηγορίες μέχρι πριν λίγο καιρό. Ακόμα κι ο τελευταίος παίκτης που έμπαινε στο παρκέ δεν φοβόταν να πάρει πάνω του καθοριστικές επιθέσεις. Αλλά και στο αμυντικό κομμάτι ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε πιο αποφασιστικός. Και σίγουρα ένα από τα βασικά κλειδιά της επιτυχίας αυτής ήταν η ανάδειξη αυτής της ομάδας σε κορυφαία της Ευρώπης στο κομμάτι των επιθετικών ριμπάουντ. Ίσως αυτή να ήταν και το μεγαλύτερο από όλα τα φετινά επιτεύγματα του Ντούσαν Ίβκοβιτς στο καθαρά τεχνικό κομμάτι.

Από την άλλη, αυτός ο φόβος και ο δισταγμός θα έλεγε πως μεταφέρθηκε για έναν ανεξήγητο λόγο στους παίκτες του Παναθηναϊκού. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε το φάιναλ φορ της Κωνσταντινούπολης. Όπου όλα πήγαν στραβά για τους πράσινους, οι οποίοι είδαν τον αιώνιο αντίπαλο να κάνει πράγματα και θάματα, φτάνοντας μέχρι την ηρωική κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Σα να τρόμαξε αυτό το επίτευγμα των ερυθρολεύκων, τους παίκτες του Ομπράντοβιτς.

Κι ενώ, στη σειρά των τελικών ο Ολυμπιακός, με κεκτημένη ταχύτητα από την Πόλη, έβγαλε απίστευτη ενέργεια και πάθος μέσα στο παρκέ, δείχνοντας στον μεγάλο του αντίπαλο τις ορέξεις του από πολύ νωρίς, οι παίκτες του τριφυλλιού εμφάνισαν αδυναμίες τις οποίες είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε από τους Πειραιώτες. Έλλειψη καθαρού μυαλού, πολλά λάθη και διστακτικότητα έγιναν κακιά συνήθεια στους πράσινους, με αδικαιολόγητη συχνότητα για την εμπειρία και την κλάση τους.

Δεν πιστεύω ότι η ηλικία κάποιων παικτών έπαιξε ρόλο. Θα έλεγα μάλιστα πως ο τρόπος που ο Ζοτς διαχειρίστηκε την ικανότητα των πολύπειρων αυτών παικτών στο να φέρνουν εις πέρας ακόμα και τις πιο δύσκολες αποστολές, ήταν ο μόνος λόγος που η σειρά οδηγήθηκε σε πέντε παιχνίδια και δεν τελείωσε νωρίτερα. Σε συνδυασμό βέβαια με την επιπολαιότητα του νεαρού της ηλικίας των περισσότερων ερυθρολεύκων και την ανικανότητά τους να διαχειριστούν ένα αποτέλεσμα σε μια έδρα όπως αυτή του Παναθηναϊκού, ειδικά από την στιγμή που επρόκειτο για αγώνες δίχως αύριο για τον τέως πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδας.

Κάπως έτσι συνέβη αυτό που στην αρχή της χρονιάς έμοιαζε ακατόρθωτο. Με τον Ολυμπιακό να παίζει μετά από χρόνια ως Ολυμπιακός. Ως την ομάδα που ο κόσμος της έχει συνηθίσει να βλέπει πρώτη σε όλα τα σπορ εντός των συνόρων. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι φέτος ακόμα και οι διαιτητές αντιμετώπισαν με διαφορετικό τρόπο τους ερυθρόλευκους, συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά κανέναν ρόλο δεν έπαιξε η διαιτησία, στο τελικό 3-2 της σειράς των τελικών, ωστόσο είδαμε τις σφυρίχτρες να σφυρίζουν με μεγαλύτερο σεβασμό για τους φετινούς πρωταθλητές από ότι είχαμε συνηθίσει.

Μέσα σε συνθήκες απόλυτης αταραξίας, οι παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς, κατάφεραν να βελτιώνονται συνεχώς μέσα από τις προπονήσεις και να σκληραγωγούνται μέσα από τα παιχνίδια έφτασαν σε ένα αλησμόνητο νταμπλ.

Έκλεισαν με τον ιδανικό τρόπο μια χρονιά, την οποία θα πρέπει όλοι οι φίλοι του μπάσκετ να γράψουν σε DVD, γιατί αποτελεί σεμινάριο. Η ομάδα αυτή παρέδωσε μαθήματα… μετάλλου. Είναι το απόλυτο παράδειγμα της ομάδας που μόνο με αδιάκοπη προσπάθεια φτάνει στην κορυφή. Αλλά είναι και ένα μάθημα για όλους τους Έλληνες φιλάθλους, οι οποίοι στην πρώτη αποτυχία έχουν μάθει να τα χώνουν στους παίκτες και να ψάχνουν συνεχώς για υπαίτιους. Καιρός λοιπόν να δουν πως όταν αφήνεις χώρο σε κάποιον να εξελιχθεί, χωρίς πίεση και κατά συνέπεια, άγχος, φόβο δισταγμό, μπορεί να κάνει θαύματα…

Για το φινάλε θέλω να αναφερθώ στον Βασίλη Σπανούλη (και για τον οποίο σκοπίμως δεν αναφέρθηκα νωρίτερα, γιατί είναι ένα άρθρο μόνος του), για τον οποίο η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό ήταν ένα στοίχημα. Σήμερα δικαιώθηκε. Όχι δεν δικαιώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, γιατί αν έχανε από τον Παναθηναϊκό το πρωτάθλημα θα το έφερε βαρέως και η τεράστια ευρωπαϊκή επιτυχία θα μετριαζόταν. Ναι, παράδειγμα προς μίμηση η προσπάθεια των πιτσιρικάδων του Ολυμπιακού και ο πρωτόγνωρος αλτρουισμός των ξένων του, ωστόσο ένα πολύ μεγάλο μερίδιο αυτής της επιτυχίας ανήκει σε αυτόν, στον φυσικό της ηγέτη. Η κίνησή του να βγάλει την γλώσσα επιδεκτικά προς τους πρώην συμπαίκτες του μετά από ένα μεγάλο τρίποντο ήταν χαρακτηριστική. Με την καθοδήγηση του Kill Bill όλη τη χρονιά έβγαλε γλώσσα μαζί του ολόκληρος ο Ολυμπιακός. Κι όταν κάποιος βγάζει γλώσσα, φυσικό είναι να περιμένει απάντηση. Πλέον οι αιώνιες κόντρες στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες. Αναμένουμε την απάντηση λοιπόν και προσβλέπουμε στα καλύτερα που έρχονται…

Ο Ντιρκ, το Ντάλας και το δαχτυλίδι…

Αν δεν ήσουν κάτοικος του Μαϊάμι και φανατικός υποστηρικτής των Χιτ, σου αρέσει το μπάσκετ και παρακολουθούσες τους τελικούς του ΝΒΑ, νομίζω ότι ανυπομονούσες για ένα μόνο πράγμα. Να δεις τον Ντιρκ Νοβίτσκι και την παρέα του να σηκώνουν το πρώτο τους τρόπαιο στην καριέρα τους και πρώτο τίτλο στην ιστορία των Μάβερικς.

Προς τέρψιν, λοιπόν, όλων, η ομάδα του μεγάλου Γερμανού νίκησε για τέταρτη φορά τις «φωτιές» του Μαϊάμι και μέσα στο σπίτι τους πήρε την πολυπόθητη «κούπα», γράφοντας ιστορία με χρυσά γράμματα. Σε μια σειρά τελικών που θα κάνουμε πολύ καιρό να ξεχάσουμε ο Νοβίτσκι έδειξε χαρακτήρα και δεν λύγισε από το βάρος του αουτσάιντερ, αλλά έχοντας όλες τις πιθανότητες εναντίον του, έκανε αυτό που στην αρχή της χρονιάς ίσως φαινόταν αστείο.

Πραγματοποιώντας εμφανίσεις- χάιλαιτ σε όλη την διάρκεια των πλέι οφ και έχοντας πριν «σκουπίσει» τους πρωταθλητές Λέικερς του Κόμπε Μπράιναντ ξεκίνησε με μειονέκτημα έδρας μια σειρά τελικών, έχοντας να αντιμετωπίσει το απόλυτο φαβορί από το ξεκίνημα της σεζόν, την ομάδα των Big Three. Την ομάδα του «Βασιλιά» Λεμπρόν Τζέιμς, του Ντουέιν Ουέιντ και του Κρις Μπος. Και όμως από το πρώτο κιόλας ματς ο Ντιρκ έδειξε ότι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Έχασε το πρώτο ματς, όμως ήταν αυτός που σχεδόν μόνος του γύρισε ένα ματς που οχτώ λεπτά πριν το τέλος έμοιαζε χαμένο, με το Ντάλας να χάνει με δεκαπέντε πόντους, κάνοντας το μπρέικ. Και όταν πάλι το Μαϊάμι άλωσε την έδρα των Μάβερικς, κάνοντας το 2-1 στην σειρά και με τον Νοβίτσκι να αστοχεί στο καθοριστικό σουτ που θα μπορούσε να στείλει το ματς στην παράταση, ο Γερμανός δεν το έβαλε κάτω. Όχι μόνο έβγαλε όλο το τέταρτο ματς με γρίπη, αλλά ήταν και αυτός που πήρε την ομάδα του από το χέρι και την οδήγησε στην ισοφάριση και στην συνέχεια  στο 3-2.  

Με τον Λεμπρον μάλιστα να έχει μείνει από καύσιμα, ειδικά στα κρίσιμα σημεία των τελικών και τους υπόλοιπους Χιτ να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το αμυντικό παιχνίδι των Μαβς, θα περίμενε κανείς μια αντίδραση από το Μαϊάμι, από την  στιγμή μάλιστα που η σειρά επέστρεφε για να ολοκληρωθεί στο σπίτι τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ. Οι Μάβερικς απέδειξαν ότι τα χρόνια και τα προγνωστικά δεν παίζουν μπάσκετ, παρά μόνο οι ομάδες. Και στο παρκέ του γηπέδου υπήρχε μόνο μια ομάδα. Τι και αν ο Νοβίτσκι «έσπασε» τα καλάθια στο πρώτο ημίχρονο. Τι και αν οι Χιτ προσπαθούσαν με κάποια ξεσπάσματα των αστεριών τους να μείνουν ζωντανοί. Την κρίσιμη στιγμή ο Ντιρκ ήταν παρών, όπως πάντα όταν το ματς πλησιάζει προς το τέλος του και είναι η στιγμή για τους μεγάλους παίκτες. «Ζεστός» και έχοντας και την τεράστια βοήθεια των συμπαικτών του. Πώς να το χάσει λοιπόν;

Το τελικό 105-95 του έκτου τελικού ήταν το φινάλε μιας ονειρεμένης σειράς. Μιας σειράς τελικών που θα μείνει στην ιστορία. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία του αθλήματος ήταν μέσα στο παρκέ σε αυτούς τους τελικούς. Νοβίτσκι, Τζέιμς, Ουέιντ, Μπος, Κιντ. Για τον Γερμανό των τόσων ατομικών διακρίσεων, ήρθε επιτέλους και το πολυπόθητο δαχτυλίδι που ολοκληρώνει με τον ιδανικό τρόπο το παζλ της τεράστιας καριέρας του. Ο Ουέιντ έχασε την ευκαιρία να κάνει το δύο στα δύο σε τελικούς απέναντι στους Μάβερικς, ενώ ο Λεμπρον έχασε για ακόμα μια φορά σε τελικούς. Σίγουρα και τους δύο, όπως και τον Μπος θα τους ακολουθεί για καιρό αυτή η ήττα, μέχρι τουλάχιστον να καταφέρουν αυτό που για πολλούς μοιάζει θέμα χρόνου. Όπως και να ‘ χει πάντως η συντριβή τους από τον Ντιρκ και την αρμάδα του αποτελεί πληγή στην κατά τα άλλα λαμπρή καριέρα τους. Ο Τζέισον Κιντ  επίσης αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Βασικός και αναντικατάστατος στα 38 του και έχοντας χάσει δύο τελικούς στο παρελθόν, ήρθε σε αυτά τα παιχνίδια για να κάνει μερικά από τα πιο μεστά παιχνίδια της καριέρας του. Δημιουργία, εξαιρετική άμυνα, κρίσιμα καλάθια, τα έκανε όλα και συνέφερε, δείχνοντας περίτρανα πως το μπάσκετ δεν ξεχνιέται και δίκαια αξίζει να συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα πλέι μέικερ όλων των εποχών.

Μιλώντας όμως για παίκτες μεμονωμένα και όχι για την ομάδα του Ντάλας χάνεις την ουσία. Και η ουσία είναι πως αυτή η ομάδα αποτελεί τρανό δείγμα του μεγαλείου του ομαδικού αθλητισμού, ο οποίος δεν χωρά βεντετισμούς και μπορεί να κάνει και τους ειδικούς να μοιάζουν με τον τελευταίο παίκτη του στοιχήματος. Η ομάδα του Ρικ Καρλάιλ στηρίχθηκε σε ένα σύνολο που το χαρακτήρισαν «γερόντια», όμως έδειξε την οξυδέρκεια και την αποτελεσματικότητα που άλλοι θα χρειαστούν πολύ καιρό για να την φτάσουν. Και μάλιστα καλά θα κάνουν να μιμηθούν αυτά τα γερόντια αν θέλουν να βελτιώσουν κάτι από το παιχνίδι τους στο μέλλον… Ακόμα και όταν ο μεγάλος Ντιρκ Νοβίτκσι «κόλλαγε» πάντα υπήρχε κάποιος στην πλάτη του για να τον καλύψει. Είτε ήταν βασικός, είτε προερχόταν από τις τελευταίες θέσεις του πάγκου.

Αυτό είναι που κάνει ακόμα πιο ξεχωριστή την επιτυχία της ομάδας αυτής. Έχουμε πολλά χρόνια να δούμε στο ΝΒΑ ομάδα με τέτοιο πλουραλισμό, τέτοιο πάθος  και τέτοια μαχητικότητα για τη νίκη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αλλά και τόσο καλή ομαδική λειτουργία, που ξέρει ποια είναι τα κενά της και κάνει το καλύτερο δυνατό για να τα καλύψει, που συνδυάζει την ικανότητα με το μυαλωμένο παιχνίδι. Αυτοί ήταν οι Ντάλας Μάβερικς του Ντιρκ Νοβίτσκι που αν και ήταν ο καλύτερος, δεν έβαλε στιγμή τον εαυτό του πάνω από την ομάδα. Αυτό είναι το μεγαλείο τους. Πρωταθλητές και πολυτιμότερος παίκτης πανάξια και μακάρι να δούμε και άλλα παρόμοια παραδείγματα στο μέλλον. Kόντρα στους Big Three και σε άλλους Big Three… Γιατί τότε είναι που φαίνονται οι σπουδαίοι!

Φοβού τους… αποκλεισμένους!

Πριν την έναρξη του φετινού τελικού Κυπέλλου στο Μπάσκετ ανάμεσα στους δύο «αιωνίους» υπήρχε ξεκάθαρο φαβορί. Μην τα ξαναλέμε… Λίγο η κεκτημένη ταχύτητα με την οποία ερχόταν ο Παναθηναϊκός από την Βαρκελώνη, λίγο οι σημαντικές απώλειες του Ολυμπιακού και μπλα, μπλα, μπλα… είχαν δώσει στους «πράσινους» την pole position. Όταν όμως στο παρκέ βρίσκονται δύο από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη- αν όχι οι κορυφαίες- ποτέ δεν μπορεί ο μέσος φίλαθλος που βλέπει το ματς να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Όλα είναι ρευστά μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο…  

Για να περάσουμε όμως στο δια ταύτα, σήμερα υπήρχε μεγάλος νικητής και αυτός ήταν ο Ολυμπιακός. Όχι βέβαια γιατί πήρε κανέναν σούπερ τίτλο, αλλά γιατί κέρδισε πολλά άλλα πιο σημαντικά. Κατ’ αρχάς κέρδισε- καθαρά και δίκαια- τον, μόλις λίγες μέρες πριν εστεμμένο, πρωταθλητή Ευρώπης. Πράγμα που, κατά την γνώμη μου, αποτελούσε μονόδρομο για τους «ερυθρόλευκους» πριν από την έναρξη του αγώνα. Και αυτό γιατί όλοι γνώριζαν ότι για την ομάδα του Ομπράντοβιτς μια επικείμενη ήττα θα πέρναγε… στα ψιλά μετά από την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης. Για τον Ολυμπιακό όμως ενδεχόμενη ήττα θα σήμαινε ένδειξη συμπτωμάτων παλαιότερων χρόνων. Θα σήμαινε πισωγύρισμα...

Κυρίως γιατί μετά τον απρόσμενο αποκλεισμό του από το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα, το μόνο που του απέμεινε για αν σώσει την χρονιά ήταν οι «εγχώριοι» τίτλοι. Το Κύπελλο λοιπόν έγινε μια γρήγορη αγχολυτική δόση, την στιγμή που πιθανή απώλειά του θα έκανε τα πόδια των παικτών ακόμα πιο βαριά για τη συνέχεια. Τη συνέχεια μιας χρονιάς που ξεκίνησε με πολλές φιλοδοξίες.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Αντίθετα, οι παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς έβγαλαν στο παρκέ όλο τους το πάθος για την κούπα, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, καταφέρνοντας να επιβάλουν τον δικό τους ρυθμό στον τελικό. Βέβαια το πάθος πολλές φορές γίνεται αιτία για επιπόλαια λάθη, τα οποία δεν έλειψαν από την ομάδα του Πειραιά, όμως εν τέλει δεν αποδείχθηκαν μοιραία.  Το πάθος λοιπόν και η θέληση υπερίσχυσαν των όποιων τακτικών έβγαλε από το… καπέλο του ο «Ζοτς» στην προσπάθειά του να «κλέψει» το ματς και κάπως έτσι ο Ολυμπιακός έφτασε στην τρίτη του φετινή νίκη σε ισάριθμα ματς κόντρα στον μεγάλο του αντίπαλο.

Κάτι που αποτελεί μάλλον και το μόνο στοιχείο που είναι ικανό να προβληματίσει τους υποστηρικτές του «τριφυλλιού» και το οποίο αποτελεί το σημείο εκκίνησης για το υπόλοιπο της σεζόν, μέχρι την ανάδειξη του πρωταθλητή. Γιατί όπως και να’ χει, τρεις απανωτές νίκες κόντρα στον κάτοχο της Ευρωλίγκα, είναι από μόνο του ένας λόγος για να περηφανεύεται κανείς. Χωρίς όμως να φτάνει σε σημεία έπαρσης πέραν του δέοντος, γιατί τα ζόρικα τώρα αρχίζουν και, ως γνωστόν, καλύτερα γελάει όποιος γελάει τελευταίος.

Και επειδή σίγουρα καμιά ομάδα δεν θέλει να κλείσει τη χρονιά με σκυμμένο το κεφάλι, θα πρέπει να στρωθούν και οι δύο στην δουλειά γιατί ο τίτλος του πρωταθλητή σίγουρα θα κριθεί στις λεπτομέρειες. Ένας τίτλος, ο οποίος βγάζει, στις συνειδήσεις των φιλάθλων τουλάχιστον, τον «άτυπο» νικητή της χρονιάς… Αν ο Παναθηναϊκός πάρει και τον δεύτερο μεγάλο τίτλο της χρονιάς, αναδεικνύεται μεγάλος νικητής και με διαφορά. Αν όμως ο Ολυμπιακός κάνει το νταμπλ, όσο και να υπάρχει το… μαξιλαράκι της Ευρωλίγκας, αυτό δεν θα αρέσει σε κανέναν φίλο των «πρασίνων»... Ποιος θα κάνει το… 2-1 λοιπόν; Θα το ξέρουμε σε λίγο καιρό.  Το καλό πάντως τώρα αρχίζει!

Υ.Γ.: Μπράβο σε όλους τους φιλάθλους που βρέθηκαν στο  γήπεδο. Είναι κάπως μίζερο να λέμε μπράβο στα αυτονόητα, ωστόσο μια επιβράβευση ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Το αντίθετο θά’ λεγα. Κρίμα που πρέπει να πάει… στον διάολο η τιμή του εισιτηρίου για να δούμε ένα  ματς χωρίς καραγκιοζιλίκια… 

Seis veces campeón

Την ιστορία την γράφουν οι μεγάλοι άνδρες. Όπου μεγάλοι, ο λόγος γίνεται για το μέγεθος της αξίας τους φυσικά. Όταν μάλιστα πρόκειται για μια ομάδα που απαρτίζεται κατά κόρον από τέτοιους άνδρες, τότε αυτόματα γίνεται το αδιαφιλονίκητο φαβορί.

Ως φαβορί πήγε λοιπόν στην Βαρκελώνη και ο Παναθηναϊκός για να διεκδικήσει την έκτη ευρωπαϊκή «κούπα» στην ιστορία του, κατόρθωμα το οποίο θα τον καθιστούσε τον απόλυτο άρχοντα του θεσμού από τις απαρχές του. Απέναντι σε μια τόσο μεγάλη πρόκληση, σιγά μην άφηνε ο Διαμαντίδης και η παρέα του να πάει στα σκουπίδια αυτή η ευκαιρία.

Αφού στον ημιτελικό απέκλεισε την Σιένα, η οποία εξέπληξε όλη την μπασκετική Ευρώπη, αποκλείοντας τον φιναλίστ της περσινής σεζόν, Ολυμπιακό, στα προημιτελικά, δεν θα «κώλωνε» μπροστά στην πολύ υποδεέστερη Μακάμπι, η οποία μάλλον θα πρέπει να είναι υπέρ το δέον ευχαριστημένη και μόνο από τη συμμετοχή της σε αυτόν τον τελικό.

Οι ισραηλινοί σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του αγώνα ακολουθούσαν του «πράσινους» στο σκορ και η διαφορά θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αν η παίκτες του Μπλατ δεν έβαζαν και τα μακρινά σουτ.

Αν και η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά για την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος έχασε για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω τραυματισμού τον Μάριτς και γνώρισε δύο φορές την ήττα από τον «αιώνιο» στο πρωτάθλημα, ήρθε αυτή η μεγάλη επιτυχία για να «σβήσει» όλα τα προηγούμενα.

Αυτό που μένει είναι να δούμε πως θα τελειώσει αυτή η χρονιά για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος διεκδικεί άλλους δύο τίτλους εντός των συνόρων και απέναντί του θα βρει έναν «διψασμένο» για τίτλο Ολυμπιακό. Από την πλευρά του οι «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να βρουν τα ψυχικά αποθέματα να ξεπεράσουν την τρανταχτή απουσία του Νεστέροβιτς και φυσικά να σταματήσουν μια ομάδα που έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα από την Βαρκελώνη για να κάνει άλλο ένα τρεμπλ.

Όλα αυτά βέβαια έρχονται προσεχώς. Για την ώρα υπάρχουν μόνο τα επινίκια… Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στον μεγαλύτερο όλων των ανδρών αυτών. Αναφέρομαι βέβαια στον Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος είναι αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος ευρωπαίοςς παίκτης της δεκαετίας. Όπως ένα  ξεχωριστό μπράβο αξίζει και ο «μαέστρος» Ζέλικο Ομπράντοβιτς που για μια ακόμα φορά έκανε τα μαγικά του στην τακτική, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά στο παρκέ του Παλάου Σαν Τζόρντι.

Και βέβαια, ευτυχώς που υπάρχει και το μπάσκετ και μπορούμε και πλησιάζουμε χώρες όπως η Ισπανία σε αίγλη και κούπες σαν χώρα! Με Έλληνες πρωταγωνιστές, όπως ο Μητσάρας, ο Τσαρτσαρής, ο Φώτσης, αλλά και ο Μπουρούσης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης από τον «αιώνιο» αντίπαλο. Όλοι τους μεγάλοι άντρες που έχουν φέρει την χώρα μας στην ελίτ του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου μπάσκετ και μας έχουν κάνει τόσες φορές περήφανους, ανεξάρτητα από τις… προτιμήσεις του καθενός.

Seis veces campeón λοιπόν (για να μην ξεφεύγω και πολύ από το «ψητό» της ημέρας), όπως έλεγε και ο ισπανός εκφωνητής που άκουγα, γιατί… όπως και να’ χει κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (καλύτερα ισπανικά, παρά κρατικά)… Ευελπιστώ βέβαια πως αυτό που θα αλλάξει είναι η συμπεριφορά των φιλάθλων μέσα και έξω από το γήπεδο στα τα σπουδαία ντέρμπι που ακολουθούν. Ας κάνουν την αρχή οι φίλοι του Παναθηναϊκού που πήραν λίγο από τον ευρωπαϊκό αέρα της Βαρκελώνης και που έκατσαν «παναγίτσες» δίπλα στους ισραηλινούς αντιπάλους τους… Οψόμεθα.

Υ.Γ.: Μεγάλοι άντρες θεωρώ ότι είναι και όσοι έχουν μάθει να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και ξέρουν να αναγνωρίζουν την αξία του άλλου, όποιος και να’ ναι αυτός. Ως τέτοιο θέλω να θεωρώ και εμένα, σε τέτοιους θέλω να πιστεύω ότι απευθύνομαι…

Περί ερασιτεχνισμού…

Αφορμή για να γραφτούν τα όσα πρόκειται να διαβάσετε αμέσως παρακάτω αποτέλεσε η νέα καμπάνια του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, «Ολυμπιακός 2020», η οποία ξεκίνησε με σκοπό τη διάσωση των αθλητικών τμημάτων της ομάδας που εδώ και καιρό διανύουν μια πολύ δύσκολη περίοδο από οικονομικής πλευράς και ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Πριν ξεκινήσουμε βέβαια θα πρέπει κατ’ αρχάς να ορίσουμε τα στοιχειώδη, έτσι ώστε να έχουμε όλοι μια καθαρή άποψη για το αντικείμενο… Τι σημαίνει λοιπόν «ερασιτέχνης»;

Αν ανοίξουμε ένα ταπεινό λεξικό και ψάξουμε στη σχετική σελίδα θα δούμε κάτι τέτοιο: Ερασιτέχνης: 1. αυτός που ασχολείται με κάτι από ευχαρίστηση, όχι επαγγελματικά ή με σκοπό το οικονομικό κέρδος. 2. (κακόσημο) αυτός που δε διαθέτει επαγγελματισμό, οργανωτικότητα ή ειδικές γνώσεις, αλλά χαρακτηρίζεται από προχειρότητα κι ανευθυνότητα.

                   

Αναφερόμενος στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό, λοιπόν, προσωπικά μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω με ποια από τις δύο παραπάνω έννοιες απαντάται η συγκεκριμένη λέξη… Και αναρωτιέμαι… οι κύριοι κύριοι που ενεπλάκησαν κατά καιρούς σε αυτό τον χώρο τι έιχαν στο μυαλό τους; Όταν έπαιρναν στα χέρια τους την τύχη κάποιων από τα ιστορικότερα τμήματα του ερυθρόλευκου σωματείου, το έκανα πραγματικά από ευχαρίστηση, πέρα από ιδιοτελείς στόχους και βλέψεις; Και αν ναι, ήταν τόσο αγνές οι προθέσεις τους, κοιτάζοντας μόνο να κάνουν το καλύτερο δυνατό με σκοπό να οδηγήσουν τα τμήματα σε επιτυχίες, ώστε έφτασαν σε σημείο να μην γνωρίζουν απλές τεχνοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες θα έθεταν σε έλεγχο τα οικονομικά των ομάδων, ώστε να μην φτάσουμε στο σημερινό χάος; Τόση πια προχειρότητα και ανευθυνότητα;

 

                                      

Και τώρα ξαφνικά έρχονται αυτοί οι κύριοι μαζί με άλλους νεότερους για να βάλουν μια τάξη σε αυτό το χάος και να σώσουν την κατάσταση! Και ζητούν και την συνδρομή του κόσμου… Απευθύνονται λοιπόν στο κλασσικό θύμα, τον κόσμο της ομάδας και ζητούν την συνδρομή του. Όχι, δεν θα έκανα τόσο μεγάλο θέμα για το χρηματικό ποσό που ζητιανεύουν μέσω sms και το οποίο είναι αμελητέο, αλλά είναι το γαμώτο. Γιατί να φτάσει ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός στο χείλος του γκρεμού. Με σωματεία που έχουν προσφέρει εκατοντάδες διακρίσεις και μεγάλες συγκινήσεις στον κόσμο της ομάδας  όλα αυτά τα χρόνια; Τη στιγμή που όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε πολύ καλά το πόθεν έσχες των ατόμων που βρίσκονταν τόσα χρόνια στο τιμόνι του.

Τέλος πάντων, το να μεμψιμοιρώ δεν είναι ο σκοπός μου. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Το θέμα είναι μέσα από όλη αυτή την κατάσταση να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα, να υπάρξει φυσικά ένα αίσιο τέλος και να μάθουμε όλοι από τα λάθη του παρελθόντος. Και οι άμεσα εμπλεκόμενοι, αλλά και ο κάθε απλός φίλαθλος, ο οποίος, καλώς ή κακώς, δεν έχει «ερασιτεχνική» συνείδηση (με την καλή έννοια…) και κατά την προσωπική μου ταπεινή άποψη είναι και αυτός συνένοχος στο έγκλημα. 

Και φυσικά όλα αυτά δεν έχουν στόχο μόνο τον Ολυμπιακό… Δεν πρόκειται για κακόβουλη και στοχευμένη επίθεση. Απλά με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα καλό είναι να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε όλοι και για αυτά τα τμήματα, ασχέτως οπαδικών προτιμήσεων, τα οποία πραγματικά αξίζουν της προσοχής του φίλαθλου κόσμου. Δεν είναι δυνατόν στις μεγαλύτερες και ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας να επικρατεί αλαλούμ επί παντός επιστητού, τη στιγμή που- δόξα τω Θεώ- υπάρχουν πολύ μικρότερα σωματεία τα οποία κάνουν εξαιρετική δουλειά, ειδικά στον τομέα της παραγωγής αθλητών, με πολύ λιγότερα χρήματα…(ότι και αν λέει αυτό…).

Αντί επιλόγου, θα καλέσω άπαντες- και μενα μαζί- να είμαστε από δω και στο εξής πιο κοντά σε αυτά τα τμήματα και τους αθλητές, οι οποίοι είναι ήρωες και μόνο που συνεχίζουν να αγωνίζονται κάτω από αυτές τις συνθήκες, δίνοντας αξία στην έννοια του ερασιτεχνισμού και ακόμα να είμαστε πιο προσεκτικοί στο ποιους δίνουμε το δικαίωμα να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες των σωματείων αυτών…

Δεν μας αξίζουν τέτοιες πολυτέλειες…

Χθες ένα παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είδα εν δράσει από κοντά το αθλητικό- και όχι μόνο- πρότυπό μου. Τον Ζινεντίν Ζιντάν.

Από την πρώτη κιόλας μέρα που εκδόθηκαν τα εισιτήρια για τον φιλανθρωπικό αγώνα των φίλων του Ζιζού και του Ρονάλντο με τους παλαίμαχους του Ολυμπιακού, έτρεξα να προμηθευτώ το «μαγικό» χαρτάκι…

Η χαρά μου μόλις αντίκρισα τον Μάγο και τους υπόλοιπους παικταράδες που βρέθηκαν στον αγωνιστικό χώρο δεν περιγράφεται με λόγια. Πιστεύω όλοι μπορείτε να καταλάβετε πόσο ξεχωριστό είναι το συναίσθημα να ζεις μέσα στην στιγμή αυτή που ένα όνειρό σου εκπληρώνεται.

Ωστόσο, από την άλλη πλευρά μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα κιόλας γιατί, δυστυχώς, συνειδητοποίησα κάποια άλλα πράγματα. Δεν μας αξίζουν τέτοιες πολυτέλειες σαν λαός. Γιατί το ελληνικό κοινό δεν μπορεί να εκτιμήσει το ιερό καθήκον που εκπληρώνεται από έναν άνθρωπο, όντας παρών σε μια εκδήλωση με έναν τέτοιο ιερό σκοπό…

Αρχικά, αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στον Βαγγέλη τον Μαρινάκη που φρόντισε να αγοράσει τα δέκα χιλιάδες εισιτήρια που έμειναν απούλητα και τα μοίρασε σε σχολεία προκειμένου να γεμίσει το γήπεδο  και δεν γίνουμε διεθνώς ρεζίλι. Κατά δεύτερον, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το γεγονός ότι από την εξέδρα ακουστήκανε τόσα υβριστικά συνθήματα κατά πάντων σε ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι χωρίς σκοπιμότητα. Τρίτο και κυριότερο είναι το γεγονός ότι το τέλος του αγώνα ακολούθησαν διθυραμβικά σχόλια- από «χρωματισμένα» βέβαια μέσα- αναφορικά με το ότι ο Ολυμπιακός έδειξε «πως γίνετα黨στους αντιπάλους, ότι έδειξε το μεγαλείο του και τέτοιες μπαρούφες, αντί να ευχαριστούν τον Θεό που είχαν την τύχη να έρθουν έτσι οι συγκυρίες και να διοργανώσει αυτό το σπουδαίο φιλικό…

Το δυστυχές της υπόθεσης είναι ότι κάποια άτομα «πιάνονται» από τα όσα γράφει ο κάθε δημοσιογραφίσκος και νομίζουν ξαφνικά ότι ανήκουν σε μια ποδοσφαιρική «Αρεία Φυλή». Αυτός είναι ο φασισμός που καλλιεργούν τα Μέσα στην χώρα αυτή δυστυχώς και αυτοί είμαστε και εμείς οι άμεσοι αποδέκτες…  Δυστυχώς αν κοιτάξουμε λίγο το πώς λειτουργούν τα πράγματα στο  εξωτερικό, θα συνειδητοποιήσουμε ότι το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε τα πολλά πολλά- όλοι και όχι μόνο όσους «θίγει» το συγκεκριμένο κείμενο- γιατί έχουμε ποπλύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε… Και πάνω απ’ όλα να ψάξουμε να βρούμε τον άνθρωπο μέσα μας!

Οι νικητές και οι ηττημένοι…

Τα παιδιά αυτά είναι η ζωντανή απόδειξη ότι είναι εντελώς ηλίθιο να φανατιζόμαστε για ένα σπορ, αντί να προσπαθήσουμε να το απολαύσουμε στην ουσία του, πέρα από κάθε ίχνος πώρωσης, η οποία κατ’ επέκταση δημιουργεί τη βία στα γήπεδα. Σε ποιους αναφέρομαι; Στην παρέα των πιτσιρικάδων Σέρβων που αποτελείται από τον Μίλος Τεόντοσιτς από πλευράς Ολυμπιακού και τον Νόβιτσα Βελίτσκοβιτς της Ρεάλ, μαζί με τον φίλο του και συμπαίκτη του στη «βασίλισσα», Άντε Τόμιτς.

Χθες ως γνωστόν οι δύο πρώτοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους δεύτερους στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για τον αγώνα των «ερυθρόλευκων» με την ισπανική ομάδα στο εναρκτήριο ματς της φετινής Ευρωλίγκα. Μέχρι εκεί όμως γιατί από τη στιγμή που ακούστηκε η κόρνα της λήξης οι τέσσερεις πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δεν είχαν φυσικά να χωρίσουν τίποτα.

Μάλιστα, για να φτιάξει το κέφι των ηττημένων, ο «παλιός» Μίλος Τεόντοσιτς πήρε τον συμπαίκτη του, Μάρκο Κέσελι και τους άλλους δύο φιλοξενούμενους και τους έκανε μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα… Γύρω στις δυόμιση μετά τα μεσάνυχτα ο δρόμος τους, τους έφερε και σε ένα από τα πιο γνωστά κλαμπ αισθησιακού περιεχομένου της πρωτεύουσας. Τα παιδιά του’ δωσαν και κατάλαβε (δεν θα μπω σε περεταίρω λεπτομέρειες- είπαμε), ενώ σιγοτραγούδησαν- όσο ήξεραν φυσικά- και κάποια από τα τραγούδια του Ολυμπιακού, όταν ο dj αποφάσισε να τιμήσει με αυτό τον τρόπο την παρουσία της παρέας στο μαγαζί.

Λίγο μετά τις τέσσερεις, αποχώρησαν χορτασμένοι όλοι μαζί, άγνωστο για πού, με την παρέα να φαίνεται πως είχε ήδη ξεχάσει τα αγωνιστικά, όντας έτοιμοι να απολαύσουν το ρεπό τους, αφού αύριο όλοι τους θα επιστρέψουν ξανά στις προπονήσεις για τη μακρά σεζόν που τους περιμένει.

Τόσο απλά και καθημερινά πράγματα, που μας δείχνουν πόσο ανόητο είναι να καθόμαστε και να τσακωνόμαστε για τέτοιου είδους πράγματα. Είναι σίγουρα ωραίο να βλέπεις τον κόσμο να υποστηρίζει με πάθος την ομάδα του, όμως όλα αυτά στα χρονικά πλαίσια που διαρκεί ένας αγώνας. Από κει και πέρα όλοι είμαστε άτομα που δεν έχουμε τίποτα να διαχωρίσουμε τίποτα, αλλά αντίθετα έχουμε πολλά να μοιραστούμε, ειδικά τις δύσκολες περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, όπου χρειάζεται να επιστρατεύσουμε όλοι μας το αληθινό ομαδικό πνεύμα για να ανταπεξέλθουμε στις όποιες αντιξοότητες…