Χθες ένα παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είδα εν δράσει από κοντά το αθλητικό- και όχι μόνο- πρότυπό μου. Τον Ζινεντίν Ζιντάν.
Από την πρώτη κιόλας μέρα που εκδόθηκαν τα εισιτήρια για τον φιλανθρωπικό αγώνα των φίλων του Ζιζού και του Ρονάλντο με τους παλαίμαχους του Ολυμπιακού, έτρεξα να προμηθευτώ το «μαγικό» χαρτάκι…
Η χαρά μου μόλις αντίκρισα τον Μάγο και τους υπόλοιπους παικταράδες που βρέθηκαν στον αγωνιστικό χώρο δεν περιγράφεται με λόγια. Πιστεύω όλοι μπορείτε να καταλάβετε πόσο ξεχωριστό είναι το συναίσθημα να ζεις μέσα στην στιγμή αυτή που ένα όνειρό σου εκπληρώνεται.
Ωστόσο, από την άλλη πλευρά μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα κιόλας γιατί, δυστυχώς, συνειδητοποίησα κάποια άλλα πράγματα. Δεν μας αξίζουν τέτοιες πολυτέλειες σαν λαός. Γιατί το ελληνικό κοινό δεν μπορεί να εκτιμήσει το ιερό καθήκον που εκπληρώνεται από έναν άνθρωπο, όντας παρών σε μια εκδήλωση με έναν τέτοιο ιερό σκοπό…
Αρχικά, αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στον Βαγγέλη τον Μαρινάκη που φρόντισε να αγοράσει τα δέκα χιλιάδες εισιτήρια που έμειναν απούλητα και τα μοίρασε σε σχολεία προκειμένου να γεμίσει το γήπεδο και δεν γίνουμε διεθνώς ρεζίλι. Κατά δεύτερον, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το γεγονός ότι από την εξέδρα ακουστήκανε τόσα υβριστικά συνθήματα κατά πάντων σε ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι χωρίς σκοπιμότητα. Τρίτο και κυριότερο είναι το γεγονός ότι το τέλος του αγώνα ακολούθησαν διθυραμβικά σχόλια- από «χρωματισμένα» βέβαια μέσα- αναφορικά με το ότι ο Ολυμπιακός έδειξε «πως γίνετα黨στους αντιπάλους, ότι έδειξε το μεγαλείο του και τέτοιες μπαρούφες, αντί να ευχαριστούν τον Θεό που είχαν την τύχη να έρθουν έτσι οι συγκυρίες και να διοργανώσει αυτό το σπουδαίο φιλικό…
Το δυστυχές της υπόθεσης είναι ότι κάποια άτομα «πιάνονται» από τα όσα γράφει ο κάθε δημοσιογραφίσκος και νομίζουν ξαφνικά ότι ανήκουν σε μια ποδοσφαιρική «Αρεία Φυλή». Αυτός είναι ο φασισμός που καλλιεργούν τα Μέσα στην χώρα αυτή δυστυχώς και αυτοί είμαστε και εμείς οι άμεσοι αποδέκτες… Δυστυχώς αν κοιτάξουμε λίγο το πώς λειτουργούν τα πράγματα στο εξωτερικό, θα συνειδητοποιήσουμε ότι το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε τα πολλά πολλά- όλοι και όχι μόνο όσους «θίγει» το συγκεκριμένο κείμενο- γιατί έχουμε ποπλύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε… Και πάνω απ’ όλα να ψάξουμε να βρούμε τον άνθρωπο μέσα μας!
